FACEBOOK နဲ႔ ကၽြန္မ

ဟုိတေလာထဲက gmail ထဲကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြ လွမ္းပုိ႔ေနတဲ့ facebook ဆုိတာကုိ သိေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ဒီလိုပဲ ၀က္ဆုိဒ္ေတြကေန လာဖိတ္ေနက်ဆုိေတာ့ ဖြင့္မၾကည့္ပဲ ထားထားတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ တေန႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ႏွင္း ေရ facebook မွာရွိလားတဲ့ ေမးလာပါတယ္။ အင္ သူေျပာတဲ့ဟာက ဘာမ်ားလဲေပါ့။ အြန္လိုင္းသံုးေနၿပီး ကုိယ္မသိပါလား။ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီဆုိၿပီး ေတြးမိပါတယ္။ ဒါကလည္း ေတြးမိရံုပါပဲ။ ဘယ္မွာလုပ္ရမလဲဆုိတာ ဆက္မစဥ္းစားပါဘူး။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့လဲ အတူတူလုပ္တဲ့ တရုတ္မေလးက အြန္လိုင္းမွာ အခုေခတ္စားေနတဲ့ ကစားနည္းမေဆာ့ဘူးလားလို႔ ေမးလာျပန္တယ္။ ဘာကစားနည္းမိုလုိ႔လဲ အဲေလာက္ေတာင္လူၾကိဳက္မ်ားလားေပါ့။ ကုိယ္တံုးတာလူသိပါတယ္။ ဗဟုသုတနည္းမွန္း သိသာပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ရွက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာအပင္စုိက္တာတုိ႔ အေကာင္ေမြးတာတုိ႔ ပါတယ္။ ကစားၾကည့္ပါလားတဲ့။ ထုိင္၀မ္က သတင္းမွာေတာင္ ဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာသြားေသးတယ္တဲ့။ နဲနဲေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္။ ဘာလို႔မ်ားလူၾကိဳက္မ်ားေနတာလဲလို႔ စဥ္းစားသြားတယ္။ ဂိမ္းဆုိရင္ စိတ္မ၀င္စားလို႔ ဘာကိုမွ ၀င္မေဆာ့ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဘေလာ့ေတြ

၀င္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာလဲ ဘေလာ့ဂါတေယာက္က သူကေတာ့ အားရင္facebook မွာကစားတယ္လုိ႔ ေရးထားတာေလး ေတြ႔လုိက္မိတယ္။ အင္း ဒါဆုိရင္ေတာ့ ႏွင္းက ေတာ္ေတာ္ကို ေနာက္က်ေနၿပီ။ ဘာလဲဆုိတာသိေအာင္လုပ္မယ္ဆုိၿပီး facebook ထဲကုိ၀င္ၿပီး အေကာင့္ေဖာက္လို႔ ၀င္ကစားလိုက္ပါတယ္။ စကစားေတာ့ ေရာင္လည္လည္နဲ႔ help ကုိ ခဏခဏေျပးဖတ္လုိက္ ျပန္ေဆာ့လုိက္နဲ႔ ခ်ာခ်ာကုိလည္ေနတာပဲ။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကစားတတ္ေနၿပီေပါ့။ အျပင္မွာ အပင္စိုက္လို႔မရေတာ့လဲ အြန္လိုင္းေပၚမွာ အပင္စုိက္လုိက္ပါတယ္။ ဂိမ္းဆုိတာကုိ မၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းတေယာက္ အခုေတာ့ ညတုိင္း ဂိမ္းေဆာ့တတ္ေနၿပီ။ ကုိကုိကေတာင္ ေနာက္ေနပါတယ္။ အခု ၂ ရက္မွာ ငယ္ေလးဘာလုပ္ေနလဲေမးရင္ အပင္စိုက္ေနတယ္ၾကည့္ေျပာလုိ႔ အပင္ကအသီးေတြေရာင္းလို႔ ပုိက္ဆံရရင္ သူ႔ကိုေခ်းပါဦးတဲ့။ ဘေလာ့ၿပီးေတာ့ facebook ဘက္ေရာက္သြားျပန္ၿပီ။ အဲဒီ ၂ ခုနဲ႔တင္ တညတာ အားလပ္ခ်ိန္က ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူး။ ေအာ္ ထြင္တဲ့လူကလဲ ထြင္တတ္သလို ႏွင္းတုိ႔ေတြကလဲ ရူးတတ္ပါေပတယ္။

ရင္ေမာမိတယ္

ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္မလာေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြရယ္
ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္တာ ျဖစ္လာပါ့မလားလုိ႔ ေမွ်ာ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြရယ္
လူတေယာက္ကုိ ေစာင့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြရယ္

ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ တကယ္ကုိ ရင္ေမာရပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး ေစာင့္စားေနရတဲ့အခ်ိန္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ေျပာျပရခက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ဘာမွမသိရတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ အေတြးေပါင္းစံုနဲ႔ ရင္တခုလံုး ပူပင္ေနပါတယ္။ ရင္ပူတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္က ဒါမ်ိဳးကုိ ေျပာတာျဖစ္မယ္။ ဘယ္သူမွမသိပဲ ကုိယ့္တေယာက္ထဲျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့လဲ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ သိေအာင္လုပ္လုိ႔ရရင္ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ပစ္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္လုိမွ လုပ္မရေတာ့ ပိုဆုိးေနတယ္။ ကုိ္ယ္လုပ္လုိက္မွ ရလဒ္ကဆုိးေနရင္ ဘယ္လုိမွခံစားနုိင္မွာမဟုတ္လုိ႔ပါ။ အေတြးေတြနဲ႔ ခ်ာခ်ာလည္ မ်က္ရည္ေတြကို အေဖာ္ျပဳလုိ႔ ဒီလိုပဲ ေမွ်ာ္ေနရပါတယ္။

စိတ္ထဲမထိန္းနုိင္လို႔ လုပ္လုိက္မိတဲ့အတြက္ ျပန္ရလုိက္တာက ေဒါသထြက္မႈတခုပါပဲ။ ကုိယ္တကယ္ကုိ မသိလုိ႔ပါ ရင္ထဲမွာလဲ အရမ္းပူေနလုိ႔ပါ အခုေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ရလဒ္ကဆုိးပါတယ္။ ေနာက္ကုိ ကုိယ္ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနပါ့မယ္။ ေနာင္ကုိ အခုလိုမျဖစ္ေအာင္ ကုိယ္ေနပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ တခုပါပဲ စိတ္ေတာ့ မဆုိးလုိ္က္ပါနဲ႔ ကုိယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ဟိုသြားဒီသြား

အန္တီေနတဲ့အခန္းကုိ ေအာက္ကေနလွမ္းရို္က္ထားတာပါ။

တုိက္ေတြရဲ့အလယ္မွာ အခုလို အပင္ေလးေတြနဲ႔ ေရကန္ေလးေတြရွိတယ္။

တေယာထုိးေနတဲ့ ပန္းပုလို႔ပဲေခၚမလား ဘယ္လုိေခၚမလဲေတာ့မသိဘူး အလွဆင္ထားတာကလည္း တမ်ိဳးေလးခံစားမိပါတယ္။

ဒီေနရာကေတာ့ ဒီတုိက္ေတြမွာေနတဲ့လူေတြ ေရေႏြးစိမ္ၿပီး ေခၽြးထုတ္တဲ့ေနရာပါ။

စြမ္းဟုိေဆးရံုရဲ့ အ၀င္က အလွလုပ္ထားတဲ့ဟာပါ။ ဘာသေကၤတလဲေတာ့ မသိပါဘူး။

ေဆးရံုရဲ့ အဓိက ၀င္ေပါက္ပါ။ စြမ္းဟုိေဆးရံု ဆိုၿပီးဆုိင္းဘုတ္ကပ္ထားတာပါ။ က်န္္တဲ့စာေတြကေတာ့မသိပါဘူး။

ဟုိမွာရပ္ထားတဲ့ မီနီဘတ္စ္ကားက ေဆးရံုလာတဲ့သူေတြ အဆင္ေျပေအာင္ အခမဲ့ေျပးဆြဲေပးေနတာပါ။ ေဆးရံုကေန အနီးနားက က်င္အန္းဘူတာရံုကုိလဲသြားသလို ႏွင္းတုိ႔ေနတဲ့ ထူခ်န္ဘက္ကုိလဲ ဆြဲပါတယ္။ တျခားေနရာေတြကိုလဲ ေျပးဆြဲေပးပါတယ္။ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ အခ်ိန္မွန္ထြက္ေပးပါတယ္။ အ၀ါေရာင္ ကားေတြကေတာ့ ထိုင္၀မ္ရဲ့ တကၠစီကားေတြပါ။ ထိုင္၀မ္ရဲ့ တကၠစီေတြအားလံုးဟာ အ၀ါေရာင္ေတြၾကည့္ပါပဲ။ တျခားခြဲထားတာ ရွိမရွိေတာ့ မသိပါဘူး။

ေဆးရံုရဲ့ အဓိက၀င္ေပါက္ကေန ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ အခုလို စႏၵရားေလးတီးၿပီး သီခ်င္းဆုိျပေနတာကိုလဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အျမဲတမ္းေတာ့ မရွိပါဘူး။

ေဆးရံုလာတဲ့လူနာေတြ အဆင္ေျပေအာင္ အခုလို ၀ီွးခ်ဲေတြကို အဆင္သင့္လုပ္ေပးထားပါတယ္။

ဒီေန႔ေတာ့ အရင္အလုပ္ထဲက ထုိင္၀မ္တရုတ္အမ်ိဳးသမီး အန္တီက သူ႔အိမ္ကုိ လာလည္ဖို႔ အရင္တပတ္ထဲက ဖိတ္ထားတာရယ္ အရင္အလုပ္ကလူေတြန႔ဲလဲ ေတြ႔ရေအာင္ဆုိၿပီး အခ်ိန္ပိုကုိ ေန႔တ၀က္ပဲ ဆင္းၿပီး ေန႔လည္ပုိင္းမွာ သူ႔အိမ္ကုိ သြားပါတယ္။ မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ လူေတြ ေတြ႔တုန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေလး ျဖစ္သြားေအာင္ မသြားခင္အလုပ္ကေနၿပီးေတာ့ pizza hot က ပီဇာလွမ္းမွာၿပီး အလုပ္ထဲကေနပဲ တန္းသြားလုိက္ပါတယ္။ သြားမယ့္ေနရာက စြမ္းဟုိေဆးရံုနားမွာဆုိေတာ့ ေဆးရံုကုိေရာက္တဲ့ အခမဲ့ကားပဲ စီးသြားလုိက္ၿပီး လမ္းနဲနဲေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကုိေရာက္သြားပါတယ္။ အိမ္က ကြန္ဒိုဆုိေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ အခန္းေလးေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ လံုျခံဳေရးအတြက္ကုိလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ထားပါတယ္။ တုိက္ေတြရဲ့ အလယ္မွာလဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးအပန္းေျဖစရာ သစ္ပင္ေလးေတြ ေရကန္ေလးေတြနဲ႔ ရွိတဲ့ေနရာေလးမွာ အဆင္ေျပေျပေလး ျပဳျပင္ထားပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေနတဲ့လူေတြအတြက္ ေရေႏြးစိမ္ကန္ ေခၽြးထုတ္ခန္းေတြကုိလဲ တုိက္ရဲ့ေအာက္ထပ္မွာ သပ္သပ္လုပ္ေပးထားပါတယ္။ တုိက္ခန္းေစ်းေတြလား မေမးပါနဲ႔ အဲေလာက္ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ထားတာဆုိေတာ့လဲ သိတယ္မွတ္လား ေခါင္ခိုက္ေနတာပါပဲ။ သူတို႔၀ယ္တုန္းကေတာင္ ထုိင္၀မ္ေငြ ေသာင္း ၉၀၀ ေက်ာ္တဲ့။ ဘုရားတမိသြားတယ္။ ႏွင္းရတဲ့လခနဲ႔မ်ား ၀ယ္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့မွကုိ

၀ယ္နုိင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ေတြကေတာ့ ဒီမွာေမြး ဒီမွာၾကီးၿပီး ငယ္ငယ္ထဲကစုလာတာရယ္ အိမ္ေထာင္ဖက္ကလဲ ၀င္ေငြေကာင္းတာရယ္ေၾကာင့္ အခုလိုေနနိုင္တာပါ။ တုိက္ခန္းရဲ့ အက်ယ္က ႏွင္းတို႔ေနေနတဲ့ အခန္းေလာက္မက်ယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖြဲ႔စည္းပံုကေလးက ေကာင္းတာရယ္ အခ်က္ျပစနစ္ေတြ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္လုပ္ထားတာေတြရယ္က ေခတ္မွီၿပီး အခန္းထဲကစကားေျပာေနတာကုိ အျပင္ဘက္က ေတာ္ရံုမၾကားရေအာင္ လုပ္ထားတာေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီ၀န္းထဲကုိ

မ၀င္ခင္အရင္ဆံုး ဧည့္ခန္းမေဆာင္ကုိ ျဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ လံုျခံဳေရးကလဲ အျမဲရွိေနၿပီး ကုိယ္သြားမယ့္အခန္းကုိမေရာက္ခင္ ေလွခါးထဲ၀င္ဖို႔ကိုလဲ သူတို႔ေသာ့ရွိမွပဲ ၀င္လို႔ရပါတယ္။ ေတာ္ရံုသူခုိးကေတာ့ ၀င္လုိ႔မရတာေသခ်ာပါတယ္။ အိမ္အသစ္ကုိ လာလည္ေစခ်င္တာရယ္ မေတြ႔တာၾကာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကုိ ေတြ႔ေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ အဲဒီအန္တီက တမင္ခ်ိန္းေပးလိုက္တာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ အတူတူ တြဲလုပ္ခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ျပန္ေတ႔ြရေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ အလုပ္ကုိယ္စီနဲ႔ဆုိေတာ့ အခုလိုေတြ႔ဖုိ႔ဆုိတာ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။

အဲဒီကေနအျပန္မွာေတာ့ အိမ္ျပန္ဖုိ႔အတြက္ ကားစီးမယ္ဆုိေတာ့ ကားမွတ္တုိင္ကေတာ့ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘာစီးသြားရင္ေကာင္းမလဲဆုိၿပီးေမးေတာ့ အလာတုန္းကစီးတဲ့ စြမ္းဟိုေဆးရံုကေနဆိုရင္ အိမ္ကုိေရာက္တဲ့ ကားရွိတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမီနီဘတ္စ္ကားက အခ်ိန္မွန္ထြက္တာျဖစ္ၿပီး အလကားလုိ႔သိရပါတယ္။ အင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုက္ဆံလဲမကုန္သလို အိမ္လဲတန္းေရာက္မယ္ဆုိေတာ့ စီးေတာ့မစီးဖူးေပမယ့္ စမ္းၿပီးစီးၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး စီးခဲ့ပါတယ္။ ကားမလာေသးခင္ ေဆးရံုေအာက္က ခန္းမေဆာင္ထဲမွာ ခဏ၀င္နားရင္းက အစ္မတေယာက္ရဲ့ laptop ကုိ အြန္လို္င္း၀င္ၾကည့္ေပးရင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လုပ္ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။ ၄ နာရီကားထြက္မွာလို႔ စာေရးထားတဲ့အတုိင္းပဲ ကားက ၄ နာရီမွာေရာက္လာေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီး စီးလာခဲ့ပါတယ္။ ပံုမွန္လမ္းအေျဖာင့္တိုင္းဆုိရင္ အိမ္ေရာက္ဖုိ႔ ၂ မွတ္တုိုင္ပဲလုိေပမယ့္ ဒီကားက အဲဒီနားက ရပ္ကြက္ေတြထဲကုိ ပတ္ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ဘက္ကုိ ျပန္ပတ္ပါတယ္။ သူက အခမဲ့ကားျဖစ္သလို ေဆးရံုကုိလာခ်င္တဲ့သူေတြ အဆင္ေျပေအာင္ အခုလုိ ဆြဲေပးေနတာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တခါမွ မေရာက္ျဖစ္ေသးတဲ့ ေနရာေေလးေတြကုိ ကားေပၚကေနၾကည့္ၿပီး စီးလာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္နားကမွတ္တုိင္ကုိ ၄ နာရီ ၃၀ မွာေရာက္မယ္ဆုိတဲ့ ေၾကာ္ျငာထားတဲ့အတုိင္း အခ်ိန္မွန္ကုိေရာက္ပါတယ္။ အင္း သူမ်ားနုိင္ငံမွာမ်ား အခုလိုပဲဆိုၿပီး တေယာက္ထဲေတြးမိပါေသးတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔လဲ ေတြ႔ရသလို မစီးဖူးတဲ့ကားကုိစီးၿပီး မေရာက္ျဖစ္တဲ့ ေနရာေတြကိုလဲ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

လူ႔အလို နတ္မလုိက္နုိင္

လူေတြရဲ့စိတ္က လုိခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ တက္မက္စိတ္ေတြ သိပ္ကုိမ်ားပါတယ္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလို ကုိယ္လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ခြင့္ရေနရင္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက်မ်ား ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး ဆုိရင္ျဖင့္ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာလုိ႔ကုိမၿပီးနုိင္သလို စိတ္တုိၾက စိတ္ဆိုးၾကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ႏွင္းကုိယ္တုိင္ေရာ အင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တခါတရံေပါ့။ ဟိုး အရင္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းကလုိေတာ့ မိဘေတြကုိ စိတ္ဆုိးတာ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အရင္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလို မျဖစ္ရရင္ ဆႏၵျပတတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့လဲ ေတာ္ေတာ္ေလး နားလည္ေပးနိုင္သြားၿပီလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ထင္ထားတာပဲ။ နားလည္ေပးတတ္တာကလဲ တဖက္လူအတြက္လဲ ေကာင္းသလို ကုိယ့္အတြက္လဲ ေကာင္းပါတယ္။ တဖက္လူကုိ နားလည္မႈမေပးႏိုင္ရင္ အဲလူအေပၚ စိတ္ဆုိး ေဒါသေတြျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ္တုိင္လည္း ပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နားလည္ေပးပါတယ္ေျပာၿပီး တကယ္ကုိ နားလည္ေပးနုိင္မွ ႏွစ္ဖက္စလံုး စိတ္ခ်မ္းသာရမွာပါ။

လူျဖစ္ေနသေရြ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ အခက္အခဲေတြ ျပႆနာေတြ ဆုိတာ ၾကံဳေနရမွာပါပဲ။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မျဖစ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္ေတာ့ ေတြ့ေနရမွာပါပဲ။ အဲလုိေတြ့လာတဲ့အခါ ကုိယ္ဘယ္လုိ လုပ္မလဲလုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။

အခုေတာ့ နားညည္းတာကုိ မၾကိဳက္သလို အေၾကာင္းအရာတခုကို အက္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ေျပာတတ္တာကုိ မႏွစ္သက္ေပမယ့္ အဲလုိလူေတြနဲ႔ သူတို႔အလိုက်ေနၿပီး အတူတြဲေနရပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ စိတ္ညစ္ေပမယ့္ အသက္ၾကီးလို႔ ခုလိုျဖစ္တတ္တာပါဆုိၿပီး အငယ္ျဖစ္တဲ့ ကုိယ္ကပဲ နားလည္ေပးၿပီး ေရွာင္ေနလိုက္ပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ကစတာကုိ စမွန္းမသိပဲ အတည္ေပါက္ၾကီး ျပန္ေျပာတာကိုလဲ သည္းခံရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကုိယ္လဲ လူပဲေလ စိတ္ေလးေတာ့လဲ တခါတေလ တုိတတ္တာေပ့ါ။ သိတယ္မွတ္လား ကုိယ္ကအငယ္ဆုိေတာ့လဲ တုိေနတာေတြ ျပန္သိမ္းလို႔ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး တံခါးပိတ္ထားလုိက္ရတယ္။ ဒါတင္ၿပီးေရာလားဆုိေတာ့ အခုလဲ အလုပ္ထဲမွာ ဘယ္လုိေနရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနရပါၿပီ။ အလုပ္ထဲက ေခါင္းေဆာင္က ပစၥည္းကို ျမန္ျမန္ထြက္ေအာင္ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ အဲ ေခါင္းေဆာင္အလုိက် လုပ္လုိက္ေတာ့ ေနာက္က အဆင့္ဆင့္လုပ္ေနတဲ့လူေတြက ျမန္ျမန္လုပ္ရလုိ႔ ဆုိၿပီး မၾကိဳက္ၾကျပန္ဘူး။ ကဲ လူေတြအလိုက် ဘယ္လိုမ်ား ေနမွရမလဲ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဟုိလူေျပာသလိုလုပ္ေတာ့ ဒီလူကမေက်နပ္ျပန္ဘူး။ ဒီလူေျပာသလုိ လုပ္မယ္ဆုိေတာ့လဲ ဟိုလူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ရနဲ႔ လူေတြရဲ့အလိုကို ဘယ္လုိမွ မလုိက္နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔အလိုက် လုိက္လုပ္ေနမယ္ ဆုိရင္လဲ ဘယ္လုိပဲလုပ္ေပးေပး အလိုက်နုိင္မွာကို မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတတ္နုိင္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားၿပီး ေနေနတာပါပဲ။ မတတ္နုိင္တဲ့တေန႔က်ရင္ေတာ့ အင္း................

ဒါေၾကာင့္မ်ား လူ႔အလုိ နတ္မလုိက္နုိင္ဆုိၿပီး ေျပာခဲ့ၾကတာလားလုိ႔ စဥ္းစားရင္း လူေတြရဲ့အလိုကုိ ဘယ္လုိမ်ားျဖည့္ေပးရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္နုိင္မလဲ စဥ္းစားၿပီး မနက္ျဖန္အလုပ္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္မလဲ .............

တုိ႔ မိန္းကေလးမုိ႔ လွခ်င္တယ္

ဒီတပတ္ေတာ့ အလုပ္ေတြပင္ပန္းေနတဲ့ၾကားကပဲ အန္တီ့ဆီကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး sunday က်ရင္ ဟြားရွင္းက်ဲလာမယ္ ဆိုၿပီး ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။ အလုပ္ေတြပိေနေတာ့ လူကလဲ မလန္းဆန္းပဲ စိတ္ေတြလဲ ပင္ပန္းေနပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ အန္တီနဲ႔ေတြ႔ၿပီး စကားေလးဘာေလးေျပာ စားခ်င္တာေလးစားလိုက္ရင္ တမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး အလုပ္ပင္ပန္းတာေတြေတာ့ ခဏေမ့သြားတာအမွန္ပါပဲ။ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ခ်ိန္းတုန္းကေတာ့ မုန္႔စားမယ္ စကားေျပာမယ္ေပါ့. အဲ ဟိုလဲေရာက္သြားေရာ အေတြးကတမ်ိဳးေျပာင္းသြားေရာ။ ေအာ္ လူ႔စိတ္ဆုိတာ ေမ်ာက္စိတ္နဲ႔တူတယ္ဆုိတာ ျဖစ္နုိင္တယ္လို႔ ကုိယ့္ဟာကုိ ေတြးမိပါတယ္။ ဆံပင္ကလဲ နည္းနည္းရွည္လာတာရယ္ မ်က္စိေရွ့မွာ လာ၀ဲေနတာရယ္ကုိ ညွပ္လုိက္ရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ အန္တီကေျပာေနတာၾကာပါၿပီ။ စိတ္ကလဲ အင္း ဒီေန႔ေတာ့ ဆံပင္ညွပ္လို္က္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆုိၿပီး စိတ္ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အန္တီေရ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ သြားရေအာင္ဆုိၿပီး စားတဲ့ဆီမေရာက္ေတာ့ပဲ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ေရာက္သြားပါတယ္။

ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ဆုိတာ ႏွင္းအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အေရာက္ေပါက္နဲတဲ့ေနရာလုိ႔ ေျပာရမယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ ၃ ၄ တန္းေလာက္ကထဲက ဆံပင္အရွည္ေလးထားခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု အဖ်ားေလးတိတာေလာက္ကုိေတာ့ မာမားကပဲ လုပ္ေပးေနတာဆိုေတာ့ ဆုိင္ကုိမေရာက္ပါဘူး။ အဲလုိနဲ႔ ဆံပင္အရွည္ထားလာလိုက္တာ ထုိင္၀မ္မလာခင္အထိ ၂၀၀၅ အထိထားခဲ့ရတယ္။ မာမားရဲ့ အေဖ ႏွင္းရဲ့ ဖုိးဖိုးက ဆံပင္အရွည္ထားတာကုိ ၾကိဳက္တယ္ဆုိလို႔ ေျမးေတြအမ်ားၾကီးထဲကမွ အတူတူေနတဲ့ ႏွင္းကပဲ ဖိုးဖိုး ဖြားဖြားတုိ႔ သေဘာက် ထားေပးခဲ့ရပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ထဲက ထားခဲ့ေတာ့ ကိုယ္တုိင္လည္း သေဘာက်လာခဲ့တယ္။ အရင္တုန္းက ေပါင္လည္ေက်ာ္ေလာက္ရွည္တဲ့ဆံပင္ကုိ နုိင္ငံျခားထြက္မယ္ဆုိတာနဲ႔ ပခံုးေက်ာ္ေလး ညွပ္ပစ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီတခါကေတာ့ ဆုိင္မွာ ဆံပင္ျပင္တဲ့ ပထမဆံုးတခါပါပဲ။ အဲလုိနဲ႔

ထုိင္၀မ္မွာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေနလာခဲ့တာေတာင္ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေရာက္ပဲ ဆံပင္အရွည္ျပန္ထားလိုက္တာ ခါးေက်ာ္သြားပါေရာ။ အလုပ္ထဲမွာလဲ ဆံပင္ရွည္လို႔ လူတကာေျပာပါတယ္။ အလုပ္ထဲမွာဆုိေတာ့ စက္ေတြၾကားထဲညွပ္မွာ ေၾကာက္ရလို္႔ပါ။ အႏၱရာယ္ မ်ားတာကုိ သိေပမယ့္ မာမားက ညွပ္ရင္ႏွေျမာစရာၾကီး ဆုိတဲ့စကားနဲ႔႔ပဲ မညွပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

အခုတခါ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ေရာက္သြားေတာ့လဲ မညွပ္ျဖစ္ေသးပဲ ထားလုိက္ပါတယ္။ ထိုင္၀မ္ျပန္သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေတာ့ မာမားဆီက ဆံပင္ညွပ္ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ မာမားလဲ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အရွည္ထားလာတာလဲ ႏွစ္ေတြၾကာလာၿပီ တမ်ိဳးေျပာင္းလုိက္ေပါ့ ဆုိတဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဆံပင္ညွပ္လုိ္က္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဆုိင္ကုိအရင္မေရာက္ေသးပဲ ဖြားဖြားက ဆံတုလုိခ်င္တယ္ဆုိလို႔ သူကုိယ္တုိင္ ႏွင္းဆံပင္ေတြကုိ ဆံတုျဖတ္ပါတယ္။ ဖြားဖြားျဖတ္လုိ႔ ၿပီးမွ ဆုိင္ေရာက္သြားၿပီး ပံုျပန္သြင္းရပါတယ္။ နယ္ျမိဳ႔ေလးကဆုိင္မွာ ပံုလဲသြင္းၿပီးေရာ ရန္ကုန္အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေဘးက အန္တီက သူ႔အသိဆုိင္မွာ ဆံပင္ေျဖာင့္လိုက္ပါလားဆုိတာနဲ႔ တခါသြားေျဖာင့္လိုက္တာ ညေနထဲကသြားတာ ညမိုးခ်ဳပ္မွပဲ ျပန္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ မာမားကေတာ့ သိပ္အျမင္မၾကည္ေတာ့ပါဘူး။ အရင္တုန္းက ဆုိင္ဆုိတာကုိ မေရာက္ပဲ အခုေလာက္လဲ အလုပ္မရႈပ္ပါဘူး။ အခုဆံပင္က တုိလာခါမွ ပိုအလုပ္ရႈပ္ေနတယ္္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ၿပီးေရာလားဆုိေတာ့ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေနာက္ေန႔ ေလဆိပ္ဆင္းမယ္လဲဆိုေရာ ညပိုင္းမွာ မာမားကုိ လျပည့္၀န္းသြားမယ္ဆုိၿပီး ေခၚသြားၿပီး ေယာက္လမ္းထဲက အသိအန္တီၾကီးဆိုင္မွာ မာမားကုိပါ ဆံပင္တုိတိုေလး ညွပ္လုိက္ေနာ္ဆုိၿပီး အတင္းညွပ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ မာမားလက္ခံလာေအာင္ေတာ့ ေျပာရတာေပါ့။ အသက္ၾကီးလာရင္ ဆံပင္အတုိေလးထားတာပိုေကာင္းပါတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္လဲ မၾကာသလို အေအးမိမွာလဲ မပူရဘူးေပါ့။ ဆံပင္ခ်ည္ရတဲ့ ဒုကၡလဲမရွိေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ေျပာယူရပါတယ္။ အဲလိုလဲၿပီးေရာ ႏွင္းလဲတခါထပ္ညွပ္လိုက္တာ ဆံပင္ကေတာ္ေတာ္ေလး တုိသြားပါတယ္။ ဂုတ္၀ဲေလးျဖစ္သြားပါတယ္။

အခုလဲ ထိုင္၀မ္ျပန္ေရာက္တာ ၂ လေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္ ဆံပင္ရွည္လာေတာ့ မေနတတ္ေတာ့ပါဘူး.။ အထူသျဖင့္ မ်က္စိေရွ့မွာ လာက်ေနတာက ေတာ္ေတာ္ေလး ေနရခက္တာပါ။ အလုပ္ထဲမွာ ပစၥည္းကုိၾကည့္ေနရတဲ့အခါ ဆံပင္ကက်ေနေတာ့ စိတ္ရႈတ္ပါတယ္။ ဒါေတြကုိ အေၾကာင္းျပခ်က္ထားၿပီး ဆုိင္ကုိေရာက္သြားပါတယ္။ အစကေတာ့ ညွပ္လုိက္ရင္ရၿပီဆုိၿပီး ၀င္သြားတာပါ။ ဆုိ္င္ထဲလဲေရာက္ေရာ ဘာလုပ္မလဲ ဆုိေတာ့ အန္တီက တခါတည္း ေျဖာင့္လုိက္ပါလား. ေရာက္လက္စနဲ႔ မထူးပါဘူးတဲ့။ နဂိုထဲက သိပ္ၿပီးေျပာစရာမလုိတဲ့လူဆုိေတာ့လဲ ဟုတ္ကဲ့ ေျဖာင့္လုိက္္မယ္ေပါ့။ အဲလုိ လွခ်င္တာလဲ မေျပာပါနဲ႔။ ေဟာ ေျဖာင့္လုိ႔ၿပီးခါနီးလဲက်ေရာ အေရာင္းေလးပါ တခါတည္း ဆုိးလုိက္ပါလား။ ပံုစံတမ်ိဳးေလး ေျပာင္းသြားတာေပါ့တဲ့။ လုပ္ၿပီးရင္ လွသြားမွာပါဆုိတာနဲ႔ အင္း ေျပာင္းၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိၿပီး တခါတည္း ေဆးဆုိးလုိက္ပါတယ္။ မိန္းကေလးမ်ား လွလာမယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ဘာမွကုိမစဥ္းစားေတာ့ဘူး လုပ္မယ္ဆုိတာၾကည့္ပါပဲ။ အခုလုိ ပံုစံကုိမ်ား ဖိုးဖုိးေတြ႔ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရိုက္ခ်င္မလဲ မသိပါဘူး။ ဆံပင္နက္ေမွာင္ေနတာကုိမွ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဖိုးဖုိးဖြားဖြားတုိ႔သာ ျမင္ရင္ေတာ့ ႏွင္း ပတ္ေျပးေနရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အခုေတာ့ ဆံုးသြားတဲ့ ဖိုးဖိုးကုိလဲ သတိရမိသလို ကိုယ့္ဟာကုိ အခုလိုအလွၾကိဳက္လို႔ ဒီေန႔ကုန္သြားတဲ့ ပို္က္ဆံကိုလည္း ႏွေမ်ာေနမိပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဘတ္ဂ်က္ ထိခိုက္သြားပါတယ္။

မေျပာပဲမေနနုိင္ေပါင္

ႏွင္းတေယာက္ကလဲ စိတ္ထဲရွိရင္ ေျပာလုိက္ခ်င္တာ အက်င့္ျဖစ္ေနတယ္။ ရင္ထဲမွာ ျမိဳသိပ္ထားရတာကုိ မခံနုိင္ပါဘူး။ မိဘေတြနဲ႔လဲ ဒီလုိပဲ အျမဲေျပာျပတတ္လုိ႔ မာမားတုိ႔မွာ တခါတေလ စိတ္ပူရတာေတြ မ်ားလာတယ္။ ဘာမဟုတ္တာကအစ ေျပာျပတတ္လို႔ ကေလးက်ေနတာပဲလုိ႔ အေျပာခံရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုဆုိရင္လဲ ကုိ္ယ့္အျမင္မွာ မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္ေနရင္လဲ ကုိယ္နဲ႔မဆီမဆုိင္ ေျပာတတ္ေသးတယ္။ ကုိယ္မသိတဲ့လူဆုိရင္ေတာ့ ဘာမွသိပ္မေျပာပါဘူး။ ကုိယ္က ေကာင္းမယ္ထင္လုိ႔ ေျပာတာကုိ သူကလက္မခံနုိင္ရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္ မေကာင္းဘူးထင္လုိ႔ပါ။

အခုလဲ စိတ္ထဲမွာ မေျပာပဲကုိ မေနနုိင္ေတာ့လုိ႔ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ အြန္လိုင္းသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို အြန္လုိင္းအျမဲမသံုးဖို႔ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ သူကလဲ ႏွင္းစိတ္ကုိသိလုိ႔ စိတ္မဆုိးပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက အလုပ္တဖက္နဲ႔ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ အြန္လုိင္းလာလာသံုးတတ္ပါတယ္။ သူဘာေတြလုပ္တယ္ဆုိတာကုိ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ့ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက အလုပ္ထဲမွာ ဖိအားေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ စိ္တ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ လာသံုးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းအျမင္မွာေတာ့ စိတ္ထြက္ေပါက္လို႔ မထင္ပါဘူး။ သူ႔မွာ အျပင္ကသူငယ္ခ်င္းေတြ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြရွိတယ္။ ကုိယ့္နုိင္ငံမွာ ကုိယ္ဘာပဲလုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္နုိင္ပါတယ္။ အြန္လုိ္င္းကုိလာၿပီး စကားေတြေျပာေန ခ်က္တင္ေတြ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အြန္လိုင္းသံုးခပုိက္ဆံကုန္ေနတဲ့အျပင္ ျပန္မရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေတြလဲ ကုန္သြားပါတယ္။ မသံုးနဲ႔လို႔ မေျပာပါဘူး။ အြန္ုလိုင္းသံုးတတ္တဲ့သူအခ်င္းခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အြန္လုိင္းဆုိတာက သံုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာသံုးျဖစ္မယ္ဆုိတာ မေသခ်ာပါဘူး။ တခါတေလ သံုးၿပီးသြားမွ ဟယ္ အခ်ိန္ေတြ အဲေလာက္ေတာင္ ကုန္သြားၿပီဆုိၿပီး သံုးၿပီးမွ ႏွေမ်ာသြားတာပါ။

ႏွင္းကုိယ္တုိင္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ အြန္လိုင္းစသံုးတုန္းက ဘာကုိစသံုးရမယ္မသိေတာ့ အားလံုးက ခ်က္တင္ဆုိတာရွိတယ္ဆုိၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ စရင္းေနာက္ရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္သားစသံုးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ျမန္မာျပည္ကေန အျခားဆုိဒ္ေတြကုိ ၾကည့္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း ေက်ာ္တတ္ခြတတ္မွရတာျဖစ္လုိ႔ ပံုမွန္လူတေယာက္အတြက္ ခ်က္တင္ဆုိတာကို အလြယ္တကူ၀င္ရင္းကေန စြဲသြားတတ္ပါတယ္။ ခ်က္တင္ကုိ ၾကိဳက္သြားၿပီး အဲဒီထဲမွာ လည္ေနရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဘာလဲဆုိတာ သိၿပီဆုိရင္ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးွရွိမယ့္အရာေတြကုိ ဆက္ရွာေဖြသင့္ပါတယ္။ ႏွင္း အခုတခါ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ၁၀ ေက်ာ္သက္ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အြန္လုိင္းမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မိဘကေပးလုိ္က္တဲ့ မုန္႔ဖုိးေတြက အင္တာနက္ဆုိင္မွာ ကုန္ေနတာပိုမ်ားေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာေတာင္ ေက်ာင္းမသြားနုိင္ပဲ အြန္လိုင္းမွာစကားေျပာေနတဲ့အထိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က အြန္လုိင္းသံုးတဲ့သူနဲ႔ နုိ္င္ငံျခားက အြန္လုိင္းသံုးေနတဲ့သူေတြ အေျခအေနေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကြာပါတယ္။ နုိင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့သူေတြက အြန္လုိင္းသံုးတဲ့အခ်ိန္ဆုိတာ သူတို႔ရဲ့ တေန႔တာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြ ေက်ာင္းတာ၀န္ေတြ ၿပီးသြားလို႔ ကုိယ္ပုိင္အားလပ္ခ်ိန္မွ သံုးၾကတာပါ။ သူတုိ႔ေတြရဲ့ ပုိက္ဆံရွာတဲ့အခ်ိန္ ပညာရွာတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ မထိခိုက္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာက်ေတာ့ နုိင္ငံျခားကလူေတြနဲ႔ ခ်က္တင္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ကုိယ့္အလုပ္ေတြ ေက်ာင္းေတြကုိ ပ်က္ရတယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ္ပဲနစ္နာတာပါ။ နုိင္ငံျခားမွာက အြန္လုိင္းကုိ ၁ လ လံုးၾကိဳက္သေလာက္သံုးမွ ျမန္မာေငြ ၂ ေသာင္း ၃ ေသာင္းေလာက္ပဲ ကုန္တာပါ။ ျမန္မာျပည္က လူေတြအေနနဲ႔ ၁ နာရီကုိ ၃၀၀ ပဲထားဦး ကုိယ္သံုးသေလာက္ေပးရမွာဆုိေတာ့ ပိုက္ဆံေတြက ႏွေမ်ာစရာပါ။ အဲလုိေတြ ပိုက္ဆံေတြ အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားၿပီးေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ဘာမ်ားက်န္ခဲ့သလဲလို႔ ျပန္စဥ္းစားသင့္တယ္။ ဗဟုသုတပဲျဖစ္ျဖစ္ အတတ္ပညာပဲျဖစ္ျဖစ္ တခုခုေတာ့ က်န္ေနသင့္ပါတယ္။ လူငယ္တေယာက္အတြက္ အခ်ိန္ေတြက တန္ဖုိးရွိပါတယ္။ ၁၀ ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ၾကိဳးစားမႈက ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဘ၀ကုိ ေရာက္ဖို႔အတြက္ အေျခခံပါပဲ။

ေခတ္ေတြေျပာင္းလဲလာလို႔ ေခတ္နဲ႔အညီ ေျပာင္းလဲတုိးတက္လာတာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေခတ္ကုိ အလိုက္လႊဲေနၾကပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ ခ်က္တင္တက္မွ ေခတ္မွီတယ္လုိ႔ ထင္ခ်င္လဲထင္ေနၾကမယ္။ တကယ္ေတာ့ အြန္လိုင္းဆုိတာက သံုးတတ္ရင္ေတာ့ တကယ္ကုိ အဖိုးတန္တဲ႔ ေနရာတခုပါ။ မသံုးတတ္ရင္ေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ၿပီး ကုိယ့္အတြက္ ဘာမွမက်န္ပဲ အသက္ေတြသာၾကီးသြားမွာပါ။

နိမွေသာင္ ေနာင္မွသိ

ကေလးဘ၀တုန္းက လူၾကီးေတြက တခုခုေျပာဆုိဆံုးမတာကို လက္မခံတဲ့အခါမွာ ေအး နင္တုိ႔ ေနာင္မွသိမယ္။ ဆိုၿပီး ခဏခဏအေျပာခံခဲ့ရတယ္။ အုိ ဘာမ်ားသိစရာလုိလဲ အခုလဲ သိသင့္သေလာက္ သိေနတာပဲလုိ႔ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ထင္ေနခဲ့မိတယ္။ လူၾကီးေတြရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ ဗဟုသုတေတြကို အေရးမစိုက္သလို ေတြးေနခဲ့တယ္။ အဲလိုေတြေနလာၿပီး တားျမစ္ခ်က္ေတြၾကားထဲကမွ ကုိယ္ထင္ရာလုပ္ၿပီး မွားမွန္းသိေတာ့မွ မ်က္ႏွာကေလးငယ္ၿပီး လူၾကီးေတြေျပာသမွ် ခံရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကရင္ေတာ့ ေနာင္မွသိမယ္ဆုိတဲ့ စကားကုိ နားလည္ၿပီး ေနာင္တေတြ ရေနတတ္ပါတယ္။

ေနာင္တဆုိတာမ်ိဳးက ေနာင္အခါမွသိတာျဖစ္လို႔ ေနာင္တရေနခ်ိန္မွာေတာ့ အရာရာက အားလံုးျဖစ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပစၥည္းတခုကို ဒီလိုလုပ္လို႔ ရွိရင္ ပ်က္တတ္တယ္လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ၾကားက လုပ္လုိက္လုိ႔ ပ်က္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေနာင္တဆုိတာနဲ႔ ေတြ႔ရမွာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ပစၥည္းအပ်က္ပဲ လက္ထဲရွိေတာ့မွာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြရတဲ့ ေနာင္တမွာ ျပန္ျပင္လုိ႔ ရေပမယ့္ တခါတေလမွာေတာ့ ျပင္လုိ႔မရေတာ့တဲ့ အမွားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေနာင္တေတြကုိ ရင္မွာပိုက္ထားမိလ်က္သား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာင္တရေနတဲ့ လူတေယာက္ ကုိယ္မွားခဲ့မွန္းသိေနတဲ႔ လူတေယာက္ကုိေတာ့ ႏွင္းတုိ႔လုိ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြက ပစ္ပယ္ထားတာ။ ကဲ့ရဲ့ရႈတ္ခ်တာ။ သူမွားခဲ့တဲ့ အားနည္းခ်က္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ေျပာဆုိတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ကုိယ္မွားတာကုိ မွားမွန္းမသိပဲ ေနေနတဲ့ လူေတြထက္စာရင္ေတာ့ အမွားကုိသိၿပီး ေနာင္တရေနတဲ့သူက ေတာ္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ငယ္တဲ့အရြယ္မွာ စိတ္အလုိုလိုက္ၿပီး မွားတတ္ၾကပါတယ္။ အသက္အရြယ္ရလာလုိ႔ အမွားသိၿပီး ျပင္ေနခ်ိန္မွာ ေဘးကလူေတြက လက္တြဲေခၚသင့္ပါတယ္။ ျပင္မရတဲ့အမွားမ်ိဳးေတြ ဘယ္လုိပဲမွားခဲ့ပါေစ ေနာက္ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့သူကုိ အားေပးၿပီး စာနာသင့္တယ္။ အမွားဆုိတာမ်ိဳးက လူတုိင္းနဲ႔ ကင္းတဲ့အရာမဟုတ္ပါဘူး။ မမွားေသာေရွ့ေန မေသေသာေဆးသမား ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပံုလဲ ရွိေနတာပါပဲ။ ႏွင္းကုိယ္တုိင္လည္း မိဘမ်က္ရည္က်ေအာင္ လုပ္ဖူးတာေတြ ရွိတာပါပဲ။ မိဘက စိုးရိမ္လို႔ တားျမစ္တာေတြကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္ထင္ၿပီး နားမေထာင္ခဲ့တာေတြကုိ အခုေနအခ်ိ္န္မွာ ျပန္ေတြးၿပီး ေနာင္တရမိတယ္။ မိဘေတြကေတာ့ သားသမီး ဘယ္ေလာက္မွားမွား နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီး လမ္းမွန္ေအာင္ အျမဲအားေပးေနတတ္တဲ့ သူေတြပါ။

ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲ မွားမွား စိတ္ထဲမွာ မွားမွန္းသိၿပီး အမွန္ျပင္ခ်င္ေနတဲ့သူဆုိရင္ ႏွင္းကေတာ့ လူေတာ္တေယာက္လို႔သတ္မွတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္မွာ အမွားလုပ္ခဲ့ဘူးတယ္ဆုိတာကုိ ၀န္ခံရဲတဲ့ သတိၱကိုလဲ ေလးစားပါတယ္။

ရင္ဖြင့္သံ

ႏွင္း စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းေနသလို အရမ္းလဲ အားငယ္စိတ္ေတြ ၀င္ေနမိတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ထဲက မိသားစုေတြရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာကုိရရွိခ့ဲေပမယ့္ အဲဒီအရြယ္ထဲက မိဘေတြရဲ့ စိတ္တုိင္းက်ေနခဲ့ရတယ္။ ကေလးသဘာ၀ စကားနားမေထာင္တာကလြဲလုိ႔ အရြယ္ကေလးေရာက္လာေတာ့ ႏွင္းရဲ့ ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းမွန္သမွ်ကို မိဘေတြကပဲ စီစဥ္ၿပီး ေလွ်ာက္ခုိင္းခဲ့တယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ထဲက မာမား၀ယ္ေပးတဲ့ အက်ၤီေတြကိုပဲ ၀တ္ခဲ့ရၿပီး ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ပံုစံကုိ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဆုိတာ အလြန္နည္းပါးခဲ့ရတယ္။ အထက္တန္းေရာက္ေနတာေတာင္ မာမားတုိ႔စီမံတဲ့ က်ဴရွင္မွာတက္ မာမားတုိ႔ လုပ္ခုိင္းတာေတြကုိပဲ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လဲ မာမားသင္ေစခ်င္တဲ့ ဘာသာကုိပဲ ယူခဲ့ရတယ္။ တကၠသိုလ္ကုိ တက္ခ်င္ေပမယ့္ စိတ္မခ်ဘူး အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္ဆုိၿပီး အေ၀းသင္ပဲတက္ခိုင္းလို႔ ကုိယ့္ဆႏၵဆုိတာကုိ ျမိဳသိပ္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ သူမ်ားေတြဘြဲ႔၀တ္စံုနဲ႔ တက္ယူသလို ကုိယ္လဲတက္ယူမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးကုိ နုိင္ငံျခားသြားရမယ္ဆုိတဲ့ အမိန္႔တခုနဲ႔ အေ၀းေရာက္ဘြဲ႔အျဖစ္ေျပာင္းလဲခဲ့ရတယ္။ သူမ်ားတကာေတြ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္မွာ ေနရာယူေနခ်ိန္ ႏွင္းကေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိုင္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚတက္ခဲ့ရတယ္။ တုိက္ဆုိင္တာကလဲ မေမ့နုိင္စရာပါပဲ။ တေန႔တည္းမွာ လာဆံုေနခဲ့တယ္ေလ။ ဘ၀အတြက္ဆုိတာကုိ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း မိဘေတြစိတ္ဆင္းရဲမွာစို္းလို႔ အရာရာကို ျမိဳသိပ္ၿပီး ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ ဦးစားေပးတတ္လာခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ေတြကို နားလည္ေပးရင္းနဲ႔ ကုိယ့္ဆႏၵဆုိတာေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္မွန္းမသိ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရတယ္။

အခ်ိန္တန္လို႔ ႏွလံုးသားထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ သံေယာဇဥ္ဆုိတာေလး ျဖစ္လာေတာ့လဲ ကုိယ့္ဆႏၵဆုိတာထက္ ကိုယ္သံေယာဇဥ္တြယ္ရတဲ့သူအတြက္ ပထမျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာေတြ ကုိယ္ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိတာေတြဟာ သူစိတ္ညစ္မွာစိုးတယ္ဆုိတဲ့ အေတြးတခုထဲနဲ႔ပဲ ဘာမွေျပာမထြက္ခဲ့ပါဘူး။ အရာရာကုိ နားလည္ေပးနုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရင္း တခါတေလ ရင္ထဲမွာနာက်င္ေနတာေတာင္ ေျပာမထြက္ခဲ့ပါဘူး။ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူတေယာက္ကုိ အျမဲတမ္းေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေစခ်င္ပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ထဲက သူမ်ားတကာကုိ နားလည္ေပးရင္ ကုိယ့္ဆႏၵဆုိတာမရွိေတာ့တဲ့ ႏွင္းရဲ့ရင္ထဲမွာ တခါတေလ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ၾကိတ္ငုိေနခဲ့ရတာ မ်ားခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေန႔လဲ ရင္ထဲမွာ အရမ္း၀မ္းနည္းေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွမသိပါဘူး။ မခံစားနုိင္ေတာ့လုိ႔ ဘေလာ့ေပၚခ်ေရးမလုိက္တာပါ။ ႏွင္းရဲ့ဘ၀မွာ ကုိယ့္ဆႏၵအတုိင္းသာ ျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ အမ်ားၾကီးမလုိခ်င္ပါဘူး။ တခုေလာက္ျပည့္မယ္ဆုိရင္ ေက်နပ္ပါၿပီေလ။

Happy Birthday

ဒ ီ ေ န ႔ က ေ တ ာ ့ က ု ိ ယ ္ ့ က ု ိ က ု ိ ယ ္ က ု ိ က ု ိ က ေ လ လ ိ ု ႔ အ ျ မ ဲ ေ ျ ပ ာ တ တ ္ ၿ ပ ီ း ႏ ွ င ္ း က ု ိ လ ည ္ း က ေ လ း ေ လ း င ယ ္ ေ လ း င ယ ္ ေ ရ ႏ ွ င ္ း ေ ရ ည ီ မ ေ လ း ေ ရ စ တ ဲ ့ သ ူ ႔ စ ိ တ ္ ထ ဲ ရ ွ ိ တ ဲ ့ အ ခ ါ စ ိ တ ္ က ူ း ေ ပ ါ က ္ သ လ ိ ု ေ ခ ၚ တ တ ္ တ ဲ ့ သ ူ ရ ဲ ့ ေ မ ြ း ေ န ႔ ေ လ း ပ ါ။ ဘ ာ ေ တ ြ လ က ္ ေ ဆ ာ င ္ ေ ပ း ရ င ္ ေ က ာ င ္ း မ လ ဲ ရ ယ ္ လ ိ ု ႔ ေ တ ြ း ေ န ေ ပ မ ယ ္ ့ လ ည ္ း အ ခ ် ိ န ္ က လ ည ္ း မ ရ ွ ိ ေ တ ာ ့ ဘ ူ း။ အ လ ု ပ ္ က လ ည ္ း မ အ ာ း တ ာ န ဲ ႔ ၁ ၈ ရ က ္ မ ွ ာ ေ မ ြ း တ ာ ျ ဖ စ ္ ၿ ပ ီ း သ ူ က ၉ လ ပ ိ ု င ္ း ၁ ၂ ရ က ္ ဆ ု ိ ေ တ ာ ့ လ ပ ဲ က ြ ာ တ ာ ေ ပ ့ ါ။ တ က ယ ္ ေ တ ာ ့ ေ န ာ က ္ က ခ ု ႏ ွ စ ္ က ု ိ ထ ည ္ ့ မ တ ြ က ္ ခ ် င ္ လ ိ ု ႔ တ ဲ ့ ေ လ။ သ ူ က အ ဲ လ ု ိ မ ် ိ ဳ း။ အ ျ မ ဲ တ မ ္ း မ ် က ္ ႏ ွ ာ က တ ည ္ တ ည ္ ၾ က ီ း ေ န တ တ ္ လ ိ ု ႔ ဘ ာ ျ ဖ စ ္ လ ဲ ေ မ း ရ င ္ အ ေ မ ေ မ ြ း ထ ဲ က အ တ ိ ု င ္ း လ ု ိ ႔ ျ ပ န ္ ေ ျ ပ ာ တ တ ္ တ ဲ ႔ သ ူ ပ ါ။ ေ မ ေ မ ေ မ ြ း တ ု န ္ း က ေ တ ာ ့ အ ဲ ေ လ ာ က ္ တ ည ္ မ ယ ္ မ ထ င ္ ပ ါ ဘ ူ း။ သ ူ ႔ ေ မ ြ း ......

၁ ၂. ၉ ၂ ၀ ၀ ၉ မ ွ ာ က ် ေ ရ ာ က ္ တ ဲ ့ က ု ိ က ု ိ လ ိ ု ႔ ေ ခ ၚ တ ဲ ့ သ ူ ေ မ ြ း ေ န ႔ မ ွ သ ည ္ ႏ ွ စ ္ ေ ပ ါ င ္ း ၁ ၂ ၀ တ ု ိ င ္ စ ိ တ ္ ခ ် မ ္ း သ ာ က ု ိ ယ ္ က ် န ္ း မ ာ စ ြ ာ န ဲ ႔ က ု ိ က ု ိ လ ု ိ ခ ် င ္ တ ဲ ့ ဘ ၀ ျ ဖ စ ္ ခ ် င ္ တ ဲ ့ ဆ ႏ ၵ ေ တ ြ အ ာ း လ ံ ု း ျ ပ ည ္ ့ စ ံ ု ပ ါ ေ စ လ ိ ု ႔ ဆ ု ေ တ ာ င ္ း ေ ပ း လ ိ ု က ္ ပ ါ တ ယ ္။

ေတာင္ေပၚပင္လယ္

ေညာင္ေရႊကေန အင္းေလးထဲကုိ စထြက္လာၿပီ

ေလွဦးထိပ္ကေန ေမာင္ေလးရို္က္ထားတာပါ။

ေရမုိင္ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆုိတာ သိရေအာင္ ဟိုကအမွတ္ေလးကိုၾကည့္ရတယ္။

အင္းထဲမွာ အခုလို ငါးဖမ္းေနၾကတယ္။

ေရေပၚမွာရွိတဲ့ တည္းခိုခန္းေတြေလ

ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရား

အလုိေတာ္ေပါက္ဘုရား အတြင္းထဲက ဆင္းတုေတာ္

အလုိေတာ္ေပါက္ဘုရား

အင္းေလးထဲမွာ

ေညာင္ေရႊမွာ ညအိပ္ဖို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာ ေညာင္ေရႊစာျပန္ပြဲရဲ့ ေနာက္ဆံုးရက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပြဲေစ်းတန္းကလည္း ႏွင္းတုိ႔တည္းတဲ႔ေနရာနဲ႔ နီးနီးေလးဆုိေတာ့ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ေမာင္ႏွမတေတြ ပြဲေစ်းသြားပတ္ၾကပါတယ္။ ရွမ္းမေလးေတြစကားေျပာတဲ့ အသံ၀ဲ၀ဲေလးေတြကုိ နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းတယ္ဆုိၿပီးပါလာတဲ့ေမာင္ေလးကေျပာပါတယ္။ ရိုးရာအထည္ဆုိင္ေတြမွာ လုိခ်င္တာေတြ ၀င္ၾကည့္ရင္း ေစ်းဆစ္ၾကေတာ့ စကားေျပာနားေထာင္ရတာ ေကာင္းလို႔ အစ္မေရ စကားမ်ားမ်ားေျပာေနာ္ဆုိၿပီး ေမာင္ေလး၂ ေယာက္ကကပ္ေျပာလာလို႔ ရယ္ရေသးတယ္။ ေစ်းတန္းထဲလဲေရာက္ေရာ မုိးကရြာလာလုိက္တာ လူေတြလဲ ခပ္က်ဲက်ဲေလးျဖစ္သြားတယ္။ မိုးကလည္း ခဏပဲရပ္သြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေန႔ ၁၀ ေလာက္ဆုိရင္ ပြဲေစ်းကသိမ္းမွာျဖစ္လို႔ ေနာက္ဆံုးညဆုိေတာ့ ႏွင္းတုိ႔လဲ အကုန္ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္တယ္ေလ။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔က ေစ်းသည္ေတြ လာေရာင္းတာဆုိေတာ့ တေနရာတည္းမွာ အကုန္ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ပြဲေစ်းနဲ႔ ေ၀းေနခဲ့တာလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ပါတယ္။ ညဘက္ တည္းတဲ့ေနရာကိုျပန္လာေတာ့ မာမားတုိ႔က အိပ္ဖုိ႔လုပ္ေနၿပီ။

ဆည္ေျမာင္းဧည္႔ရိပ္သာမွာ တညအိပ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တေန႔မနက္ခင္း ၈ နာရီေလာက္မွာေတာ့ အင္းထဲကုိသြားဖို႔အတြက္ ဆည္ေျမာင္းက စက္ေလွနဲ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ ၾကီးၾကီးေမ အမ်ိဳးသားက ဆည္ေျမာင္းက အရာရွိဆုိေတာ့ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က အင္းေလးမွာတာ၀န္က်ေနတာနဲ႔ အခုလို အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္သြားတာပါ။ ေညာင္ေရႊကေန အရင္ဆံုး ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကုိ လုိက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ဘုရားနားမေရာက္ခင္မွာေတာ့ ေရႊဟသၤာ ယက္ကန္းရံုက အေရာင္းဆုိင္ကုိ ၀င္ပို႔ေပးပါတယ္။ အမွတ္တရ ပစၥည္းေတြ လုိခ်င္တဲ့ ရိုးရာအထည္ေတြ ၀ယ္လုိ႔ရတယ္ဆုိၿပီး စက္ေလွသမားက ၀င္ပုိ႔ေပးတာပါ။ အရင္ တကၠသိုလ္တက္တုန္းကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အင္းေလးဆုိတာက ခပ္ငယ္ငယ္ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကထဲက အိမ္ကမိသားစုလိုက္ ဘုရားဖူးသြားဖူးေနတဲ့ ေနရာျဖစ္လုိ႔ မစိမ္းဘူးလို႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ေရႊဟသၤာမွာ လိုခ်င္တာေတြ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကုိ သြားဖူးၾကပါတယ္။ အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦးဆုိတာ တန္ခုိးၾကီးတယ္ဆုိၿပီး နာမည္ၾကီးတာ အားလံုးသိသလို ေဖာ္ေတာ္ဦးဘုရားပြဲဆုိရင္လဲ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကေန လာတဲ့လူေတြနဲ႔ အလြန္စည္ကားပါတယ္။ ဘုရားကုိေရာက္ေတာ့ ဖြားဖြားက ဆြမ္းပြဲကပ္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ဆြမ္းေတာ္ပြဲ၀ယ္ၿပီး ကပ္လိုက္ပါတယ္။ ေမာင္ေလးနဲ႔ ပါပါးကေတာ့ ဘုရား ၅ ဆူကုိ ေရႊသကၤန္းကပ္ပါတယ္။ ဘုရားဖူးၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားေအာက္မွာေရာင္းတဲ့ ေစ်းဆုိင္ေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အရင္တခါ လာတုန္းက ဘုရားေအာက္က ေစ်းဆုိင္ေတြပဲရွိၿပီး အခုက်ေတာ့ ဘုရားကုန္းေတာ္ရဲ့ အေနာက္ဘက္မွာ ေစ်းဆုိင္တန္းေတြကုိ သီးသန္႔ေဆာက္ထားၿပီး အထည္ဆုိင္ေတြ စားေသာက္ဆုိင္ေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး တုိးတက္လာပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးဘက္မွာက ၅ ရက္တေစ်းဆုိသလို အဲဒီေန႔က ေဖာ္ေတာ္ဦးဘုရားေစ်းေန႔ျဖစ္လို႔ ဘုရားေပၚမွာ လူေတြပိုစည္ကားေနပါတယ္။ ဘုရားကုန္းေတာ္မွာလဲ သန္႔ွရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး ပန္းအလွပင္ေတြလဲ စိုက္ထားပါတယ္။

ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုုရားကုိ ဖူးၿပီးသြားေတာ့ အလုိေတာ္ေပါက္ကုိ လုိက္ပို႔ေပးမယ္ဆုိၿပီး အလုိေတာ္ေပါက္ဘုရားကုိ သြားၾကပါတယ္။ အရင္အေခါက္ေတြ လာတုန္းက အလုိေတာ္ေပါက္ကုိ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ အခုတခါမွ ေရာက္ဖူးမွာဆုိေတာ့ စက္ေလွသမားကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ အလုိေတာ္ေပါက္ဘုရားကေတာ့ ေဖာ္ေတာ္ဦးဘုရားေလာက္ မတုိးတက္ပါဘူး။ ဘုရားကိုလည္း တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ျပန္လည္ျပဳျပင္ေနတာေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဘုရားကုန္းေတာ္ကလည္း ေဖာင္ေတာ္ဦးေလာက္ မက်ယ္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အလုိေတာ္ေပါက္ေရာက္ေတာ့ ဘက္စံုျပဳျပင္ဖုိ႔ အလွဴေငြထည့္ရင္းနဲ႔ အလုိေတာ္ေပါက္ ဆင္းတုေတာ္ဆုိၿပီး ေရာင္းေနတာေတြ႔တာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ပူေဇာ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာရယ္ အိမ္မွာကလည္း ဘုရား၉ ဆူျပည့္ဖုိ႔ ၁ ဆူလုိေနတာရယ္ တုိက္ဆုိင္တာနဲ႔ အလုိေတာ္ေပါက္ဘုရားကုိ ၀ယ္ၿပီး ပင့္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္ကိုမွဆက္မသြားေတာ့ပဲ ေညာင္ေရႊကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အင္းေလးထဲက တုိင္တရာေက်ာင္းတို႔ ဘုိတဲတုိ႔ကို မသြားခဲ့ပါဘူး။

အင္းေလးထဲမွာ စက္ေလွစီးေနရင္းနဲ႔ ျဖတ္သြားေနတဲ႔ စက္ေလွေတြကုိ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ စက္ေလွေပၚမွာ ဆုိင္ကယ္ေတြတင္လာတာေတြ႔ရပါတယ္။ အင္းထဲမွာေနတဲ့လူကလဲ ဆုိင္ကယ္၀ယ္ထားပါတယ္။ အင္းထဲမွာေနတဲ့အခ်ိန္ စက္ေလွစီးၿပီး ေညာင္ေရႊလာတဲ့အခါ ဆုိင္ကယ္ကုိ စက္ေလွနဲ႔တင္လာၿပီး ေညာင္ေရႊမွာ ဆုိင္ကယ္စီးတာပါတဲ့။ အင္းေလးထဲမွာလဲ ေျမနီကုန္းဆုိတဲ့ ရြာရွိပါတယ္။ အဲဒီရြာနားေရာက္ရင္ ေရကတျခားေနရာထက္ ပုိၿပီး နီေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆည္ေျမာင္းကေနၿပီး စက္ေတြနဲ႔ ေသာင္ေတြကိုတူၿပီး ကၽြန္းေမ်ာေတြကို ေသေသသပ္သပ္လုပ္ေနတာလဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အင္းေလးထဲက ေလွေလးေတြေပၚမွာ ကေလးငယ္ငယ္ေလးေတြ ထုိင္ေနတာေတြ႔ေတာ့ အသဲယားမိပါတယ္။ ႏွင္းတုိ႔သာဆုိရင္ မထိုင္ရဲဘူးလို႔ ေျပာလုိ႔ အင္းေလးမွာေမြးတဲ့ကေလးကေတာ့ ရိုးေနၿပီလုိ႔ မာမားကေျပာပါတယ္။ အင္ေလးထဲေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ မိုးမရြာလို႔ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဟုိးအရင္ ဆရာမရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လာတုန္းက ေလွေပၚမွာ မုိးမိေတာ့ လူကေတာ္ေတာ္ေလး ေအးလာသလုိ ေဘးပတ္လည္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ဘာကိုမွ မျမင္ရပဲ ပင္လယ္ထဲေရာက္ေနသလို ထင္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက လုိက္ပို႔ေပးတဲ့ ဆရာမရဲ့ ေမာင္ကေျပာျပပါတယ္။ အင္းေလးမွာ မုိးရြားလာတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ ေဘးကပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ေတာင္ေတြကို မျမင္ရေတာ့သလို ေဘးကုိၾကည့္လိုက္ရင္ ေရျပင္ၾကီးကုိပဲေတြ႔ရလို႔ ေတာင္ေပၚပင္လယ္လုိ႔ တင္စားၿပီး ေခၚၾကတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

အင္းေလးရဲ့ ထူးျခားခ်က္ေတြကို ငယ္ငယ္ကစာထဲမွာ သင္ခဲ့ရသလို ေလွကို လက္ျဖင့္မေလွာ္ ေျချဖင့္ေလွာ္ေသာအရပ္။ အိမ္ကုိကုန္းတြင္မေဆာက္ ေရတြင္ေဆာက္ေသာအရပ္ ဆုိသလို ကေလးငယ္ေတြကအစ ေလွကုိ ေျခေထာက္နဲ႔ေလွာ္တာျမင္ရလုိ႔ ပါလာတဲ့ ေမာင္ေလးေတြက တအံ့တၾသၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနပါတယ္။ သူတို႔ေတြက တခါမွ မေရာက္ဖူးလို႔ အခုလိုအံ့ၾသၿပီး သေဘာက်ေနၾကတာပါ။ အခုေတာ့ အင္းေလးထဲမွာလဲ ဓါတ္တုိင္ေတြကို ကၽြန္းေမွ်ာေတြေပၚမွာ ေဆာက္ထားၿပီး အင္းထဲကရြာေတြကုိ မီးသြယ္ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္ထဲကေန မေတာ္လုိ႔မ်ား ဓါတ္တုိင္ေတြလဲၿပီး ေရထဲက်ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလုိ႔ ၾကံဖန္ေတြးပူလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲလုိေတြ အေတြးေပါင္းစံုနဲ႔ ေညာင္ေရႊကုိ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ေညာင္ေရႊကေနၿပီး ေတာင္ၾကီးကို ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။

သူေလးကယ္လုိ႔

ဟိုတေန႔က ဓါတ္ပံုေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္ဆုိၿပီး စိတ္ညစ္သြားတာ အခုေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ စိတ္ထဲမွာ စီဒီဆုိတာကုိပဲ သတိရၿပီး ကြန္ပ်ဴတာမွာလဲ မရွိေတာ့ဘူးဆုိၿပီး အရမ္းစိတ္ညစ္ေနခဲ့ရတာ။ my flash ေလးကုိ လံုး၀သတိမရလိုက္ဘူး။ အခုေတာ့ အဲဒီထဲမွာ ထည့္ထားမိလို႔ ပံုေတြ ျပန္ရၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ခရီးစဥ္ကုိ ဆက္လက္ေရးပါမယ္။

စိတ္ညစ္ေနပါတယ္

မေန႔က ခရီးသြားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ တင္မယ္ဆုိၿပီး ကြန္ပ်ဴတာမွာ ရွာတာ မေတြ႔လို႔ စိတ္ညစ္ေနပါတယ္။ ဟိုတေလာက ကြန္ပ်ဴတာ format လုပ္လုိက္တာ မသိမ္းထားမိပဲ အကုန္ပါသြားတယ္။ တကယ္ကုိ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ စိတ္ကုန္မိတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြလဲ မရွိေတာ့ စာၾကည့္ပဲလဲ မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ အခုမွ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ မသိေတာ့ဘူး။ စီဒီကလဲ ျမန္မာျပည္မွာ ထားခဲ့မိတယ္။ တကယ္ကုိ၀မ္းနည္းမိတယ္။ မိသားစုပံုေတြလဲ အကုန္ပါသြားၿပီ။ အခုဘယ္လုိလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဘာတခုမွကို မက်န္ခဲ့ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ျပန္ၿပီး လုပ္ခ်င္တာပဲ သတိရၿပီး D ထဲမွာသြားသိမ္းဖုိ႔ကုိ သတိမရလုိက္တာ။ အခုလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ မတင္နုိင္မွေတာ့ ခရီးသြားခဲ့တာေတြကုိ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ေတြအရမ္းညစ္သြားၿပီ..............

ေတာင္ေပၚခရီးအစ

ေရးခ်င္တာေတြ ေျပာခ်င္တာေတြက မ်ားေနေတာ့ ျမန္မာနုိင္ငံသြားတုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြကုိ ဆက္ေျပာျပမယ္ေနာ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္း ဘုရားဖူးသြားမယ္ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း မိသားစုေတြ ဘုရားဖူးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သြားမလဲဆုိတာကုိ ႏွင္းကပဲ ေရြးခ်ယ္လုိက္ပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ထဲက ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ၾကီးဆုိတာ ခဏခဏ ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ဖိုးဖိုး ဖြားဖြားေတြနဲ႔အတူတူ အန္တီအငယ္က အဲဒီဘက္မွာ ေနေတာ့ အလည္သြားျဖစ္ေနပါတယ္။ ၅ တန္းမွာေတာ့ မာမားက ေတာင္ၾကီးဘက္မွာ ေနခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ႏွင္းတုိ႔မိသားစု ေတာင္ၾကီးဘက္ကုိေျပာင္းသြားပါတယ္။ မာမားကုိ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕မွာ ေမြးခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ေတာင္ၾကီးမွာပဲ ၁၀ ေက်ာ္သက္အထိေနလာခဲ့တဲ့အတြက္ မာမားက ေတာင္ၾကီးဘက္ကုိ ပုိသေဘာက်ပါတယ္။ ပါပါးကေတာ့ ရန္ကုန္ဘက္မွာၾကီးေတာ့ ေတာင္ၾကီးကုိ ေအးတယ္ဆုိၿပီး မၾကိဳက္ပါဘူး။ ပထမကေတာ့ ေတာင္ၾကီးဘက္မွာ အေျခခ်မယ္စိတ္ကူးေပမယ့္ ဘ၀အလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ အမ္းမဆံုးသြားေတာ့ ႏွင္းတုိ႔ေတြ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေျပာင္းလာခဲ့ရတယ္။ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လာခဲ့ရေပမယ့္ ႏွင္းတုိ႔သားအမိေတြက ေတာင္ၾကီးဘက္ကုိ ပုိၾကိဳက္ၾကပါတယ္။ အခုလည္း ဘယ္သြားမလည္းေမးေတာ့ ေတာင္ၾကီးတက္မယ္ဆုိၿပီး ေရြးလို္က္ပါတယ္။ ပါပါးေရာ မာမားကေတာ့ ႏွင္းစိတ္တုိင္းက်ပဲ လုိက္ေလ်ာေပးပါတယ္။

ဘယ္သူေတြလုိက္မလဲေမးေတာ့ ၾကီးၾကီးေမတုိ႔ အတြဲရယ္ ႏွင္းတုိ႔မိသားစုရယ္ ဖြားဖြားရယ္ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေလး ၃ ေယာက္ရယ္ ခရီးစထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၾကီးၾကီးေမတုိ႔ကို ပ်ဥ္းမနားမွာ ၀င္ေခၚၿပီး မနက္ ၉ နာရီေလာက္ကေနၿပီး စထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပ်ဥ္းမနား ေပ်ာ္ဘြယ္လမ္းသစ္ဘက္ကေန သြားၾကပါတယ္။ ေပ်ာ္ဘြယ္လမ္းက အသစ္ေဖာက္ထားလို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီကေန လာလုိက္တာ ေတာင္ေပၚစတက္မယ့္ေနရာမွာေတာ့ ဆိုင္းစိုင္ေမာ၀္ ဆုိထားသလိုပါပဲ မုိင္ ၁၀၀ ေက်ာ္သာရွိတဲ့ လမ္းရဲ့အတုိင္းအတာ တေနကုန္ေအာင္ေမာင္းၾကရတယ္။ ဆုိသလိုပဲ တကယ္ကုိပါပဲ။ ေက်ာက္ခဲစားထားရင္ေတာင္ အစာေၾကေလာက္ပါတယ္။ ကတၱရာလမ္းဆုိတာမွ ဟုတ္ရဲ့လားလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ကုိ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြ ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ေမာင္းေနရတာပါ။ ESE လို အျမန္ကားေတြေတာင္ ဟုိယိမ္းဒီယိ္မ္းနဲ႔ ေဘးနားက ေခ်ာက္ကမ္းပါးနားမွာ ကပ္ၿပီးေမာင္းေနတာကုိ ၾကည့္ၿပီး အသည္းေအးမိပါတယ္။ လြိဳင္ေကာ္ဘက္က လာတဲ့ကားေတြကေတာ့ ခရီးသည္ေတြအကုန္လံုး နွာေခါင္းစည္းေတြတပ္ထားပါတယ္။ ႏွင္းတို႔ေတြလဲ ကားေပၚမွာ တေယာက္ကုိ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္မိပါတယ္။ ေခါင္းေတြကေဖြးေနေတာ့ မာမားကေျပာတယ္ ေတာထဲကထြက္လာတဲ့ ေမ်ာက္ျဖဴေတြ ျဖစ္ေနၿပီတဲ့ေလ။ ေတာင္ေပၚရဲ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ လမ္းခ်ဲ့ဖို႔ ေတာင္ကမ္းပါးရံကုိ မုိင္းခြဲၿပီး ျဖိဳေနတဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ခဏေစာင့္ေနရပါတယ္။

ကားေပၚမွာေမာင္ေလးက ဆုိင္းထီးဆုိင္တုိ႔ ဆုိင္းစိုင္ေမာ္၀္တုိ႔ဆုိထားတ့ဲ သီခ်င္းေတြဖြင့္ထားေတာ့ ေဘးကရႈ့ခင္းေတြနဲ႔ အလြန္လုိ္က္ဖက္ေနပါတယ္။ ထိုင္၀မ္မွာလဲ ေတာေတာင္ေတြထဲေရာက္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္နုိင္ငံရဲ့ အလွက ပိုၿပီးလွတယ္လုိ႔ပဲ ထင္မိပါတယ္။ ထိုင္၀မ္ရဲ့ ေတာင္ေတြက သက္နုေက်ာက္ေတာင္ေတြျဖစ္လို႔ ေတာင္မၾကာခဏျပိဳပါတယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းက ရြာေတြျဖစ္တဲ့ ေရယားတုိ႔ ေရေယာင္းမ တုိိ႔မွာေတာ့ ပိႏၷဲသီးေတြ အေတာ္ေပါပါတယ္။ ေစ်းေတြကေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူပါပဲ။ ေတာင္ၾကီးဘက္ကုိ စတက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ရာသီဥတုက ေအာက္ျမန္မာျပည္နဲ႔မတူေတာ့ပဲ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ ကေလာျမိဳ႔ကုိေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာင္းလုိက္ရပါတယ္။ ကေလာနားကုိ နီးလာေတာ့ ထင္းရႈးေတာတန္းေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကေလာျမိဳ႕ကုိ ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြေတာင္ ေက်ာင္းလႊတ္ေနပါၿပီ။ ကေလာျမိဳ႕ကလဲ အရင္နဲ႔ ဘာမွကုိ မတူေတာ့ပဲ ေတာ္ေတာ္ကုိ တုိးတက္လာပါတယ္။ ကေလာကို ေရာက္မွပဲ လမ္းက ေကာင္းပါေတာ့တယ္။ ကေလာကေန ေအာင္ပန္း ဟဲဟုိး အဲဒါေတြကုိျဖတ္ၿပီး ေရႊေညာင္ကုိ၀င္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အမွန္က ေတာင္ၾကီးကုိ ဆက္တက္မယ္လို႔ စီစဥ္ထားေပမယ့္ အခ်ိန္ရွိေနေသးတာေၾကာင့္ ေညာင္ေရႊကိုသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ေညာင္ေရႊမွာ တညအိပ္ၿပီး မနက္ခင္း အင္းထဲသြားဖို႔ အစီအစဥ္ခ်လုိက္ၿပီး ေညာင္ေရႊက ဆည္ေျမာင္းဧည့္ရိပ္သာမွာ တညအိပ္လုိက္ၾကပါတယ္။

အင္းေလးအေၾကာင္းကုိေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲမွာ ဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ ေဖာ္ျပေပးမယ္ေနာ္။ ျမန္မာကားေတြ ေၾကာ္ျငာထုိးသလို မၾကာမွီ လာမည္ ေမွ်ာ္

cry on my shoulder

If the hero never comes to you
If you need someone you're feeling blue
If you're away from love and you're alone
If you call your friends and nobody's home
You can run away but you can't hide
Through a storm and through a lonely night
Then I show you there's a destiny
The best things in life
They're free

Chorus:

But if you wanna cry
Cry on my shoulder
If you need someone who cares for you
If you're feeling sad your heart gets colder
Yes I show you what real love can do
If your sky is grey oh let me know
There's a place in heaven where we'll go
If heaven is a million years away
Oh just call me and I make your day
When the nights are getting cold and blue
When the days are getting hard for you
I will always stay here by your side
I promise you I'll never hide

Repeat chorus

What real love can do
What love can do
What real love can do
What love can do
What real love can do
What love can do

ဒီသီခ်င္းေလးကုိ ခုတေလာ နားေထာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ႏွင္း စိတ္ေတြအရမ္းညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တေယာက္ေသာသူက အခ်ိန္ေတြအကုန္ခံၿပီး ကြန္နက္ရွင္မေကာင္း အလုပ္ေတြမအားတဲ့ ၾကားထဲကေန ပို႔ေပးတာျဖစ္သလို ႏွင္း ခံစားရတာေတြနဲ႔လဲ တုိက္ဆုိင္ေနလို႔ ေန႔တုိင္းနီးပါး နားေထာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကုိယ္စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခါ ဒီသီခ်င္းထဲကလိုပဲ လာေျပာတာကုိ ၾကားလုိက္ရတဲ့အတြက္လဲ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္မိသလို ၀မ္းလဲနည္းမိပါတယ္။

Love

ကုိယ့္ခ်စ္သူအေပၚကုိ ကုိယ္တကယ္ခ်စ္တတ္ရဲ့လား ? ခ်စ္သူကုိ ခ်စ္တာလား ကုိယ့္ကုိကုိယ္ခ်စ္တာလား ဆိုတာ ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္တယ္။ ခ်စ္သူကုိ ခ်စ္ပါတယ္ေျပာေနၿပီး အရာရာကုိ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ခ်င္ေနတာက ခ်စ္သူကုိ ခ်စ္တာလား ကုိယ့္လုိဘကုိ ျဖည့္ခ်င္တာလား။ တခ်ိဳ႕ေတြက ေျပာၾကျပန္တယ္။ အခုလို တားျမစ္ေနတာေတြ သူလိုခ်င္တာေတြေတာင္းဆုိေနတာက ခ်စ္သူကုိသိပ္ခ်စ္လို႔ပါတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔ သိပ္ခ်စ္လုိ႔တားျမစ္တာပါဆုိၿပီး ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ပိတ္ပင္ခ်င္ရတာလဲ။ တကယ္ခ်စ္တယ္ဆုိရင္ သူ႔ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေပးေနသင့္တယ္။ အဲလိုတားဆီးပိတ္ပင္ေနေတာ့ တဖက္လူက လြတ္လပ္မႈမရွိေတာ့သလို သူမ်ားစိတ္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိ ေနရသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူကုိ သ၀န္တုိတတ္ၾကတယ္။ ခ်စ္သူရဲ့ အေခ်ာ့ကုိ ခံခ်င္လုိ႔ တမင္စိတ္ေကာက္လိုက္တာ တမင္တကာ ခၽြဲလိုက္တာက ခ်က္္ခ်င္းစိတ္ေကာက္ေျပတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြခ်င္း စကားေျပာတာကုိ ဘာေျပာမွန္းမသိပဲ စိတ္အထင္နဲ႔ စိတ္ဆုိးၿပီး ျပႆနာရွာေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပဲ ကုိ္ယ့္ခ်စ္သူခမ်ာ စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ အဲလုိသာမၾကာခဏျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လုိလုပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ခ်စ္သူဘ၀ကုိ ရနုိင္ေတာ့မလဲ. ။ ခ်စ္သူျဖစ္ပါေစ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ပါေစ သူတုိ႔မွာလဲ သူတို႔လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ သူတုိ႔ကိုယ္ပုိင္အခ်ိန္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ တခ်ိန္လံုး သူက ကိုယ့္အနားမွာ ေနၿပီး ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ေနဖို႔ဆုိတာ မျဖစ္နုိင္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကိုယ္ေခၚလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေရာက္မွ ၾကိဳက္တာတုိ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ ေနာက္က်ရင္ မၾကိဳက္လုိ႔ ျပႆနာရွာတာတုိ႔ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ မိန္ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔မွာလဲ သူ႔ကိစၥေလးေတြ ရွိမွာပါ။ ေယာက်ာၤေလးမိုလို႔ အရင္ေရာက္ေနရမယ္ ေနာက္မက်ရဘူးရယ္လုိ႔ ပံုေသမေတြးထားသင့္ဘူး။

ေယာက်ာၤးေလးျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ခ်စ္သူအေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈရွိမယ္။ သစၥာရွိမယ္။ နားလည္မႈရွိမယ္။ ေအးျမတဲ႔ ေမတၱာမ်ိဳး ေပးနိုင္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီခ်စ္သူ ၂ ေယာက္ရဲ့ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ပုိင္ဆုိင္နုိင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။

ေနခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္

မေန႔ညက အြန္လိုင္းမွာခင္လာတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေလးတေယာက္က ႏွင္းျမန္မာျပည္ကေန ျပန္လာတာကုိသိေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ျပန္လာတာလဲ အစ္မက ထုိင္၀မ္မွာပဲ အၿပီးေနေတာ့မွာလား ျမန္မာျပည္ကုိမလာေတာ့ဘူး စတဲ့ေမးခြန္းေတြကုိ ဆက္တိုက္ကုိေမးလာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေနတာ ဘာမ်ားအဆင္မေျပတာရွိလုိ႔လဲ ေကာင္းေနတာပဲမွတ္လားတဲ့။လက္ရွိအဲဒီေမာင္ေလးက အေနာက္နုိင္ငံတခုမွာ ေရာက္ေနတာဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သူမသိလို႔လဲ အခုလိုေျပာတာလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့အခါ ကုိယ့္ေျမ ကုိယ့္နုိင္ငံကုိ ျပန္ေရာက္လုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။ ကုိယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေတြ႔ရလို႔လဲ ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတာပါ။ ဘ၀အတြက္ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိၿပီး ေတြးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားရပါတယ္။ ဘ၀နဲ႔ႏွႈိင္းၿပီးေျပာလို္က္ရင္ ၾကီးက်ယ္တယ္ျဖစ္ေနပါ့မယ္။

တေန႔တာ မနက္မိုးလင္းရင္ ဘာစလုပ္ရမလဲလုိ႔ စၿပီးစဥ္းစားမိတယ္။ ပထမဆံုး မိုးလင္းတာနဲ႔ စလုပ္ရတာကေတာ့ မီးမလာလို႔ မီးေသြးစေမႊးရတာပါပဲ။ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ ၿပီးတာနဲ႔ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္မွာ လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာသံုးခ်င္တယ္ဆုိရင္ မီးလာမွျဖစ္မယ္။ မီးစက္ဆုိတာက ကြန္ပ်ဴတာကုိနုိင္ေလာက္ေအာင္ အိမ္မွာမ၀ယ္ထားလို႔ သံုးလို႔မရေတာ့ဘူး။ မီးလာတဲ့အခါသံုးမယ္ဆုိေတာ့ မီးလာမွ ေရတင္လို႔ရမယ္ အ၀တ္ေလွ်ာ္လုိ႔ရမွာျဖစ္ေတာ့ အဲဒါေတြကုိ ဦးစားေပးလုပ္လိုက္ရတယ္။ ဒါေတြၿပီးလုိ႔ ကြန္ပ်ဴတာသံုးမယ္ဆုိရင္ အြန္လုိင္းဆုိတာကုိ ခ်ိတ္မွပဲ သံုးခ်င္တာသံုးလို႔ရမယ္ေလ။ အြန္လုိင္းမရွိေတာ့လဲ ကြန္ပ်ဴတာဆုိတာ ႏွင္းအတြက္ ဘာမွသိပ္အသံုးမက်ေတာ့သလိုပဲ။ အြန္လုိင္းခ်ိတ္ေတာ့လဲ ကဒ္နဲ႔သံုးမယ္ဆုိရင္ အိမ္ဖံုးကုိ သူမ်ားေတြဆက္လုိ႔မရေတာ့ဘူးေလ။ ADSL ဆုိတာကုိ သြယ္ဖုိ႔က်ေတာ့လဲ ရံုးလုပ္ငန္းအတြက္မဟုတ္ပဲ ကုိ္ယ့္တေယာက္ထဲအတြက္ မိဘကုိ ဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး။ အဲဒါေတြထားလို္က္ပါေတာ့။ ဒါေတြကမရွိလဲ ျဖစ္ပါတယ္ေလ။ ၀ါသနာအရ လုပ္ခ်င္တာေတြမိုလို႔ ေနလို႔ရပါေသးတယ္။

ကဲ ကုိယ့္ဘ၀ရပ္တည္ဖို႔ အေရးၾကီးတာက အလုပ္တခုခု လုပ္ေနဖို႔ပါပဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားလုိက္ပါတယ္။ အိမ္ရဲ့ အဓိကရပ္တည္ဖို႔ ၀င္ေငြကုိ ပါပါး နဲ႔ မာမားက ရွာေနတဲ့အတြက္ ႏွင္းလုပ္စရာမလုိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္သံုးဖုိ႔အတြက္ ကုိယ္ရွာမယ္ဆုိေတာ့ ဘာလုပ္နုိင္မလဲ ေတြးၾကည့္တယ္။ မိဘဆီကေန အရင္းအႏွီးထုတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္မလား သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္သြားလုပ္မလား ႏွစ္ခုစဥ္းစားမိတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ အရင္ေနခဲ့ကတည္းက သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ အိမ္ကခြင့္မျပဳပါဘူး။ ကို္ယ္တုိင္ကလည္း မလုပ္ခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ပိုဆုိးသြားပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္အလုပ္လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြကုိ လိုက္လုိ႔မမွီေတာ့ဘူးဆုိတာ ကုိယ္တုိင္သိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ စီးပြားေရးက ေတာ္ေတာ္ေလး အေျပာင္းအလဲ ျမန္ေနတယ္လုိ႔လဲ ထင္မိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ အိမ္ကအလုပ္တခုလုပ္လိုက္တာ ေသခ်ာပါတယ္ ျမတ္ကိုျမတ္မယ္ဆုိတာ လူတုိင္းသိေနပါတယ္။ တကယ္တမ္း ရွင္းမယ္လဲလုပ္ေရာ ရံႈးလုိက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ရံုးစာထုတ္လုိက္တာ မင္းတုိ႔မသိလုိ႔ အခုလိုျဖစ္တာပါတဲ့။ ကဲ ဘာေျပာတတ္ေတာ့မွာလဲ သူတုိ႔ေခတ္ပဲေလ သူတုိ႔စိတ္တုိင္းက်ပဲေပ့ါ။ ကုိယ္ေတြက အျပင္ကစီးပြားေရးလုပ္တဲ့သူေလ။ သာမန္အဆင့္က စီးပြားေရးလုပ္တဲ့သူဆုိေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ အထဲကကိစၥကုိ သိမလဲ။ ထားလုိက္ေတာ့ အားလံုးက ကံမေကာင္းလို႔ သတိတခ်က္လြတ္သြားလို႔ဆုိၿပီး စိတ္ကုိေတာ္ေတာ္ေလး ထိန္းလိုက္ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီးလုပ္လုိက္တာ ရင္၀ကို ေစာင့္ကန္ခံလုိက္သလို ျဖစ္သြားတယ္ေလ။

အဲဒါကုိ သိလုိက္ရၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိဘေတြ သိတဲ့လူေတြ လုပ္တာေတာင္ ဒီလုိျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ႏွင္း လုိဘာမွမသိေသးတဲ့ ခ်ာတိတ္တေယာက္က ဘယ္ေလာက္အထိလုပ္နုိင္မွာလဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြကို အားကိုးၿပီး လုပ္မယ္လုိ႔ စိတ္မကူးလို္က္ပါနဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးက လုပ္လုိက္လုိ႔ ဆံုးရံႈးသြားရတဲ့လူေတြလဲ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။ အခုေနအခါမွာေတာ့ လူငယ္တေယာက္အတြက္ တက္လမ္းဆုိတာကုိ ရွာလုိ႔ ဘယ္မွာေတြ႔နုိင္မလဲလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ လူငယ္ဆုိတာက တက္ၾကြေနတတ္သလို ဘ၀ကုိ ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ ဘယ္လုိုလုပ္ရမလဲဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကတာပါ။ လူငယ္ဆုိတဲ့ မာန္ေလးလဲရွိေတာ့ လုပ္လုိက္ရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာကုိ လုိခ်င္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ဖို႔အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ အရည္အေသြးကုိ ထုတ္ျပစရာမရွိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို ကုိယ္ေမြးတဲ့ေနရာ ကုိယ့္မိဘေတြ ကုိယ္က်င္လည္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ ေနခ်င္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက ကုိယ္လုိခ်င္တာေတြ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ဖန္တီးလို႔ မရနုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာကုိ သိလုိက္ရတဲ့အခါ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေနရဆုိသလို အားလံုးကုိစြန္႔ခြာၿပီး အေ၀းကုိ ထြက္လာၾကရတာပါ။

ျမန္မာျပည္ကုိလဲ ခ်စ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလဲ ေနခ်င္ပါတယ္။ မိဘေတြနဲ႔လဲ မခြဲခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ဘ၀တခုအတြက္ အားလံုးကုိခြဲၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတာပါ။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကုိ အၿပီး ျပန္သြားျဖစ္မွာပါ။ အရာရာၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး လူငယ္ေတြအတြက္ ေနရာရမယ့္အခ်ိန္ေပါ့.............

Daily

ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း မျဖစ္မေန စိတ္ပါလဲလုပ္ မပါလဲလုပ္ေနရတဲ့ ႏွင္းတေယာက္ရဲ့ တေန႔တာလႈပ္ရွားမႈေလးကုိ အခုလိုခ်ေရးမိပါတယ္။

၁။ မနက္ခင္းမုိးလင္းလို႔ ၆ နာရီမွာ Alarm ကမည္လာတာနဲ႔ မဖြင့္ခ်င္ေသးတဲ့ မ်က္လံုးကုိ အတင္းၾကိဳးစားဖြင့္ရင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ၿပီး ေရမုိးခ်ိဳး ကုိယ္လက္သန႔္စင္လိုက္ပါတယ္။

၂။ ေရခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားရွစ္ခုိး ေမတၱာပို႔ ပါတယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ ကုိယ္စားခ်င္တာ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚကလုပ္ေပးထားတဲ့ မနက္စာကုိ အိမ္မွာပဲ စားလုိက္ပါတယ္။

၃။စားၿပီးၿပီးဆုိရင္ အ၀တ္လဲၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကေန ၇ နာရီ ၄၀ မိနစ္ေလာက္မွာ စထြက္ပါတယ္္။ ၅ မိနစ္္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးရင္ေတာ့ အလုပ္သြားဖုိ႔အတြက္ ကားမွတ္တုိင္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။

ဒီကားမွတ္တုိင္ေလးမွာ မနက္တိုင္း ကားစီးပါတယ္။

ကားေပၚမွာပါ။

၄။ ကားကေတာ့ သိပ္အၾကာၾကီး မစီးရပါဘူး။ လမ္းမပိတ္ဘူးဆုိရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပါပဲ။ လမ္းပိတ္ရင္ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ဆုိရင္ အလုပ္ရံုနားက မွတ္တုိင္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွတ္တုိင္ကေန ၅ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္လုိက္ရင္ေတာ့ ႏွင္းအလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာကုိေရာက္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ႏွင္းအလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာပါ။ ႏွင္းရဲ့အလုပ္ရံုက တုိက္ရဲ့ အေပၚဆံုးထပ္ ၁၃ ထပ္မွာပါ။

အလုပ္ရံုထဲကေန ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြပါ။

ဟုိးမွာ ၀ိုးတ၀ါးေလး ျမင္ေနရတဲ့ တုိက္အမုိး ခၽြန္ေလးကေတာ့ ထုိင္၀မ္ရဲ့ အျမင့္ဆံုးတိုက္ ၁၀၁ အေဆာက္အဦးပါပဲ

ေတာင္တန္းေတြကုိလွမ္းျမင္ေနရေတာ့လဲ တခါတေလ ဘာကုိလြမ္းမွန္းမသိ လြမ္းေနမိျပန္တယ္။

၅။ အဲဒီလုိျမင္ကြင္းေတြကို မနက္ခင္း ၈ နာရီ ၃၀ မိနစ္ေလာက္ကေန ညေန ၆ နာရီ ဒါမွမဟုတ္ ည ၈နာရီ ၃၀ ေလာက္အထိ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရၿပီးရင္ေတာ့ တေန႔တာ အလုပ္ခ်ိန္အၿပီး အိမ္ကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္အျပန္ကုိေတာ့ ဦးေလးက ေန႔တုိင္း လာၾကိဳေပးလုိ႔ ကားစီးရတဲ့ ဒုကၡကေန ေ၀းသြားပါတယ္။

၆။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အ၀တ္လဲၿပီး ေနာက္ေန႔ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ဖို႔ ဟင္းခ်က္ပါတယ္။ အားလံုးလုပ္လုိ႔ၿပီးရင္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးလုိ႔ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ရွိရင္လဲ စားလိုက္ပါတယ္။ မိုးခ်ဳပ္လုိ႔ရွိရင္ေတာ့ မစားေတာ့ပဲ တခုခုပဲစားလိုက္ပါတယ္။

၇။ အဲလုိေတြ လုပ္လို႔ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ည ၉ နာရီေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ႏွင္းရဲ့ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ဆုိတာ အခုမွ စတာပါ။ အဲလုိကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ေလးမွာေတ့ာ ကြန္ပ်ဴတာေရွ့ ထုိင္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္လုိက္တာ ည ၁၁ နာရီ ဒါမွမဟုတ္ ၁၂ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဦးေလးနဲ႔အေဒၚရဲ့ မအိပ္ေသးဘူးလားဆုိတဲ့ သတိေပးသံနဲ႔အတူ အခန္းမီးေလးပိတ္လုိ႔ အေဖာ္ေလးဖက္ၿပီး အိပ္လုိက္တာ ေနာက္တေန႔မနက္ နိႈးစက္သံေလး မၾကားမခ်င္းေပါ့။

၁၁ နာရီေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ သူေလးက ႏွင္းရဲ့အေဖာ္ေလးျဖစ္သြားၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲတဲ့ အေဖာ္ေလးေပ့ါ။

အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဘေလာ့မွာအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္တာကုိ ကုိယ္တုိင္သတိမထားမိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း တေန႔တာမွာ အဲဒီအခ်ိန္ေလးကပဲ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ရတဲ့ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ေလးျဖစ္လုိ႔ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဘေလာ့ေလးကုိ တန္ဖုိးထားမိတယ္။ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမေတြကုိလဲ ခင္တြယ္မိတယ္။