အလုပ္ထဲေရာက္ေနေတာ့လဲ အလုပ္ထဲကအေတြ႔အၾကံဳေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာေနတုန္းက သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္မလုပ္ဘူးေတာ့ ဘယ္လိုေနရမယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာမသိဘူး။ အေျပာအဆိုကလဲမတတ္ဘူးေပါ့။ အလုပ္ထဲစေရာက္ေတာ့ အားလံုးေရွ့မွာ ဘာမွမသိေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့ေနာ္။ သင္ေပးသမွ် ခိုင္းသမွ်ကို အကုန္လိုက္လုပ္ေပးတာ။ အဲဒီမွာစၿပီးသိလိုက္တာက အသစ္၀င္လာတဲ့လူဆိုရင္ လူေဟာင္းေတြက ႏွိမ္ၿပီးခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္ကလဲ ဘာမွမသိေတာ့ ႏွိမ္လို႔ႏွိမ္မွန္းမသိဘူး။ ကိုယ္မွမတတ္တာပဲေလဆိုၿပီး အကုန္လုပ္ေပးတာ။ ေနာက္တစ္ခုက လူအသစ္ကို ပညာတစ္ခုသင္ေပးလိုက္ရင္ လူေဟာင္းေတြက မၾကိဳက္ၾကဘူး။ သူတို႔ထက္ပိုတတ္သြားမွာကို ေတြးၿပီးေၾကာက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တတ္တဲ့ဟာကို သူတစ္ပါးကိုမသင္ေပးခ်င္ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ့ေနရာကို ဖယ္ေပးရမွာေၾကာက္ေနၾကတယ္။တစ္ကယ္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီအလုပ္ကိုတစ္သက္လံုးလုပ္မွာမွ မဟုတ္တာ။ေနာက္အလုပ္တစ္ခုအဆင္ေျပရင္ ေျပာင္းၾကမွာပါ။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့အလုပ္လဲမဟုတ္ပါဘဲ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ဘာလို႔မ်ားလက္တြဲမေခၚခ်င္ၾကတာလဲ။ ကိုယ္ကလုပ္တာေနွးေနေပမယ့္ တြဲလုပ္တဲ့လူကျမန္ေနရင္လည္း မၾကိဳက္ၾကျပန္ဘူး။ အလုပ္ထဲမွာၾကာလာေတာ့ အလုပ္အေၾကာင္းေတြကို သိလာသလို လူေတြရဲ့စိတ္ကိုလဲ သိလာတယ္။ ၾကာလာေတာ့လဲ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ ဆံုးမရေတာ့တယ္။ မသိခင္တုန္းကဆိုရင္ ေန႔တိုင္းကို စိတ္ညစ္ေနရတယ္။ အဲဒီလိုလူနဲ႔ တြဲလုပ္ရမယ္ဆိုတာသိတာနဲ႔ မ်က္နွာကခ်က္ခ်င္းပ်က္သြားတာ။ ၾကာေတာ့ သူတို႔ကလဲရိပ္မိလာတယ္။ ငါ နဲ႔တြဲလုပ္ရမွာမိုလို႔ မ်က္နွာပ်က္တာလားဆိုၿပီး ခဏခဏ အေမးခံရေတာ့ သူတို႔ကိုအားနာလာတယ္။ ေနာက္ၾကေတာ့လဲ စိတ္ထဲမွာဘာမွကို မေတြေတာ့ပဲ ငါ့တာ၀န္ငါေက်ရင္ၿပီးတာပါပဲဆိုၿပီး စိတ္ကိုေျပာင္းယူလိုက္မွပဲ အဆင္ေျပေတာ့တယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ဘယ္လိုအေတြး ဘယ္လိုစိတ္ေတြပဲထားေနပါေစ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ဖို႔ကအေရးၾကီးပါတယ္။
No comments:
Post a Comment