သတိရေပးပါ

ကိုယ္ ကခ်စ္လို႔စေျပာတာပါ
ေျပာတဲ့ မင္း အခ်စ္ထက္
မင္းကိုျပန္ခ်စ္တဲ့ ငါ့အခ်စ္က ပိုပါတယ္

သံသယဆုိတာ အျမဲရွိတဲ့ ငါ
မင္း ေျပာသမွ်ယံုလို႔
ပုတ္သင္ညိုေလး ျဖစ္ေနၿပီ

အနိုင္ဆိုတာကို ၾကိဳက္တဲ့ ငါ
မင္း နဲ႔က်မွ အရံႈးေတြကို
မက္ေမာတတ္လာတယ္

အခ်ိန္ေပးမွ သေဘာက်တဲ့ ငါ
မင္း မေပးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ
လြမ္းမ်က္ရည္လည္တတ္ၿပီ

ေစာင့္ရတာကို မၾကိဳက္တဲ့ ငါ
မင္း လာမလားလို႔
ေစာင့္ေနတတ္ၿပီ

သ၀န္တိုတတ္တဲ့ ငါ
မင္း စိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔
ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး

ျမင္ေနရက္နဲ႔ မေခၚရင္
မင္း အလုပ္မ်ားေနၿပီဆိုတာ
ငါ သိလိုက္ၿပီ

မင္းက very busy ဆိုရင္
ဟုတ္ကဲ့
ငါကလည္း I am waiting you ေပ့ါ

ငါ လိုခ်င္တာ မင္း ဆီကအခ်စ္
ျဖစ္နုိင္ရင္ေတာ့ေလ
တခါတေလ
ငါ့ ကိုသတိရေပးပါ ခ်စ္သူရယ္

ကဗ်ာေလးေတြ

တခါလာလည္း အေတြးေတြထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေန ေနာက္တခါလာလည္း ဒီလိုၾကည့္ဆိုေတာ့ လာလည္တဲ့လူေတြလဲ စိတ္ညစ္ေနမွာစိုးရတယ္။ ဒီတခါေတာ့ အႏုအရြ ကဗ်ာေလးေတြကို ၾကိဳက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ကဗ်ာေလးေတြ စုစည္းၿပီး တင္ေပးလိုက္တယ္ေနာ္။ ဖတ္ၿပီးသားေတြပါေနရင္လည္း မွတ္မိသြားေအာင္ ထပ္ဖတ္လုိက္ေနာ္ :P ေအာ္ ကိုယ္တုိင္ရွာထားတယ္လို႔ မထင္နဲ႔ေနာ္ သူငယ္ခ်င္း ညီမေလး စုစု ပို႔ေပးထားတာေတြကို တစုတစည္းထဲေဖာ္ျပလိုက္တာ ဟဲ ဟဲ

(ကဗ်ာေလးေတြ ပို႔ေပးတဲ့ စုစုကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

သဘာ၀ပါ

လူတိုင္းအမွားနဲ႔ မကင္းနိုင္ၾကပါဘူးေလ ဆိုတဲ့စကားကေတာ့ ႏွင္း တခုခုလုပ္လို႔ မွားသြားတိုင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားေပးေလ့ရွိတဲ့ စကားတခြန္းပါပဲ။ ျမန္မာစကားပံုေတာင္ရွိတယ္ေလ။ “မမွားေသာ ေရွ့ေန မေသေသာေဆးသမား” ေလာကမွာမရွိပါဘူး။ ေရွ့ေနေပမယ့္လည္း မွားဘူးၾကတာပါပဲ။ ေဆးသမားေပမယ့္လည္း ေဆးမွားၿပီး ေသတတ္ၾကတာပါပဲ။ အသက္ငယ္လို႔ အမွားနဲ႔ မကင္းတတ္သလို အသက္ၾကီးလာေပမယ့္လည္း အမွားနဲ႔ မကင္းၾကျပန္ပါဘူး။ ဘာလို႔မ်ား အမွားနဲ႔ မကင္းနိုင္ၾကသလဲဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို လူတိုင္းသိနားလည္တယ္ဆိုတာ မရွိမွေတာ့ တခုမဟုတ္တခု အမွားဆိုတာနဲ႔ ေတြ႔ေနဦးမွာပါ။ အဲဒီလို မွားတိုင္းသာ အျပစ္ေတြေျပာေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အျပစ္တင္လို႔ကို ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ို
ေနာက္တခုကေတာ့ လူတေယာက္ရဲ့ စရိုက္သဘ၀ပါ။ လူအမ်ားစုက ဒီလိုလုပ္တာက အမွားပဲဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒီလူလုပ္တဲ့အရာဟာ မေကာင္းတဲ့ အမွားတခု ျဖစ္သြားတာပါ။ ဥပမာ အရက္ၾကိဳက္တဲ့ လူတေယာက္ကို လူအမ်ားက မေကာင္းမွန္းသိရက္နဲ႔ အမွားၾကီးကို လုပ္ေနတယ္ ဆိုၿပီး ျပစ္တင္စကားေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလူရဲ့ သဘာ၀ကိုက အရက္ကိုၾကိဳက္တယ္ ေသာက္ရမွေက်နပ္ေနေတာ့ ေဘးကလူေတြအျပစ္ေျပာလဲ သူကေတာ့ ေသာက္ေနဦးမွာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာဆိုဆံုးမလို႔ ရေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ေျပာလို႔ကို မရပါဘူး။ ေျပာမရတဲ့ အဲဒီလူအေပၚအျပစ္လိုက္ေျပာေနတဲ့ လူပဲ ေမာရံုရွိမွာပါ။ ဘုရားေတာင္မွ ခၽြတ္လို႔ရတဲ့လူကိုပဲ တရားျပၿပီး ကၽြတ္တန္း၀င္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာပါ။ လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ ဆံုးမစကားကို နားေထာင္ၿပီး ျပဳျပင္တဲ့လူကိုပဲ ေျပာဆိုဆံုးမသင့္ပါတယ္။ ဆံုးမလို႔မရရင္ေတာ့ သူ႕ဘ၀နဲ႔သူ သူ႔သဘာ၀အတိုင္ပဲဆိုၿပီး ႏွလံုးသြင္းရေတာ့မွာပါ။

အေျပာအဆို ရိုင္းစိုင္းတဲ့ လူတေယာက္က ကိုယ့္ကို လာၿပီး ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ေျပာဆိုလာရင္ လူတိုင္းေဒါသေတာ့ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ေဒါသေတြျဖစ္ၿပီး တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေျပာဆိုေနမယ္ဆိုရင္ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အေျပာအဆို အမူအရာ ရိုင္းတဲ့လူက သူ႕သဘာ၀အတိုင္း ေနမွာပါပဲ။ ကိုယ့္တေယာက္ထဲကို ဒီလိုဆက္ဆံတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းကို ဒီလိုဆက္ဆံမွာပါ။ ဒါကို သူ႕ကိုသြားၿပီး အျပစ္ေျပာ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္ပဲ အကုသိုလ္မ်ားပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုလူေတြက ဒီလိုမ်ိဳးေတြပဲလုပ္မွာလို႔ ေတြးလိုက္ရင္ ကိုယ္လဲေဒါသစိတ္မျဖစ္ေတာ့ ေနရတာေအးခ်မ္းပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အေျပာအဆိုသဘာ၀ကို လုိက္ၿပီး အျပစ္မေျပာပဲ သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ႏွလံုးသြင္းနိုင္ၾကပါေစ................

၀ဋ္ဆိုတာ လည္တတ္တယ္

နွင္း တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လူၾကီးေတြက အိမ္မွာဟင္းခ်က္ၿပီးသားကို လူမသိေအာင္ မႏိႈက္စားေအာင္လို႔ ဟင္းခိုးစားရင္ ဂ်ိဳ႕ထိုးလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာဆို ေျခာက္လွန္႔ၾကပါတယ္။ ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ တကယ္ပဲထင္ၿပီး ကိုယ္ခိုးစားရင္ လူသိမွာပဲဆိုတဲ့အသိ ခိုးလုပ္တာမွန္သမွ် ေပၚတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အသိရယ္ေခါင္းထဲမွာ ၀င္သြားပါတယ္။ သူတပါးမသိေအာင္ယူတာ ပိုင္ရွင္ဆီကခြင့္မေတာင္းပဲယူတာေတြဟာ ခိုးယူလိုက္တာနဲ႔ အတူတူပဲဆိုၿပီး အိမ္ကမိဘေတြက ဆံုးမပါတယ္။ ဘာတန္ဖိုးမွမရွိတဲ့ အရာတစ္ခုလို႔ ကိုယ့္စိတ္ကထင္ၿပီး ခြင့္မေတာင္းပဲယူမိရင္ ဒါဟာလည္း လူမသိေအာင္ယူတာမို႔ ခိုးတာပါပဲတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မွတန္ဖိုးမရိွလဲ ပိုင္ရွင္ထံမွာ ခြင့္ေတာင္းရမွာပါပဲ။ ဒါေတြဟာ လူတစ္ဦးရဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို ေဖာ္ျပတာပါပဲ။ လူမသိေအာင္ တခါယူဘူးတဲ့ေနာက္ေတာာ့ ေနာက္တခါယူဖို႔ကိုလဲ ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ ၾကိမ္ဖန္မ်ားလာရင္ေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရားကိုပါ ထိခိုက္လာပါတယ္။ အဲဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို ကိုယ္တိုင္ေလ့က်င့္ရမွာပါ။

ေနာက္တခုကေတာ့ ႏွင္း ရဲ့ ပါပါး ေျပာဆိုဆံုးမေနက် စကားေလးတခြန္းပါ။ “သူတပါးထမင္းအုိးကို မခြဲရဘူး၊ သူတပါးထမင္းလုပ္ မပုတ္ခ်ရဘူး” တဲ့။ ဒီစကားေလးကို အခုထိလဲ ရင္ထဲမွာ မွတ္ထားပါတယ္။ သူတပါးထမင္းအိုးမခြဲရဘူး ဆိုတဲ့စကားကေတာ့ လူတိုင္းလဲ နားလည္မွာပါ။ မိသားတစု ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာေတြ။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ တျခားမိသားစု စား၀တ္ေနေရး မေျပမလည္ ျဖစ္သြားတာေတြလို႔ ထင္ပါတယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို မေက်နပ္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အနိုင္ရခ်င္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတပါးမိသားစု စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းသြားေအာင္ေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္လဲ အကုသိုလ္ ျဖစ္ေစပါတယ္။ တျခားသူေတြ စား၀တ္ေနေရး မေျပလည္ရင္ ကုိယ္တတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီရမွာပါ။ အဲဒီလိုမဟုတ္ပဲ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့ ကေလးဘ၀တုန္းက လူၾကီးေတြေျပာသလို လူေကာင္ၾကီးၾကီးနဲ႔ ပါးစပ္က အပ္ေပါက္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ သတၱ၀ါ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲလို႔ လူၾကီးေတြကိုေမးေတာ့ သူတပါးစားခ်င္ေနတာကို ပိတ္ပင္တားျမစ္ခဲ့လုိ႔ ေသရင္အဲဒီဘ၀ကို ေရာက္ရတာတဲ့။ တကယ္ပဲ ဒီလိုဘ၀ေတြရွိမရွိ ဆိုတာေတာ့ မသိေပမယ့္ ဘုန္းၾကီးတရားေတြထဲမွာ ၾကားဘူးပါတယ္။

အင္း အဲဒီဘ၀ေတြက တကယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ေရဆာလို႔ေရတိုက္မယ့္သူ ရွိရင္ေတာင္ ပါးစပ္က အပ္ေပါက္ေလာက္ပဲရွိေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေသာက္နိုင္ပဲ ေအာ္ေနၾကရတယ္တဲ့။ အခုလို အေျပာနဲ႔တင္ မ်က္လံုးထဲျမင္ၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္လဲ သနားဖို႔ေကာင္းသလို ေဘးကေနလဲ ဘာမွ မကူညီနုိင္တဲ့ဘ၀ကို ေရာက္ေနမွာပဲေနာ္။ ေအာ္ သူတပါးစားခ်င္တာကို ပိတ္ပင္ခဲ့လုိ႔ သူ႔အလွည့္က်ေတာ့ ၀ဋ္လည္တာနဲ႔တူပါတယ္။ ၀ဋ္လည္တယ္ဆိုလို႔ အရင္ကေတာ့ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ တကယ္ေရာရွိရဲ့လားလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ကိုပဲ သတိထားၿပီး ေစာင့္ၾကည္႔ရင္ ကိုယ္တုိင္ျဖစ္ေနတာေတြ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြဟာ မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ တိုက္ဆိုင္ေနတာေတြ႔ ရပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ႏွင္းတို႔အမ်ိဳးထဲမွာ အရင္က ၾကက္ေတြကို ေရာင္းတဲ့အလုပ္လုပ္ဘူးပါတယ္။ အဲဒီမိသားစုက ဒါနဲ႔ပဲ စီးပြားတက္ေတာ့ လုပ္တာေပါ့။ ၾကာေတာ့ အကုသိုလ္နဲ႔ အက်ိဳးေပးတာ မေကာင္းဘူးဆုိၿပီး အားလံုး၀ိုင္းတားေတာ့ မလုပ္ပဲ ကားေတြကို ေျပာင္းလုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္လုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္က အခုမွလာအက်ိဳးေပးေတာ့တာေပ့ါ။ ကားကိုေျမေပ်ာ့မွာ ရပ္မိေတာ့ ကားက ယိုင္ၿပီးေစာင္းက်လာတာကို ဦးေလးက ေဇာနဲ႔ကားကို သြားမထားတာ မနိုင္လို႔ လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ကိုပိေတာ့တာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ပဲ အရင္ေကာင္းေနတဲ့ ေျခေထာက္က ၂ လက္မေလာက္ နိမ့္ၿပီး ေထာ့နင္းေထာ့နင္း ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ပါပါး တို႔ေျပာတာကေတာ့ သူတို႔ေတြ အရင္က ၾကက္ေတြအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တုန္းက ျခင္းထဲကို ၾကက္ေတြကိုထည့္ရင္ တခ်ိဳ႕ၾကက္ေတြရဲ့ ေျခေထာက္ေတြ က်ိဳးလိုက်ိဳး အေတာင္ေတြက်ိဳးလိုက်ဳိးနဲ႔ အခုေတာ့ အဲဒီအကုသိုလ္က ကိုယ့္ကိုျပန္ၿပီး ၀ဋ္လည္တာေနမွာတဲ့။ အင္းအခုေတာ့ သူတို႔ေတြ ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ေပမယ့္ ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္က အေသခင္မွာတင္ အက်ိဳးကေပးပါတယ္။ ၀ဋ္လည္တာက ေနာင္ဘ၀အထိလဲ မေစာင့္ဘူးဆိုတဲ့အသိ ၀င္သြားပါတယ္။

အခုေနအခ်ိန္က ဘုရားသာသနာ ၂၅၀၀ ကုန္လို႔ သိၾကားသာသနာကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးခံစားးရသလို မေကာင္းတာကို လုပ္ရင္လဲ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးကို အေႏွးနဲ႔အျမန္ ခံစားၾကရပါတယ္။

ဒုကိၡတဘ၀ကို လက္မခံတဲ့ေကာင္ေလး

အဲသည္ရြာေက်ာင္းကေလးမွာ ေဆာင္းတြင္းအေႏြးေပးသည့္ ေရွးမီးဖိုၾကီတစ္ခုရွိသည္။ ေက်ာက္မီးေသြးသံုးသည့္ ဗိုက္အိုးက်ယ္ သံမီးဖိုမ်ိဳး။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေန႔စဥ္နံနက္ေစာေစာလာၿပီး မီးေမႊးရသည္။ သူ႔ဆရာႏွင္း သူ႔အတန္းေဖာ္မ်ား လာလွ်င္ စာသင္ခန္းေလး ေႏြးေနေအာင္ေပ့ါ။

တစ္မနက္ ေက်ာင္းတက္သူေတြ လာၾကသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းကေလးမွာ မီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနတာ ေတြ႔ၾကရပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ သတိေမ့ေနသည့္ ေကာင္ေလးကို သူတို႔ ၀ိုင္း၀န္း ဆြဲထုတ္ၾကသည္။ ေကာင္ေလးက ေသသလား ရွင္သလား မခြဲျခားနုိင္သည့္ အေနအထားမ်ိဳး။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက မီးေတြအၾကီးအက်ယ္ ေလာင္ထားသည္။ သူ႔ကို နီးရာနယ္ေျမေဆးရံုသိူ႔ သယ္ယူခဲ့ၾကသည္။

ေဆးရံုခုတင္ေပၚမွာ သတိလစ္တစ္ခ်က္ မလစ္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနသည့္ၾကားက ေကာင္ေလးနားထဲမွာ ဆရာ၀န္႔စကားသံေတြ မသဲမကြဲၾကားေနသည္။ ဆရာ၀န္က သူ႔မိခင္အား သူ၏သား အသက္္ရွင္စရာလမ္း မရွိသည့္အေၾကာင္း စင္စစ္ခႏၵာကုိယ္ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ယခုေလာက္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးၾကီး ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္စီးသြားၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ေတာ့ အသက္ဆက္မရွင္တာသည္ပင္ ေကာင္းေသးေၾကာင္း ေျပာၾကားေနျခင္း ျဖစ္သည္။

သတိၱေကာင္းသည္ သည္ေကာင္ေလးက ေသရမွာကို အလိုမွရွိ။ ငါမေသဘူး။ အသက္ရွင္ရမယ္ဟု သူအဓိ႒ာန္ျပဳသည္။ တကယ္ပင္သူအသက္ဆက္ရွင္လာေတာ့ ဆရာ၀န္ အံ့အားသင့္ရသည္။ မေသနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားသည့္အခ်ိန္ ဆရာ၀န္ႏွင့္ သူ႔မိခင္ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနတာ သူၾကားရျပန္သည္။ သူ႔ခႏၵာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက အသားေတြ အေျမာက္အျမား မီးေၾကာင့္ပ်က္စီးသြား ခဲ့ၿပီျဖစ္ရာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး သံုးမရေတာ့သျဖင့္ တစ္သက္လံုး ဒုကိၡတဘ၀ျဖင့္ ေနသြားရလိမ့္မည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္းျဖစ္၏။ သည္စကားၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေကာင္ေလးတစ္ၾကိမ္ ထပ္၍ အဓိ႒ာန္ျပဳသည္။ ငါ လမ္းေလွ်ာက္နုိင္ရမယ္ ဒုကိၡတဘ၀ လံုး၀မေရာက္ေစရ ဟူ၍။

သိ႔ုေသာ္ အဓိ႒ာန္ျပဳမည့္သာ ျပဳရသည္ ခါးေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးက အသက္မ၀င္ လႈပ္ရွားနုိင္စြမ္းမွရွိျဖစ္ေနသည္။ ၾကံဳလွီေသးေကြးလွေသာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေအာက္ဘက္မွာ တြဲေလာင္းကေလး။ သည္လိုျဖင့္ ေနာက္၌ သူေဆးရံုမွ ဆင္းခြင့္ရခဲ့သည္။ အိမ္တြင္အေမက သူ႔ေျခေထာက္ကေလးေတြကို ေန႔စဥ္ႏွိပ္နယ္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ေျခေထာက္ေတြက ဘာခံစားမႈမွမရွိ ဘယ္လိုမွလည္း လႈပ္ရွားခိုင္း၍မရ လံုး၀အသံုးမက်ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္လမ္းထေလွ်ာက္နုိင္ရမည္ဟူေသာ သႏိၷ႒ာန္က ခိုင္မာျမဲ ခို္င္မာဆဲပင္။

အိမ္၌ သူ႔ကို အိပ္ရာထဲထားလွ်င္ထား မဟုတ္လွ်င္ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္၌ထားေလ့ရွိသည္။ ေနသာေသာတေန႔ အေမက သူ႔ကုိေလေကာင္းေလသန္႔ ရွဴရေအာင္ဟူ၍ ျခံထဲတြန္းယူသြားၿပီးထားသည္။ အဲသည္ေန႔မွာ သူက ကုလားထုိင္ထဲခ်ည္း ထိုင္မေနေတာ့ဘဲ ေအာက္သို႔လွိမ့္၍ဆင္းသည္။ အဲသည္ေနာက္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဒရြတ္ဆြဲကာ ျမက္ခင္းမွာ ၀မ္းလ်ာထိုး၍ သြားသည္။ သူတို႔ေျမကြက္ အကို ကာရံထားသည့္အျဖဴေရာင္ ျခံစည္းရိုးတန္းဆီ ေရာက္ေအာင္အားခဲၿပီး သူသြားသည္။ သည့္ေနာက္တြင္ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းကာ သူ႔ကိုယ္သူ ျခံစည္းရိုးမွာ တြဲၿပီးထူသည္။ ၿပီးလွ်င္ ငါလမ္းေလွ်ာက္နုိင္ရမည္ဟူေသာ အားမာန္ျဖင့္ ျခံစည္းရိုးတန္းတေလွ်ာက္ .သည္တတိုင္မွ ဟိုတစ္တိုင္ တရြတ္တိုက္လွ်က္ ေရႊ႕သည္။ အဲသည္မွ စတင္ကာ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း သည္အတိုင္း ၾကိဳးစားအားခဲ၍လုပ္ရာ ျခံစည္းရိုးတန္း နေဘးတေလွ်ာက္တြင္ ေခ်ာမြတ္ညီညာေသာ လမ္းေၾကာင္းရာတစ္ခုပင္ ထင္လာသည္။ သူ႔အဖို႔ ေလာက၌ သူ႔ေျခေထာင္ႏွစ္ေခ်ာင္း အသက္၀င္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ထက္ ပို၍ထက္သန္လိုလားခဲ့ေသာအရာ မရွိခဲ့။

သို႔ႏွင့္္ ေနာက္ဆံုး၌ ေန႔စဥ္ ႏွိပ္နယ္ကုသမႈ မဆုတ္မနစ္ေသာ စိတ္ဇြဲႏွင့္ ခိုင္မာေသာ သႏိၷ႒ာန္တုိ႔ျဖင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ သူ မတ္တတ္ရပ္လာနုိင္သည္။ သည္ေနာက္တြင္ ေထာတီးေထာ့နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္နိုင္လာသည္။ အဲသည္ေနာက္တြင္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္။ အဲသည္ေနာက္ ေျပးလာနုိင္သည္။ သူေက်ာင္းသို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ သည္ေနာက္ ေျပးသြားသည္။ ေနာင္တြင္မူ ေျပးရသည္ကို ႏွစ္သက္ျခင္းသက္သက္ အတြက္ေၾကာင့္ ေလွ်ာက္၍ ေျပးေလေတာ့သည္။

ေကာလိပ္ေက်ာင္းေရာက္သည့္အခါ ေျပးခုန္ပစ္ အားကားသမားအဖြဲ႔ထဲမွာ သူပါလာသည္။ ေနာက္တြင္မူ တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက အသက္ပင္ရွင္မွာ မဟုတ္ဟု ထင္ခဲ့ရေသာ အသက္ရွင္သည့္တုိင္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် လမ္းေလွ်ာက္နုိင္မည္ မဟုတ္ဟု ယူဆခဲ့ေသာ ေျပးနိုင္ဖို႔ဆိုတာ နည္းနည္းမွ်ပင္ ေမွ်ာ္လင့္၍မရနိုင္ခဲ့ေသာ အလြန္ဇြဲၾကီးလွသည့္ ထိုေကာင္ေလး ဂလင္ကန္နင္ဟမ္သည္ တဖက္က ပညာေရးဘက္တြင္ ေဒါက္တာဂလင္ကန္နင္ဟမ္ဟူ၍ ျဖစ္လာသည့္ျပင္ တစ္မိုင္အေ၀းကို ကမာၻေပၚတြင္ အျမန္ဆံုးေျပးနုိင္သူအျဖစ္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေမဒီဆင္ စကြဲယား ပန္းျခံၾကီးထဲတြင္ စံခ်ိန္တင္ေျပးျပနုိင္ခဲ့သည္။ (Burt Dubin ၏ The Power of Determination)

ဒီဘာသာျပန္ေလးဖတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ စိတ္ဓာတ္က်ေနတာေတြ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြနဲ႔ ရႈႈတ္ရႈပ္ခတ္ေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး ကိုယ္တကယ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္စိတ္မွာ စြဲျမဲတဲ့ အဓိ႒ာန္ရွိရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။ လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကို ခိုင္ခိုင္မာမာအဓိ႒ာန္ျပဳၿပီး ၾကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ တစ္ေန႔ေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါ။ ျမန္မာျပည္သူေတြ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြကို မျဖစ္နုိင္ပါဘူးဆိုၿပီး စိတ္မေလွ်ာ့လိုက္ေစခ်င္ဘူး။ ဂလင္ကန္နင္ဟမ္လိုပဲ အဓိ႒ာန္ျပဳၿပီး ၾကိဳးစားမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္သူေတြလိုခ်င္တဲ့ တိုးတက္တဲ့ နုိင္ငံတစ္ခုကို ပို္င္ဆိုင္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ေမတၱာငတ္မြတ္လုိ႔ ေသဆံုးေနရသူေတြ

ဒီေန႔ ကမာၻမွာ အၾကီးက်ယ္ အဆိုး၀ါးဆံုး ေရာဂါဟာ
တီဘီလည္း မဟုတ္ဘူး
အနာၾကီးေရာဂါလည္း မဟုတ္ဘူး
ႏွစ္သက္လိုလားသူ မရွိတာ။
ေမတၱာထားျခင္း ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ကင္းမဲ့တာ၊
ေပယ်ာလကန္အျပဳခံရတာေတြပဲ။

ကိုယ္ကာယ ေရာဂါေတြကို
သာမန္ေဆး၀ါးမ်ား ေပးလို႔ရေပမယ့္
အထီးက်န္္ျခင္း
စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္း
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးျခင္းေ၀ဒနာကိုေတာ့
ေမတၱာတရားနဲ႔သာ ကုစားနိုင္ပါတယ္။

ဒီေန႔ကမာၻမွာ
ေပါင္မုန္႔တစ္ဖဲ့အတြက္ အသက္င္ေနသူေတြ
အေျမာက္အျမားရွိေနတာ မွန္သလို
ေမတၱာအၾကင္နာေလး
နည္းနည္းမွမခံစားရလို႔
ေသဆံုးၾကမယ့္ လူေတြကလည္း
ဒုနဲ႔ေဒးပါ။

မာသာ ထရီးဇာ

အေတြးသက္သက္

ႊအခုတေလာ ကိုယ္နဲ႔ စိတ္နဲ႔ မကပ္ပဲ အေတြးေတြထဲ တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ ဘာေတြကိုျဖစ္ခ်င္လုိ႔ ဘာေတြလုပ္ခ်င္ေနမွန္းကို ကိုယ္တိုင္မသိေတာ့ပဲ ရွိေနပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရူးမ်ားရူးေနၿပီလားလို႔ ထင္မိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ရူးေနၿပီလို႔ ထင္တဲ့သူက မရူးေသးလို႔တဲ့ အင္း ဒီစကားအရဆိုရင္ေတာ့ ႏွင္း တေယာက္ မရူးေသးဘူးေလ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကုိယ္ အားေပးလိုက္ရတယ္။

သူငယ္ခ်င္းကေျပာေသးတယ္ ေလာကမွာ လူတုိင္းဟာ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ရူးေနၾကတာတဲ့။ ဒါကို ဟိုတေယာက္ကေတာ့ ရူးေနၿပီလို႔ သူတပါးကို ေျပာတဲ့လူက သူကိုယ္တိုင္ ရူးေနမွန္း မသိလို႔တဲ့။ ကိုယ္တုိင္ရူးေနၿပီလို႔ ေျပာတဲ့လူက လူတိုင္းမွာ ျဖစ္တတ္တာကို တကယ္သိတဲ့လူတဲ့။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းမွာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြကို အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ကူးေလးေတြယဥ္ၿပီး ရူးေနၾကတာကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ျဖစ္ေနေတာ့ သူေျပာတာ ဟုတ္သလိုပဲဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္။

အခက္အခဲတစံုတခု ေတြ႔ၾကံဳလာတဲ့အခါမွာ လူေတြဟာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တခါတေလ တကယ္ျဖစ္ေနတာေတြအျပင္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ေျပာေနၾကတဲ့အခါ ေျပာပါမ်ားလာေတာ့ နားေထာင္ေနတဲ့လူေတြက သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေျပာေနတာကို တကယ္မ်ားျဖစ္ေနတာလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္သြားပါတယ္။ တကယ္မ်ား ျဖစ္လာမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတတ္ပါတယ္။ သူတပါးကို ေျပာျပခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို မေျပာပဲ တကယ္ျဖစ္ေနတာေတြကိုပဲ ေျပာရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြး ၀င္လာပါတယ္။

အေတြး၀င္တယ္ဆိုလို႔ အဲဒီေတြးကပဲ လူကိုေတာ္ေတာ္ ႏွိပ္စက္ပါတယ္။ တခါတေလ တဖက္လူက မအားလို႔ ကိုယ့္ကို စကားျပန္မေျပာနုိင္တာကို ကိုယ္က အေတြးေတြလြန္္ၿပီး ငါ့ကိုမ်ား မေျပာခ်င္လို႔လား? ဘာလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအေတြးေတြထဲမွာ လည္ေနၿပီး စိတ္ဆင္းရဲေနရတာကို တဖက္လူက သိမွာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အင္း ဒါေၾကာင့္ ေတြးတိုင္းလဲ မေကာင္းပါလားေနာ္။

စိတ္ဆိုတာ ထားတတ္ရင္ရပါတယ္

စိတ္ ဆိုတာ ထားတတ္မွရတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ စိတ္မထားတတ္ရင္ လူပင္ပန္းသလို တရားက်င့္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ စိတ္မထားတတ္ရင္ တရားမရပါဘူး။

တခါက ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါး ခရီး တခုကို အတူတူသြားၾကတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းတခုကို ျဖတ္ကူးၿပီးမွ ခရီးကိုဆက္သြားရမယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးတဦးကလည္း ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးဖို႔အတြက္ အခက္အခဲေတြ႔ေနပါတယ္။ ရဟန္းႏွစ္ပါးကို အကူအညီေတာင္းပါတယ္။ ရဟန္းႏွစ္ပါးစလံုးဟာ ၀ိနည္းကိုလိုက္နာၾကတဲ့ ရဟန္းေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးကို ထမ္းၿပီး တဘက္ကမ္းကို ပို႔ေပးဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္နုိင္ပါဘူး။ အဲဒီလိုအေတြးေတြရွိေနတာေၾကာင့္ ပထမရဟန္းက အကူအညီမေပးနိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတိယ ရဟန္းက သူကူညီၿပီး တဘက္ကမ္းကို ပို႔ေပးမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအခါ ပထမရဟန္းက ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ၀ိနည္းေတာ္နဲ႔ မညီတာကို မျပဳလုပ္ဖို႔ တားျမစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယရဟန္းက အမ်ိဳးသမီးကို ထမ္းလို႔ တဘက္ကမ္းကို ပို႔ေပးၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ ပထမရဟန္းက ဒုတိယရဟန္းကို အမ်ိဳးသမီးကို ကူညီခဲ့တာကို ေျပာဆိုျပစ္တင္လာပါတယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ ဒုတိယရဟန္းက ကိုယ္ေတာ္ တပည့္ေတာ္က အမ်ိဳးသမီးကို ေခ်ာင္းတဘက္ေရာက္ေအာင္ပဲ ထမ္းၿပီးပို႔ေပးခဲ့တာ။ ကိုယ္ေတာ္က အမ်ိဳးသမီးကို အခုထိထမ္းလာတာပဲ လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက်မွပဲ ပထမရဟန္းလဲ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္လည္ဆင္ျခင္မိပါေတာ့တယ္။ စိတ္အစြဲက လူကို ဒုကၡေပးပါတယ္။ စြဲလမ္းမႈကို ျဖတ္နိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါ။

လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို စြဲလမ္းေနတာဟာလည္း ကိုယ့္စိတ္ကို ဒုကၡေပးေနတာပါပဲ။ လူတိုင္းမွာေတာ့ စြဲလမ္းမႈေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေတြကို အတတ္နုိင္ဆံုး ထိန္းသိမ္းနိုင္ရင္ အဲဒီစြဲလမ္းမႈေၾကာင့္ ရလာမယ့္ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ စိတ္ဒုကၡေတြကို မခံစားရေတာ့ပါဘူး။

အခုလဲ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြကို အလွဴေငြေတြ လွဴဒါန္းေနၾကတာနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သူတပါးက ေစတနာနဲ႔ အခမဲ့ အက်ိဳးေဆာင္ၿပီး ကူညီေနတာကို အေကာင္းမျမင္ပဲ ကို္ယ့္စိတ္ရဲ့အထင္ အမ်ားအေျပာနဲ႔ အျပစ္တင္ေနပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ မလုပ္နိုင္ သူတပါးလုပ္ေနတာကိုလဲ အားမေပးနုိင္။ လိုက္ၿပီးျပစ္တင္ေ၀ဖန္ၿပီး အက်ိဳးမရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး လုပ္ေနပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ကိုယ္အျပစ္တင္လိုက္တဲ့လူက တကယ္ကိုပဲ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ အမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ေနတာဆိုရင္ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ေနတဲ့ လူအတြက္ အကုသိုလ္ေတြရေနမွာပါ။ ကိုယ္သာစိတ္ထားတတ္ရင္ အကုသိုလ္ဆိုတာလည္း မရေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္နိုင္ရင္လုပ္လိုက္ပါ။ ကိုယ္မလုပ္နိုင္လို႔ သူတပါးလုပ္ေနတာကိုေတာ့ ဘာမွမေျပာမိတာအေကာင္းဆံုးပါ။ ကို္ယ့္ရဲ့စိတ္ထား မထားတတ္ရင္ ကိုယ္ပဲ အကုသိုလ္ရေနမွာပါ။ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္အတတ္နိုင္ဆံုး ထိန္းသိမ္းးနိုင္ၾကပါေစ။

သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ပါပါး ေမြးေန႔

ဒီေန႔ကေတာ့ ႏွင္းဘ၀ရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ေမြးဖခင္ျဖစ္တဲ့ ပါပါးရဲ့ ေမြးေန႔ပါ။ ပါပါးအတြက္ အမွတ္တရ ဘာမွမလုပ္ေပးနုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပါပါးေမြးေန႔မွာ အမွတ္တရ ရင္ထဲက စကားေလးေတြကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ႏွင္း ကသားသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဖခင္အတြက္ ဘာမွမလုပ္ေပးနုိင္ေပမယ့္ ပါပါးကေတာ့ ႏွင္း အတြက္ကို အရာရာလိုအပ္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါတယ္။ မိခင္လုိတမ်ိဳး ဖခင္လိုတမ်ိဳး အရာရာကို ဂရုတစိုက္ လုိက္ၿပီးေျပာျပတတ္ပါတယ္။ မာမားေျပာၿပီး စိတ္္ပူရမယ့္ အရာေတြကိုလဲ ပါပါးကပါ စိတ္ပူေပးတတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ထဲက ပါပါးကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွင္း တို႔ကို အလုိလိုက္လြန္းလို႔ မာမားနဲ႔ စကားခဏခဏ မ်ားရပါတယ္။ တခုခု စားခ်င္လို႔ ပူဆာလုိက္ရင္ ရေအာင္ရွာ၀ယ္ေပးတတ္သလို မပူဆာပဲနဲ႔လဲ သားသမီးေတြစားရေအာင္ အမွတ္တရ ၀ယ္လာတတ္တာက ပါပါးရဲ့ အက်င့္ပါ။ သားသမီးေတြ အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ အသစ္သံုးေနရင္ ေက်နပ္ေနေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အသစ္၀ယ္မသံုးပါဘူး။ ပါပါးလုိခ်င္ရင္ ၀ယ္သံုးပါေျပာရင္ မလိုအပ္ပါဘူး ရပါတယ္ လို႔ေျပာၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ၀ယ္မသံုးပါဘူး။ ပစၥည္းအသစ္အဆန္းေလး သူမ်ားသားသမီးေတြသံုးေနတာေတြ႔ရင္ လာေျပာျပတတ္ၿပီး သားတို႔သံုးခ်င္ရင္ ၀ယ္သံုးပါလားလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ပါပါးပါ။ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ အိမ္အျပင္ထြက္ၿပီး စီးပြားရွာေနရေပမယ့္ ေမာလိုက္တာရယ္လို႔ တခြန္းမညည္းခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္ေတြ အဆင္မေျပရင္လဲ တေယာက္ထဲ ေခါင္းကိုက္ခံ စိတ္ဆင္းရဲခံၿပီး ရေအာင္ေျဖရွင္းတတ္ပါတယ္။ သားသမီးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ စိ္တ္မဆင္းရဲေစခ်င္တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ပါ။ ႏွင္း တို႔ကို သူငယ္ခ်င္းလိုတမ်ိဳး ဖခင္လုိတမ်ိဳး ဆက္ဆံတတ္ပါတယ္။ ဘာမဆို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုတိုင္ပင္လို႔ရတဲ့အတြက္ ပါပါးကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ ႏွင္း ဘ၀ရဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ အရာေတြကို ေျပာျပရင္ နားေထာင္ေပးတတ္ၿပီး အေျဖရွာေပးတတ္ပါတယ္။ ႏွင္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အလုပ္ကိစၥေတြကအစ တိုင္တုိင္ပင္ပင္ ေျပာျပတတ္တဲ့ အတြက္ ပါပါးကို ေက်းဇူးလဲ တင္မိပါတယ္။ ကိုယ္နားမလည္တဲ့ အလုပ္ေတြကို နားလည္ေအာင္လဲ သင္ၾကားေပးတတ္ပါတယ္။ ပါပါးနဲ႔ ပက္သက္တဲ့အရာေတြကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေျပာလို႔မကုန္နုိင္ပါဘူး။ ေက်းဇူးေတြကလဲ ဆပ္လို႔မကုန္နိုင္ပါဘူး။ ပါပါး က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ႏွင္းတို႔နဲ႔အတူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနသြားနုိင္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ဒီေန႔က်ေရာက္တဲ့ ပါပါးရဲ့ ေမြးေန႔လိုပဲ ေနာင္လာမယ့္ ေမြးေန႔ေတြမွာလဲ အခုလို မိသားစု စံုစံုလင္လင္နဲ႔ ေက်ာ္ျဖစ္နိုင္ဖိိုိ႔ကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

မိသားစုအတြက္ မိုးေကာင္းကင္
သားသမီးေတြကို ခ်စ္ခင္
ဇနီးကို ၾကင္နာတတ္တဲ့
ဒုကၡမွန္သမွ် ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး
ပန္းခင္းလမ္းကို ေလွ်ာက္ခိုင္းခဲ့တဲ့
ေမြးသဖခင္ ေက်းဇူးရွင္ ပါပါး
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔
သမီးတေယာက္ ေတာင္းဆုျပဳလိုက္ပါတယ္

ပါပါး ေမြးေန႔ကို လာေရာက္ဆုေတာင္းေပးၾကလုိ႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဘာအဓိကလဲ

အဖြဲ႔အစည္းကို ခင္တြယ္တာက အဓိကလား
လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေကာင္းဖို႔က အဓိကလား
ဲ
လူကိုခင္တာ အဓိကလား
အဲဒီလူ စြမ္းေဆာင္ရည္က အဓိကလား

ကိုယ္ ေကာင္းစားဖို႔ အဓိကလား
အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္ခ်င္တာ အဓိကလား

ကိုယ့္အဖြဲ႔အနိုင္ရဖို႔ အဓိကလား
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ တိုးတက္ဖို႔က အဓိကလား

အျပစ္ေတြေျပာေနဖို႔က အဓိကလား
အေျဖမွန္ရွာဖို႔က အဓိကလား

အမွားေတြ႔ရင္ ျပင္ေပးၾကပါေနာ္

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကို၀ႆန္ဦး။ ႏွင္းလဲ စာကိုေရးခ်င္ေဇာပဲရွိၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာမိလိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့ စာေၾကာင့္ ဖတ္တဲ့လူေတြ အမွတ္မွားသြားေစနိုင္တယ္ ဆိုတာကို သတိထားရမွာပါ။ အခုလိုမ်ိဳး ႏွင္း ေရးသားတာေတြကို တကူးတကလာဖတ္ၿပီး လိုအပ္တာေတြကို ေျပာျပေပးလို႔လဲ ေက်းဇူးလဲတင္ ၀မ္းလဲသာမိပါတယ္။ စာတစ္ခုကို ေရးခါနီးတိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၿပီးမွ ေရးသင့္တယ္ဆိုတာကို စိတ္ထဲမွာ မွတ္သားထားလိုက္ပါတယ္။ ႏွင္း ဘေလာ့ကို လာေရာက္လည္ပတ္ၾကတဲ့ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမအားလံုးပဲ အေရးအသား အေျပာအဆိုေတြမွာ အမွားပါခဲ့ရင္ comment သို႔မဟုတ္ c box မွာေျပာေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။္

အေမေန႔ Motherday

“ေမေမ”
ဒီစကားေလးတခြန္းက ႏွင္းတို႔ေတြ စကားေျပာခါစ အရြယ္မွာ ပထမဆံုး သင္ၾကားခြင့္ ေခၚခြင့္ရခဲ့တဲ့ စကားေလးပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ မရိုးသြားပဲ ေသသည္အထိ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေခၚသြားရမယ့္ လူတိုင္းလဲ ေခၚဆိုခဲ့ၾကတဲ့ စကားေလးတခြန္းပါ။ ဟုတ္ပါတယ္ လူတိုင္းမွာ မိခင္ဆိုတာရွိသလို သတၱ၀ါတုိင္းမွာလဲ မိခင္ဆိုတာရွိပါတယ္။ လူေတြက အသိစိတ္ရွိလို႔ ေမေမ လို႔ ေခၚၾကသလို တိရိစာၦန္ေလးေတြလဲ သူတို႔ဘာသာစကားအရ ေမေမ လို႔ေခၚၾကမွာပါ။

အေမမ်ားေန႔ ကို ေမလ ဒုတိယအပတ္ရဲ့ တနဂၤေႏြလို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ အေမေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတာပါ။ မိခင္ဆိုတဲ့အရာဟာ ဘာနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔ မရပါဘူး။ ႏွင္း တို႔ေတြ လူျဖစ္လာဖို႔အတြက္ မိခင္ဟာ သူ႔အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီးမွ ရလာရတာပါ။ မိခင္ရဲ့ေမတၱာဟာလဲ ဘယ္အရာနဲ႔မွ ႏိႈင္းလို႔မရသလို မိခင္ေက်းဇူးကိုလဲ ဆပ္လို႔မကုန္နိုင္ပါဘူး။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္မလာခင္ မိခင္လုပ္သူဟာ ၀မ္းထဲမွာ ၉ လလြယ္ျပီးမွ ၁၀ လေရာက္တဲ့အခါ ဖ၀ါး လက္ႏွစ္လံုး ပခံုးလက္ႏွစ္သစ္ အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးကို ဆင္းရဲ ပင္ပန္းမႈေတြ ၾကားထဲက ေမြးဖြားေပးခဲ့ရတာပါ။ မိခင္ေမတၱာ ဘယ္ေလာက္အထိၾကီးမားသလဲဆိုရင္ ခႏၵာကိုယ္ထဲမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသြးေတြဟာ သားသမီးကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ေတြ သားသမီးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ ဘယ္အာဟာရနဲ႔မွ ယွဥ္မရနိုင္တဲ့ အားအင္ျပည့္၀လွတဲ့ နို႔ရည္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့လဲ ကိုယ္စားသမွ်အစားအစာဟာ သားသမီးအေပၚကို ထိခိုက္နိုင္တဲ့အတြက္ အစားအစာေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သားသမီးအေပၚထားတဲ့ မိခင္တေယာက္ရဲ့ ေမတၱာေတြပါ။

“ကိုယ့္ကိုေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ မိခင္ဟာ ဘာၾကီးပဲျဖစ္ေနပါေစ အေမဟာအေမပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့ မိန္းမတေယာက္ ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ အေမဟာ အေမပါပဲ။” လို႔ ဆရာၾကီး ဘဘ ဦးသုခက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္အေမက ပညာမတတ္လို႔ စရိုက္ၾကမ္းလို႔ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းလို႔ ဆိုတာေတြ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ မိခင္ကို ပစ္ပယ္ခ်င္စိတ္ေတြ မျဖစ္သင့္သလို အဲဒီစိတ္ေတြလဲ မထားေကာင္းပါဘူး။ မိခင္ေက်းဇူး ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲဆိုရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားေတာင္ နို႔တလံုးဖိုးပဲ ေက်ေအာင္ဆပ္နုိင္ပါတယ္။ ႏွင္းတို႔လို လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ ဆိုရင္ နို႔ရည္တစက္ဖိုးေတာင္ ေက်ေအာင္မဆပ္နိုင္ပါဘူး။ မိခင္ေက်းဇူးကို မဆပ္နုိ္င္ရင္ေတာင္ ေက်းဇူးေတာ့ မကန္းမိေအာင္ ေနရမွာပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းက အေမမ်ားေန႔ကို အခုေလာက္အထိ အေရးတယူလဲ သတိမထားမိပါဘူး။ အခုလိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ထိုင္၀မ္ေရာက္ေတာ့မွ ဒီကလူေတြ မိခင္မ်ားေန႔ကို အေရးတယူ ူျပဳလုပ္ၾကသလို အေမကိုလဲ အမွတ္တရပန္းစည္းေလးေတြ ကိတ္မုန္႔ေတြနဲ႔ မိခင္ၾကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ၀ယ္ေပးတာတို႔ အေမနဲ႔အတူ မိတ္ဆံုစားၾကတာတို႔ အမွတ္တရ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေလးေတြ ဖန္တီးၿပီး မိခင္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးၾကပါတယ္။ မိခင္ကို အေလးထားေၾကာင္း ေက်းဇူးမေမ့ေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပၾကတဲ့ အေလ့အက်င့္ေလးက အလြန္ကို ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းသလို ကိုယ္တိုင္လဲ ကို္ယ့္မိခင္ကို ျပဳလုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ သားသမီးေတြက မေမ့မေလ်ာ့ ျပဳလုပ္ေပးရင္ အေမကလဲ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရသလို ပီတိလဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့အေမမ်ားအားလံုး စိိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

အမွားျပင္ဆင္ျခင္း...........ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက နို႔တစ္လံုးးဖိုးပဲ ေက်ပါတယ္လို႔ မွားယြင္းစြာေရးသားမိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဘုရားရွင္ဟာ ႏို႔ႏွစ္လံုးဖိုးလံုး ေက်ေအာင္ဆပ္နုိင္ပါတယ္ ဆိုတာကို အရွင္ဆႏၵာဓိကက ႏို႔ႏွစ္လံုးဖိုးလံုးေက်ပါတယ္ စာအုပ္မွာ ေရးသားထားပါတယ္။

္

Mother Day Gifts

သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးအတြက္ အေမေန႔မွာ ေမေမ့ကို လက္ေဆာင္ေပးရေအာင္ လုိခ်င္တာေတြ ယူသြားၾကေနာ္ မေမ့နဲ႔ေနာ္

မုန္တိုင္းဓာတ္ပံုမ်ား

ဒီေန႔ညေန ၈ နာရီ ၃၀ CNN သတင္းမွာ ေၾကာ္ျငာသြားတာက ေသဆံုးသူဟာ ၂၂၀၀၀ ေလာက္ရွိမယ္လို႔ေၾကာ္ျငာသြားပါတယ္။
မုန္တိုင္းဓါတ္ပံုေတြကို ဒီမွာေနရာ မွာၾကည့္နုိင္ပါတယ္
video ၾကည့္ရန္

မုန္တိုင္းသတင္းဓါတ္ပံုေတြ video ေတြကို အစံုၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုတီး ဆီမွာသြားေရာက္ၾကည့္ရႈနိုင္ပါတယ္။

ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာ

ျမန္မာျပည္ကို မုန္တိုင္း၀င္မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို အြန္လိုင္းမွာ ဖတ္မိေတာ့ အခုေလာက္အထိ ဆိုးရြားမယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ဘေလာ့ေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ နဂိုကထဲက စီးပြားေရး အဆင္မေျပလို႔ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာလို႔မ်ား မုန္တိုင္းက ထပ္ၿပီး ဒုကၡေပးလိုက္ရတာလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာ ဆိုသလို ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြကို ထပ္ၿပီးေတာ့ နာဂစ္က ပံ့ပိုးေပးလိုက္တာလား။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးက ၿမိဳ႕ေဟာင္းၾကီးနဲ႔ တူေနၿပီလို႔ လူေျပာမ်ားလာလို႔ ျမိဳ႕သစ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးလုိက္တာလားကြယ္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္မ်ား ျမန္မာျပည္သူေတြကို ဒုကၡေပးလိုက္တာလဲ။ ႏွင္း တသက္မွာ ဒီတစ္ခါပဲ ရန္ကုန္ကို မုန္တိုင္း၀င္လို႔ ပ်က္စီးတာေတြကို ၾကားဘူးေတြ႔ဘူးတယ္။ လူအေသအေပ်ာက္လဲ အရမ္းမ်ားတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ CNN သတင္းမွာေတာ့ လူ ၄၀၀၀ ေလာက္အထိေသနိုင္တယ္လို႔ ေၾကာ္ျငာသြားတယ္။ နိုင္ငံျခားမွာေရာက္ေနတဲ့ မိသားစုေတြကလဲ ျမန္္မာျပည္ကလူေတြအတြက္ စိတ္ေသာကေရာက္ေနၾကရပါၿပီ။ ဆက္သြယ္ေရးေတြအားလံုး ျပတ္ေတာက္သြားတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီလို ပ်က္စီးဆံုးရံႈးမႈေတြကို အေကာင္းပကတိျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္အၾကာၾကီးယူၿပီး ျပန္လည္ျပဳျပင္ရမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ ေသာက္သံုးေရ ဒုကၡေရာက္ေနရတယ္လို႔ ၾကားသိရတယ္။ အစားအေသာက္ေတြေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ၀မ္းေရာဂါပိုးေတြ တျခားေရာဂါေတြ ထပ္မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ အခုေနအခ်ိန္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေမွာင္အတိက်ၿပီး လူေတြပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ ျမန္မာျပည္က လူေတြနဲ႔ ထပ္တူ ခံစားမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ ဘ၀ အျမန္ဆံုး ေအးခ်မ္းသာယာနုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

အခြင့္အေရး(အေရးေပးမႈ)

အခြင့္အေရးရွိတယ္။ ရပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ ဆိုတဲ့စကားေတြကို အျမဲၾကားေနရပါတယ္။အခြင့္အေရးဆိုတာကလည္း ေတာင္းတိုိင္းမရသလို ေပးတိုင္းလဲ ယူလို႔ေကာင္းတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ကအခြင့္အေရးလိုခ်င္တိုင္း တဖက္လူက ေပးလို႔ရမွ ေပးမွာပါ။ ေတာင္းတဲ့သူက ေတာင္းတိုင္းေပးလို႔မရတဲ့ အရာေတြလည္းွရိွပါတယ္။ ေတာင္းတဲ့လူက ကိုယ့္အတြက္ပဲၾကည့္ၿပီးေတာင္းမွာပါ။ ေပးရမယ့္သူက အဲဒီအခြင့္အေရးကို ေပးလိုက္ရင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲဆိုတာ စဥ္္းစားရပါတယ္။ အလုပ္ခြင္တစ္ခုမွာ အထက္အရာရွိက လူတစ္ေယာက္ကို ေတာ္လို႔ အခြင့္အေရးေပးလိုက္ရင္ က်န္တဲ့လူေတြက သူေတာ္လို႔ အခြင့္အေရးေပးတယ္လို႔ ေတြးတတ္ရင္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ အျမဲတမ္းေပးေနရင္ က်န္တဲ့လူေတြက ဘယ္လိုေတြေျပာမလဲ။ ဘာေတြထင္ၾကမလဲ။ ကိုယ့္တေယာက္အတြက္နဲ႔ ကိုယ့္ကို အေရးေပးတဲ့ လူကို အေနခက္ေအာင္ လုပ္လိုက္သလိုျဖစ္သြားပါတယ္။

မိဘက သားသမီးေတြကို ခ်စ္လို႔အလိုလိုက္ၿပီး သားသမီးပူဆာတိုင္း လိုက္လုပ္ေပးမွာပါ။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း ကိုယ့္ကိုခင္လို႔ခ်စ္လို႔ ကိုယ့္အလိုကို လုိက္မွာပါပဲ။ ဒီအခြင့္အေရးကို အျမဲယူလို႔မေကာင္းပါဘူး။ ေပးေနတဲ့သူက ေပးေပမယ့္ ယူတဲ့သူကလည္း အလိုက္သိရမွာပါ။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ပဲ တခ်ိန္လံုး ဒီလိုအခြင့္အေရးေတြ ယူေနမယ္ဆိုရင္ ၾကာလာရင္ ကိုယ့္ရဲ့စိတ္ဓါတ္ကို လာထိခိုက္နိုင္ပါတယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာကို ေမွ်ာ္တတ္တဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္လာနိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကို အခြင့္အေရးေပးမွ ေက်နပ္နိိင္ပါမယ္။ အဲဒီလို အေရးမေပးမိတဲ့အခါ ကိုယ့္ကို အခြင့္အေရးမေပးတဲ့လူကို အျမင္မၾကည္မလင္ ျဖစ္လာပါမယ္။

အဲဒီစိ္တ္က ကေလးဘ၀ထဲကရွိပါတယ္။ ကေလးတေယာက္က လိုခ်င္တာကိုပူဆာရင္ သူ႔အလိုကိုလိုက္ရင္ အဲဒီလူနားမွာပဲ ကပ္ေနပါတယ္။ သူ႔အလိုမလိုက္တဲ့လူကို မခ်စ္ဘူးလို႔ေျပာၿပီး အနားမကပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါက ကေလးသဘာ၀ပါ။ ကေလးတေယာက္ရဲ့ စိတ္မွာေတာင္ ကိုယ့္အလိုကိုလိုက္ ကို္ယ့္ကို အခြင့္အေရးေပးမွ ၾကိဳက္ပါတယ္။ လူၾကီးေတြဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးပါတယ္။ ကေလးဆိုတာက ဘာမွမသိေသးပါဘူး။ လူၾကီးတေယာက္က အရာရာကို နားလည္ေနတဲ့အတြက္ အခြင့္အေရးဆိုတာကို ပိုၿပီးလိုခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။

့
အခြင့္အေရးဆိုတာကလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ယူတတ္ရပါတယ္။ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြ အျမဲယူေနၿပီး ကိုယ္တကယ္ အေရးတၾကီးလိုလာမွ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြ မရေတာ့ရင္ အလြန္ႏွေမ်ာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာ အျမဲတမ္းရေနတဲ့ အရာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသံုးခ်တတ္ရင္ ဘ၀မွာ အေထာက္အကူ အမ်ားၾကီးျဖစ္နိုင္ပါတယ္။

snow

လူတိုင္းမွာ စိတ္ကူယဥ္ အိမ္မက္ရွိၾကပါတယ္။ ႏွင္း လဲလူထဲက လူတေယာက္ဆိုေတာ့ စိတ္ကူး ယဥ္တတ္တာေပါ့ေနာ္။ အင္း စိတ္ကူးက တျခားလူေတြလုိ ဘာၾကီးျဖစ္ခ်င္တယ္ ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြထဲကမွ ႏွင္း ရဲ့စိတ္ကူးေလးကေတာ့ ႏွင္းေတြက်ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဆာ့ကစားခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးေလးပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနေနရတဲ့ ႏွင္း အတြက္ေတာ့ ဒါဟာစိတ္ကူးယဥ္မႈတစ္ခုပါပဲ။ ႏွင္းေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာေနေနတဲ့ လူေတြကို အရမ္းအားက်တယ္။ ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတတ္တာကေတာ့ ႏွင္း ရဲ့ရူးသြပ္မႈတခုပါပဲ။

ႏွင္း ေတြကျဖဴစင္တယ္။ ေအးခ်မ္းတယ္။ ႏူးညံ့တယ္။ မာေက်ာတယ္။ အပူနဲ႔ေတြ႔လိုက္ရင္ အရည္ေပ်ာ္ၿပီး ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေတြက ေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အျမင္ေတြပါ။ အဲဒီလိုပဲ ႏွင္း ေတြက ေၾကာက္စရာလဲ ေကာင္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ေအးခဲၿပီးေသေစနိုင္တယ္။ လူေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးသလို ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္လဲ ဒုကၡေပးတတ္တယ္။ လမ္းေတြပိတ္ေအာင္ တားဆီးထားတတ္သလို လူေတြအလုပ္ရႈပ္ေအာင္လဲ လုပ္တတ္တယ္။ ႏွင္းေတာထဲသြားဖို႔အတြက္ အကာအကြယ္ေတြ၀တ္ရတယ္။ ဘာမွမလိုပါဘူးဆိုၿပီး မကာကြယ္ရင္ ဒုကၡေရာက္တာ့တာပါပဲ။

ႏွင္းဆိုတာက အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ လွပေနတယ္။ ႏူးညံ့ေနတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ေအးစက္မာေက်ာၿပီး အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနေရာင္ျခည္ရဲ့ အပူဒဏ္ကိုေတာ့ အံမတုနို္င္ပဲ သူလဲ အရည္ေပ်ာ္ရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ႏွင္းေတြကိုမွ ခ်စ္တယ္။ ႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ေဆာ့ကစားခ်င္တယ္။ အဲဒီဒဏ္ေတြကို ခဏေလာက္ ခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္။ ႏွင္းေတြရွိတဲ့ နိုင္ငံတခုခုကို သြားျဖစ္ေအာင္ သြားမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ ကံၾကမၼာက အခြင့္အေရးေပးခဲ့ရင္ေတာ့ ႏွင္း ခ်စ္တဲ့ snow ေတြကို ထိေတြ႔ခြင့္ ရမွာပါေနာ္။

ႏိႈင္းမရတဲ့အရာ

မိဘေမတၱာ ဆိုတာ ဘာနဲ႔မွႏိႈင္းမရတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ သားသမီးေလးေတြအေပၚမွာ ထားထားတဲ့ ေမတၱာဟာ အလြန္ေအးျမသလို သားသမီးေတြအတြက္လဲ အားတစ္ခုပါပဲ။ ကေလးဘ၀တုန္းကလည္း ကေလးေလးမိုလို႔ စိုးရိမ္စိတ္ကေလးနဲ႔ ခ်စ္ၾက ဂရုစိုက္ၾကသလို အရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ အမွားေတြမျဖစ္ေအာင္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ ခ်စ္ၾကရျပန္တယ္။ မိဘေတြမွာ သားသမီးတစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားလာၿပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကေန သူတို႔ေတြ လူ႔ေလာကကေန မထြက္ခြာခင္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ဘာမဆို သားသမီးအတြက္ စဥ္းစားၿပီး ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းေနၾကရတယ္။

သားသမီးေတြကေတာ့ ကေလးဘ၀ကေနစၿပီး မိဘေတြအေပၚမွာ ႏြဲ႔ဆိုးေတြဆိုးခဲ့ မိဘမွာရွိတာ မရွိတာမသိခဲ့ဘူး ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြကိုပဲ ပူဆာတတ္ခဲ့တယ္။ မိဘ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ ထည့္မစဥ္းစားခ့ဲဘူး။ မိဘေတြကေတာ့ ဘာအလုပ္ကိုပဲ လုပ္လုပ္ သားသမီးအတြက္ ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ အျမဲစဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ အရာတစ္ခု လုပ္ခ်င္လာရင္ေတာင္ ငါ့သားသမီးေတြကို ထိခုိက္မလားရယ္ ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ကေလးနဲ႔ မလုပ္ပဲ ေနတတ္ၾကပါတယ္။ သားသမီးေတြကေတာ့ ငါလုပ္ခ်င္ရင္လုပ္မွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဘာမွစစဥ္းစားပဲ လုပ္တတ္ၾကတယ္။

မိဘေၾကာင့္ သားသမီး မ်က္ရည္က်ရတယ္ဆိုတာ ရွားပါတယ္။ မိဘကဆူလိုက္လို႔ ၀မ္းနည္းၿပီးက်တဲ့ မ်က္ရည္ကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးေၾကာင့္ မိဘ မ်က္ရည္က်ရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္လဲ မေကာင္းသလို မိဘေတြအေနနဲ႔လဲ အလြန္ကို ၀မ္းနည္းရၿပီး စိတ္ထဲမွာလဲ ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး အေတြးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာလို႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို မိဘေတြက တားျမစ္လိုက္ရင္ စိတ္ဆိုးၿပီး ဆႏၵေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးျပတတ္ၾကတာက သားသမီးတိုင္း လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ မိဘေတြက စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္လို႔တားျမစ္လိုက္တယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ ကိုယ္ကအဲဒီလိုေတြ လုပ္ေနတာကို မိဘေတြ ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာ သူတို႔လဲ ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ၀မ္းနည္းေနရတယ္။ ငါတုိ႔တားျမစ္လုိက္လို႔ သူတို႔ေလးေတြ စိတ္ညစ္ရၿပီဆိုတဲ့ အတြးေတြက သူတို႔ကိုႏွိပ္စက္ေနၿပီေလ။

ပညာစံုလို႔ ၾကင္ယာရွာတဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ တစ္ခါပူရပါၿပီ။ သားသမီးေတြရဲ့ တစ္ဘ၀စာမိိုလို႔ အရာရာထက္ကို ပိုၿပီး ဂရုတစိုက္နဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္က ပိုမ်ားလာပါတယ္။ သင့္ေတာ္ပါ့မလား အဆင္ေျပပါ့မလား ဆိုတာကတစ္မ်ိဳး။ သားသမီးေလးေတြဘ၀ အစေကာင္းပါ့မလားဆိုတာေတြနဲ႔ သူတို႔ရင္ထဲက အပူမီးက ဘာနဲ႔မွ ႏိႈ္င္းလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ သားသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ မိဘေတြ မ်က္ရည္က်ရတယ္တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရင္ကေန ေမြးထုတ္ၿပီး တယုတယ ျပဳစုခဲ့တဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အေ၀းကိုထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသိက ရင္ထဲမွာ မခ်ိေအာင္ ခံစားရမွာပါ။ ဒါေတြကို အခုေန မသိေသးေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္မိဘ ျဖစ္လာတဲ့ တစ္ေန႔ၾကရင္ ပိုၿပီးခံစားနားလည္တတ္လာမွာပါ။

မိဘက စိုးရိမ္လို႔တားျမစ္တာကို ႏွင္း တို႔ေတြက ခ်ဳပ္ျခယ္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ႏွင္း တို႔ေတြမသိနိုင္တဲ့ အမွားေတြကို မိိဘေတြက ၾကိဳသိလို႔ တားျမစ္တာပါ။ ဒါေတြကို ငယ္ဘ၀ကမသိခဲ့ဘူး။ အခုေနေရာက္လို႔ ျပန္စဥ္းစားမိမွ အဲဒီတုန္းက မိဘေတြတားျမစ္ခဲ့တာ မွန္တယ္လို႔ နားလည္လာခဲ့တယ္။ မိဘတစ္ေယာက္ လုပ္နိုင္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္မလြယ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ဆိုတာထက္ အရာရာကို သားသမီးအတြက္ ေပးဆပ္ရဲတဲ့ သူေတြပါ။ မိဘေက်းဇူးဆိုတာ ဆပ္လို႔မကုန္နိုင္ပါဘူး။ ႏွင္း တို႔ေတြလုပ္နိုင္တာက မိဘစကားကို နားေထာင္ၿပီး မိဘေတြကို အတတ္နုိင္ဆံုးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားနိုင္ဖို႔ပါပဲ။