Sunday 28 October 2007
အရယ္အျပံဳးမတတ္တဲ့ ကၽြန္မ
ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနတတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ရယ္ေမာျခင္းကို အရမ္းနွစ္သက္တယ္။ အဲဒီရယ္ေမာျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္မသူတစ္ပါးအေျပာကို ခံခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္မျဖစ္တာက ဒီလိုပါ။ တစ္ရက္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အန္တီတစ္ေယာက္က သူဖာသာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ငိုရင္းနဲ့ပဲ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ သူငိုေနတာကို တစ္ျခားလူေတြကလဲ သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဘာေၾကာင့္ငိုတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး။ ေန့လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားခနး္ထဲမွာ ကၽြန္မကသူ႔ေဘးနားမွာ ထမင္းအတူစားေနခ်ိန္မွာ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိေနတဲ့ အန္တီတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကိုလွမ္းေမးတယ္။ သူဘာျဖစ္လို႔ငိုတာလဲေပါ့ အဲဒီမွာကၽြန္မကလဲ ကိုယ့္အက်င့္အတိုင္း ျပံဳးျပီးမသိဘူးလို႔ ေျဖလိုက္မိတယ္။ ျပံဳးျပီးေျဖလိုက္တဲ့ ကၽြန္မကို supervisor ေတြ႔သြားျပီး သူတစ္ပါး၀မ္းနည္းေနတာကို ေဘးကေန ေလွာင္ရပါ့မလားဆိုျပီး ကၽြန္မကိုေျပာပါေတာ့တယ္။ ပထမကေတာ့ ကၽြန္မအရမ္းေဒါသထြက္သြားတယ္။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ အမွားလဲပါပါတယ္။ စကားကို ရယ္ေမာျပံဳးရႊင္စြာနဲ႔ ေနရာတိုင္းေျပာလို႔ မေကာင္းဘူးဆိုတာကို သြားေတြးမိတယ္။ ရယ္ေမာတာကိုၾကိဳက္တဲ့ အရယ္အျပံဳးမတတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ့အားနည္းခ်က္ေပါ့။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
ေနာက္လဲလာလည္ေနာ္
No comments:
Post a Comment