ေဆးလိပ္တို နဲ႔ လူ႔ဘ၀

ေဆးလိပ္တို

ျဖဴျဖဴေတာင့္ေတာင့္

ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္

စတိုင္အတြက္ျဖစ္ျဖစ္

အၾကိဳက္ေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္

ငါ့မွာ.....လူၾကိဳက္မ်ားလို႔

(မႏွစ္ျမိဳ႕တဲ့သူလည္းရွိတာေပါ့)။

ၾကည့္စမ္းပါအံုး..........

သူ႔ဆႏၵျပည့္၀ဖို႔

ငါ့မွာေလာင္ကၽြမ္းလိုက္ရတာ

တစ္စတစ္စျပာက်

မီးခိုုးေတြေတာင္တအူအူထြက္လို႔။

ခါးကေနအညွပ္ခံ

ငါ့ဆံပင္ေတြမီးေလာင္တိုက္သြင္းရင္း

ဘ၀ဆိုတာေပးဆပ္ျခင္းတဲ့လား။

သို႔ေလာ.....သို႔ေလာ ေတြးေနျပီး

ငါ ့ဘ၀ ငါ ေက်နပ္ေနလို႔........။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး

အစာ၀ရင္ပ်ံၾကသတဲ့

လိုအင္ျပည့္ရင္ စြန္႔ပစ္တတ္တဲ့

အစီခံ သာက်န္ေတာ့လုိ႔

ျပန္လည္ငဲ့ၾကည့္ျခင္း မခံရေတာ့တဲ့

အမိွုက္ပံုးထဲက ငါ့ဘ၀ကို

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စိတ္နာသလိုျဖစ္သား။

သဲဦးပိုင္(ဆန္႔ဆည္)

၂၅.၈.၂၀၀၇

ဒီကဗ်ာေလးကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကေန ရထားတာပါ။ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၾကည့့္ျပီး ေဆးလိပ္ေလးရဲ့ဘ၀ကို မ်က္လံုးထဲျမင္ေရာင္လာတယ္။ သူ႔ရဲ့ဘ၀ကို ေပးဆပ္ျပီး သူမ်ားေတြ စတိုင္က်ဖို႔ သူ႔ကိုၾကိဳက္တဲ့သူေတြ စိတ္ေက်နပ္ဖို႔ အနာခံ မီးအေလာင္ခံျပီး ဘ၀ကိုေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္။လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ ေဆးလိပ္ေလးနဲ႔တူတဲ့ လူေတြကိုေတြ႔ဖူးၾကမွာပါ။ သူတစ္ပါးအတြက္ ကိုယ့္ဘ၀ကို အနစ္နာခံ၊ ကိုယ္အနာခံ ေပးဆပ္ေနတဲ့လူက ကိုယ့္ကိုအလိုမရွိေတာ့ စြန္႔ပစ္သြားတဲ့အခါမွ ေနာင္တေတြရျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုစိတ္နာသလို ျဖစ္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေပါ့။

ကမၻာ့အျမင့္ဆံုးတိုက္ ၁၀၁

ဒါကညဘက္မီးထြန္းထားတာ

၀ရံတာကေန ၁၀၁ ကိုျမင္ရပံုပါ ဟိုကအခၽြန္ေလးနဲ႔ အေဆာက္အဦးေပါ့

ကၽြန္မေရာက္ရွိေနတဲ့ ထိုင္၀မ္မွာ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုးအေဆာက္အဦး ရွိပါတယ္။လက္ရွိေတာ့အျမင့္ဆံုးပါ။ အထပ္ေပါင္း ၁၀၁ ထပ္ရွိပါတယ္။ ထိုင္၀မ္မွာေတာ့ အလြယ္ ၁၀၁ လို႔ပဲေခၚၾကပါတယ္။ နွစ္စဥ္ newyear night ၾကရင္ ၁၀၁ မွာည ၁၂း၀၀ တိတိမွာ မီးရွဳးမီးပန္းေဖာက္ပါတယ္။ ၁၀၁ မွာမီးပန္းေဖာက္တာကို ၾကည့္ဖို႔အတြက္ ညေနကထဲကသြားၾကရတယ္။ ၁၀၁ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ stage show ေတြနဲ႔စည္ကားလွပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ၁၀၁ အထိသြားျပီးမၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ ။ကၽြန္မေနခြင့္ရတဲ့ အခန္းကေနလွမ္းၾကည့္ရင္ ၁၀၁ ကိုျမင္ေတြ႔ေနရလို႔ပါပဲ။ ရာသီဥတုသာယာေနရင္ ၁၀၁ ဟာအေ၀းကေနၾကည့္ရတာအရမ္းကိုလွပပါတယ္။ရာသီဥတုဆိုး၀ါးေနရင္ေတာ့ ဘာမွကိုမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ နာမည္ၾကီးတဲ့ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြ အားကစားသမားေတြ လာေရာက္လည္ပတ္ၾကပါတယ္။

အရယ္အျပံဳးမတတ္တဲ့ ကၽြန္မ

ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနတတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ရယ္ေမာျခင္းကို အရမ္းနွစ္သက္တယ္။ အဲဒီရယ္ေမာျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္မသူတစ္ပါးအေျပာကို ခံခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္မျဖစ္တာက ဒီလိုပါ။ တစ္ရက္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အန္တီတစ္ေယာက္က သူဖာသာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ငိုရင္းနဲ့ပဲ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ သူငိုေနတာကို တစ္ျခားလူေတြကလဲ သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဘာေၾကာင့္ငိုတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး။ ေန့လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားခနး္ထဲမွာ ကၽြန္မကသူ႔ေဘးနားမွာ ထမင္းအတူစားေနခ်ိန္မွာ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိေနတဲ့ အန္တီတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကိုလွမ္းေမးတယ္။ သူဘာျဖစ္လို႔ငိုတာလဲေပါ့ အဲဒီမွာကၽြန္မကလဲ ကိုယ့္အက်င့္အတိုင္း ျပံဳးျပီးမသိဘူးလို႔ ေျဖလိုက္မိတယ္။ ျပံဳးျပီးေျဖလိုက္တဲ့ ကၽြန္မကို supervisor ေတြ႔သြားျပီး သူတစ္ပါး၀မ္းနည္းေနတာကို ေဘးကေန ေလွာင္ရပါ့မလားဆိုျပီး ကၽြန္မကိုေျပာပါေတာ့တယ္။ ပထမကေတာ့ ကၽြန္မအရမ္းေဒါသထြက္သြားတယ္။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ အမွားလဲပါပါတယ္။ စကားကို ရယ္ေမာျပံဳးရႊင္စြာနဲ႔ ေနရာတိုင္းေျပာလို႔ မေကာင္းဘူးဆိုတာကို သြားေတြးမိတယ္။ ရယ္ေမာတာကိုၾကိဳက္တဲ့ အရယ္အျပံဳးမတတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ့အားနည္းခ်က္ေပါ့။

ေဖေဖ အကုန္စားတယ္ ၀ယ္မစားပါ

ကၽြန္မ ရန္ကုုန္မွာရွိေနတုန္းက နယ္မွာရွိတဲ့ ညီမေလးဆီကိုသြားလည္တုန္းက သူေျပာခဲ့တာေလးတစ္ခုကို သတိရလို႔ေရးျဖစ္တာပါ။ ညီမေလးက သူ႔ေဖေဖကိုေျပာတဲ့စကားေလးပါ။ ညီမေလးက ေျပာတယ္ ဒီေန႔ေဖေဖ့နဲ႔
ျမိဳ႕ထဲကိုသြားတယ္။လမ္းမွာအသိတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ အစ္ကိုကြမ္းစားပါဦး ဗမာေဆးနဲ႔ေလ ဆိုေတာ့ ေဖေဖက ေအးကြာတစ္ယာေပးဆိုျပီး ယူစားလိုက္တယ္။အဲဒါနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္မယ္ဆိုျပီး ဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္မွာေသာက္တယ္။ေဖေဖ့ တပည့္ေလးတစ္ေယာက္ကလာ ႏွုတ္ဆက္ျပီး ဆရာကြမ္းစားပါဦး အာေမႊးနဲ႔ေလဆိုေတာ့ ေအးကြာတစ္ယာေပးဆိုျပီး ယူစားျပန္တယ္။ခဏေနလို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလာျပီး အစ္ကို ကြမ္းစားပါဦး ႏွပ္ေဆးနဲ႔ေလဆိုေတာ့လဲ ယူစားလိုက္ျပန္တယ္။သမီးေတြ႔တာေတာ႔ ေဖေဖက ကြမ္းကိုဘာနျ့ဲဖစ္ျဖစ္အကုန္စားတယ္။ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္၀ယ္စားတာေတာ့ သမီးမေတြ႔ဘူးတဲ့။ ေအာ္ ညီမေလးေဖေဖက ကြမ္းကိုအစံုစားတယ္ ၀ယ္ေတာ့မစားဘူးေပါ့ေနာ္လို႔ ကၽြန္မကေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေျပာလိုက္တာကို ၾကားသြားတဲ့ညီမေလးရဲ့ ေဖေဖေျပာလိုက္တာက “ကြမ္းစားတာကိုၾကိဳက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္၀ယ္စားရင္ အျမဲစားျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ပါတဲ့။”

ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ အားသာခ်က္ကဘာလဲ

ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ အားသာခ်က္ေတြကို ကၽြန္မရဲ့ အလုပ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးဆီမွာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ရွိတဲ့အားသာခ်က္ေတြက သူေဌးဘ၀ေရာက္ေအာင္ပို႔ေဆာင္ ေပးခဲ့တာ။သူဟာအရင္တုန္းက သူမ်ားဆီမွာ မန္ေနဂ်ာလုပ္တာပါ။ သူရဲ့ၾကိဳးစားမွုနဲ့ သူမ်ားနဲ့မတူတဲ့ အားသာခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ္ပိိုင္သူေဌးျဖစ္ေအာင္ လုပ္နိုင္ခဲ့တာ။သူကအလုပ္သမားေတြကို မိသားစုလုိ ေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံတတ္တယ္။ဂရုစိုက္တယ္။ဥပမာ အလုပ္သမားေတြရဲ့ ေမြးေန႔ေတြကို လတိုင္းမေမ့မေလ်ာ့ ျပဳလုပ္ေပးတယ္။ ျပီးေတာ့သူဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စရိုက္သဘာ၀ကိုု သိေအာင္ ေလ့လာတတ္တယ္။ သူလုပ္လိုက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုမွားေနရင္ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမားရယ္လို့ မခြဲျခားပဲ အမွားကို၀န္ခံတတ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အေနထားကို ၾကည့္ျပီး ဘာေျပာရမလဲဆိုတာကိုသိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို နား၀င္ေအာင္ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျပတတ္တယ္။ အလုပ္လာအပ္တဲ့ customer ေတြအေပၚမွာလဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာဆိုဆက္ဆံတယ္။customer ေတြရဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြကို စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ လုပ္ေပးတတ္တယ္။မတတ္နိုင္ရင္လဲ ပြင့္လင္းစြာနဲ႔ေျပာျပတတ္တယ္။အလုပ္အေရးၾကီးရင္ သူကိုယ္တိုင္အလုပ္သမားေတြနဲ႔အတူ ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္တယ္။ သူ႔ရဲ့အလုပ္ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ငါဟာသူေဌးပဲဆိုတဲ့ မာန္မာနလံုး၀မရွိဘူး။ သူဟာအလုပ္လာအပ္ရင္ ေရရွည္တြဲျပီး လုပ္လို႔ရမဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို ဦးစားေပးျပီးလုပ္တတ္တယ္။ေနာက္ျပီးသူဟာ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ေစ့စပ္ေသခ်ာတယ္။ အလုပ္တစ္ခုစျပီးလုပ္တာနဲ႔ တစ္နာရီကိုဘယ္ေလာက္ျပီးမယ္။ဘယ္အခ်ိန္ျပီးမယ္ဆိုတာကို အျမဲတမ္းတြက္တယ္။ပစၥည္းတစ္ခုကို အသံုးျပဳရင္လဲ စနစ္တက်သံုးတာကိုၾကိဳက္တယ္။ သူဟာ အလုပ္သမားေတြအေပၚမွာ မိသားစုလိုဆက္ဆံတတ္ျပီး မာန္မာနမထားပဲ အလုပ္ကိုစနစ္တက်နဲ႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာေၾကာင့္ အခုလိုကၽြန္မရဲ့သူေဌးဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ေနရတာပါ။

ၾကိဳးစားတဲ့လူတိုင္း ေအာင္ျမင္မွုရနိုင္သလား

ကၽြန္မကို ၾကိဳးစားတဲ့လူတိုင္း ေအာင္ျမင္မွုရနိုင္သလားလိ ု့အလုပ္ပိုင္ရွင္သူေဌးကေမးတဲ့အခါ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားပဲနဲ့ ၾကိဳးစားတာပဲ ေအာင္ျမင္တာေပါ့လို့ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ သူေဌးကေျပာတယ္ မင္းေျပာတာမွားတယ္။ၾကိဳးစားတိုင္းေအာင္ျမင္ရင္ လူတိုင္းေအာင္ျမင္ေနမွာေပါ့တဲ့။ ၾကိဳးစားရမွာက မိမိတာ၀န္။ ေအာင္ျမင္မွုရမရဆိုတာ ကိုယ္ၾကိဳးစားတဲ့ေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္ ။ၾကဳိးစားျပီးေအာင္ျမင္မွုရျပီးတဲ့လူက ဆက္ျပီးၾကိဳးစားသြားရမယ္ လို့သူကေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ ေအာ္ဒါေၾကာင့္သူ သူေဌးျဖစ္ေနတာကို လို့ေတြးမိတယ္။

ကၽြန္မေတြ႔ၾကဳံရသမ်ွ

နိုင္ငံျခားေရာက္ ကၽြန္မရဲ့ဘ၀အစ

ကၽြန္မတစ္ေယာက္ နိုင္ငံျခားေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ပထမဆံုးၾကံဳေတြ့ရတဲ့ အခက္အခဲကေတာ့ ဘာသာစကားပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာေနတုန္းက ဘာသာစကားကို တတ္ေအာင္သင္ဖို့ မိဘေတြကေျပာရင္ ကၽြန္မအေလးမထားမိခဲ့ဘူး။အခုေတာ့ ကၽြန္မေနာင္တရေနပါျပီ။ကိုယ္စားခ်င္တာေလး၀ယ္စားဖို့ေတာင္ မေျပာတတ္တဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္တိုမိတယ္။ဒီလိုနဲ့ အလုပ္ထဲေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ဒီအခက္အခဲကိုပဲ ရင္ဆိုင္ရျပန္တယ္။အလုပ္အေၾကာင္းေျပာျပရင္ ကိုယ္ကလံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ေတာ့ မ်က္နွာေလးငယ္ျပီး ၾကည့္ေနယံုကလြဲျပီး ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ခဲ့ဘူး။ကိုယ္လုပ္လိုက္တာမွားေနရင္ ေျပာျပတာကိုနားမွမလည္တာ အခုေတာ့မွားျပီေပါ့ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ေန့တိုင္းအေျပာခံခဲ့ရတယ္။အခြင့္အေရးရွိတုန္းက အေလးမထားခဲ့တဲ့ကၽြန္မ အခုေတာ့ငိုေနရျပီေပါ့။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အက်ိဴး ကိုယ္ျပန္ခံစားေနရတာေလ။မိဘေတြကို ျပန္မေျပာျပရဲဘူး ။ ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစမရွိေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြကို မလုပ္ရဲဘုူး။အျပင္သြားလို့ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုစကားလာေျပာမွာကိ္ုေတြးေၾကာက္ျပီး အျပင္ကိုတစ္ေယာက္ထဲမသြားရဲခဲ့ဘူး။ဒီလိုနဲ့ သူမ်ားေတြလည္ပတ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေတာ့အိမ္တြင္းပုန္း ဘ၀ေပါ့။တရုတ္စကားေျပာနိုင္တဲ့အေဖာ္မပါရင္ အျပင္ကိုမသြားရဲတဲ့ကၽြန္မဘ၀ပါ။
တရုတ္စာကိုဖတ္တတ္ဖို့ မဆိုထားနဲ့ စကားေျပာတာေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္မေျပာနိုင္တဲ့ ကၽြန္မဘ၀။အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာင္တေတြ တေပြ့တပိုက္နဲ့ေပါ့။ကိုယ္သြားမယ့္နိုင္ငံရဲ့ ဘာသာစကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာခဲ့လို့ ရလိုက္တဲ့အက်ိဳးေတြေပါ့။နိုင္ငံျခားကို သြားမယ္လို့စိတ္ကူးရွိတဲ့လူတိုင္း ႅဘာသာစကားကိုေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာျပီးမွသြားမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မခံစားရသလို စိတ္ဒုကၡေတြခံစားရမွာမဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္မအေၾကာင္း

ကၽြန္မကို မာမားက ၁၉၈၄ ခုႏွစ္မွာေလာကၾကီးထဲကို ပို့ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကို သံုးတတ္တာကလြဲျပီး ဘာကိုမွမသိတဲ့လူပါ။ ဘယ္ ေဆာ့၀ဲလ္ကိုမွလဲ မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး။ အြန္လိုင္းမွာ ခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္း ေျပာျပလို့ ဘေလာ့ဆိုတာကို စျပီးသိခဲ့ရတယ္။ သူ့ဘေလာ့ကို ၀င္ၾကည့္မိတယ္။ သူ့ဘေလာ့ကိုၾကည့္ရင္းနဲ့ လင့္ခ္ ကေနျပီး တစ္ျခားဘေလာ့ေတြကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကၽြန္မလဲ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလးလိုခ်င္ခဲ့တယ္။ ဘာမွမသိတဲ့ ကၽြန္မအဖို့ အိမ္မက္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ရတယ္။သူမ်ားဘေလာ့ေတြကို၀င္ၾကည့္ရင္းနဲ့ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေနာက္တစ္ေယာက္နဲ့ ဘေလာ့အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ့မွာလဲ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ရွိေနတယ္။ ကၽြန္မကိုလဲ ဘေလာ့လုပ္ၾကည့္ပါလားဆိုျပီး ဘေလာ့စလုပ္ပံုကို ေျပာျပတယ္။ အဲဒါနဲ့ကၽြန္မရဲ့ဘေလာ့ေလးစ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကၽြန္မကိုဘေလာ့အေၾကာင္းေျပာျပျပီး မသိတာေတြကို သင္ေပးတဲ့ ကိုလြင္မင္းသူ နဲ့ ဘေလာ့စလုပ္ပံုကို ေျပာျပေပးတဲ့ ကိုမိုးေက်ာ္၀င္း ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လိုအပ္တာမ်ားရွိခဲ့ရင္လဲ ကၽြန္မကို လမ္းညြန္ေပးၾကပါ။