တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အခ်ိန္ေတြကုန္တာ အရမ္းကိုျမန္တယ္လို႔ထင္မိပါတယ္။ အခ်ိန္သာကုန္သြားတယ္ တခါတေလ ဘာမွအက်ိဳးမရွိလိုက္သလိုပါပဲ။ အန္တီတစ္ေယာက္ကေျပာပါတယ္။ “တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကုန္သြားၿပီးလို႔ ညေရာက္ရင္ ကုိယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့တစ္ေန႔တာမွာ ကိုယ့္အတြက္ဘာရသလဲဆိုတာ စဥ္းစားမိသလား” တဲ့ေလ။ ဟုတ္ပါရဲ့ အန္တီေျပာမွ သတိရတယ္။ တစ္ခါမွကို မစဥ္းစားမိတာပါ။ တစ္ရက္သာကုန္ေရာ ငါဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲဆိုတာကို ျပန္ကိုမစဥ္းစားမိတာပါ။ ေကာင္းတာေရာ ဆိုးတာေရာ ဘာကိုမွမစဥ္းစားပါဘူး။ အန္တီကဆက္ေျပာတယ္။ “တစ္ရက္အခ်ိန္ကုန္သြားတာနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ေအာင္လုပ္ရမယ္”တဲ့။ “ပညာျဖစ္ေစ ကုသိုလ္ျဖစ္ေစ တစ္ခုခုေတာ့က်န္ေအာင္လုပ္ရမယ္”တဲ့။ အန္တီေျပာတာဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ရက္တစ္ရက္ အခ်ိန္ေတြသာကုန္သြားတယ္ ဘာမွမက်န္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွမရိွဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုယ္တစ္ေန႔တာမွာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲ ျပန္စဥ္းစားရမယ္။ ဒါမွ ကို္ယ္ဘာေတြဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာ သိမွာ။ စဥ္းစားၿပီးလုပ္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ အမွားဆိုတာ နည္းပါတယ္။ စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာလဲ မေျပာခင္ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္စကားတစ္ခြန္းက ကုသိုလ္ကုိလဲ ျဖစ္ေစသလို အကုသိုလ္ကိုလဲ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကို္ယ္ပါးစပ္က ထြက္လာမယ့္စကားကို မေျပာခင္ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္တယ္။ အလကားရတုိင္း ေျပာေနၿပီး အကုသိုလ္ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကို အလကားရယူေနသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ လူဆိုတာ မေသခင္ေလးပဲ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္နိုင္တာပါ။ ေသသြားၿပီးရင္ ဘယ္ဘ၀ ဘယ္အေျခအေနဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔ ေသရမယ္ဆိုတာကို ၾကိဳသိေနတဲ့ လူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ မေသခင္ ကိုယ့့္အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ အရာေတြကို တတ္နိုင္သေလာက္လုပ္နုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
္
No comments:
Post a Comment