တခါက

တခါတုန္းကေပါ့ အြန္လုိင္းသံုးေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ရွိတယ္။ တေန႔ေတာ့ သူ႔ေမာင္ေလးရဲ့ Yahoo messenger ကုိ invite လုပ္လိုက္တယ္ေလ။ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ေမာင္ေလးဆီကို စကားေျပာၿပီး စမယ္ဆုိၿပီး ေခၚလိုက္မိတယ္။ စမယ္သာေျပာတာပါ ေမာင္ေလးနဲ႔သူနဲ႔က တအိမ္ထဲမွာေနၿပီး အြန္လို္င္းသံုးေနတုန္း လွမ္းစခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးထင္သလို သူလွမ္းစလိုက္တာက ေမာင္ေလးမဟုတ္ပဲ တျခားတေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးလဲ အံ့ၾသသြားတာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘယ္လုိလုပ္ ေမာင္ေလးနာမည္ျဖစ္ေနတာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့မွပဲ ေမာင္ေလးနဲ႔ နာမည္တူေနတာကုိသိခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက မယံုဘူးေလ။ ေမာင္ေလးကုိ ေခၚၿပီး ဒီမွာလာၾကည့္ ဆုိၿပီး နစ္ကုိျပၿပီး ေမးတာေပါ့။ ဘယ္လုိျဖစ္ၿပီး နင့္နစ္က သူမ်ားသံုးေနတာလဲဆုိမွ သူ႔နစ္ေနာက္က ဂဏာန္းပါေသးတယ္ဆုိတာ သိခဲ့ရတယ္။ အဲလုိနဲ႔ မထင္မွတ္ပဲ လူတေယာက္နဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက သူက ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ အြန္လုိင္းမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာခဲ့ၾကတယ္။ မသိတာေတြကုိ ေကာင္မေလးကုိ သင္ေပးခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ ခံစားေနရတာေတြကုိ အျမဲတမ္း ရင္ဖြင့္ခဲ့တယ္။ ဘာေျပာေျပာ အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့သူ႔ကုိ ေကာင္မေလး အထင္ၾကီးေလးစားမိတယ္။ တခါတုန္းက သူ႔အိမ္ကုိ ဧည့္သည္လာမွာမုိ႔ ဘယ္လုိ၀တ္ရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ ေမးတာကုိလဲ ေကာင္ေမေလးက ဘယ္လိုေလး၀တ္လုိ႔ ေျပာေပးခဲ့ဖူးတယ္။ တခါတေလ သူကဟုိဘက္မွာ ဟင္းခ်က္ေနရင္ ေကာင္မေလးက ဒီဘက္ေနေစာင့္ၿပီး နားေထာင္ေနတတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အတြက္ ကဒ္ကေလးေတြ ပို႔ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ေကာင္မေလးက စာေတြေရးရင္ သူကအျမဲတမ္း ဖတ္ခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးစိတ္ထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္ေတြက အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။

တခါတုန္းက ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ေကာင္မေလးအြန္ လုိင္းသံုးသံုး သူရဲ့နစ္ကေလးကုိ အျမဲတမ္းေတြ႔ေနခဲ့ရေပမယ့္ ေနာင္တခ်ိ္န္မွာ မေတြ႔နုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာကုိ ေကာင္မေလး မေတြးခဲ့မိဘူး။ အဲလိုနဲ႔ ေကာင္ေမေလးလဲ အေ၀းတေနရာကုိ ခဏသြားေနခဲ့တယ္။ ဘယ္ေနရာပဲေရာက္ေရာက္ ေကာင္မေလးစိတ္ထဲမွာ သူ႔ကုိ အျမဲတမ္း အမွတ္တရ ရွိေနခဲ့တယ္။ တေန႔ေတာ့ အြန္လိုင္းကုိ ေကာင္မေလးျပန္ေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ သိပ္မလာေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ႔ေကာင္မေလးဆုိတာက သူမ်ားေတြေျပာသလို အြန္လုိင္းမွာ qq ေတြမွ မဟုတ္ခဲ့တာ။ တကယ္ကုိ မိတ္ေဆြေတြလို ေကာင္မေလးတုိ႔က ခင္မင္ခဲ့တာ။ မိတ္ေဆြတေယာက္လုိ အျမဲတမ္းေနခဲ့ၿပီး တခါတေလ အစ္ကုိတေယာက္လိုျဖစ္ေနတဲ့သူမို႔ ေကာင္မေလး ပုိခင္မင္ခဲ့ရတယ္။ သူက ေကာင္မေလးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ နာမည္မေခၚခဲ့ပါဘူး။ တခုခုေျပာရင္ေတာင္ ေကာင္မေလးတေယာက္ကုိ ေျပာတာေပါ့လုိ႔ ပဲစေနာက္ခဲ့တယ္။

တေန႔ေတာ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ ထူးထူးဆန္းဆန္း သူ႔ကုိ သတိရေနမိတယ္။ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႔လို႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေပ်ာ္ေတြက သိပ္မၾကာခင္မွာ ၀မ္းနည္းရမယ္မွန္း မသိခဲ့ဘူးေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူကအလုပ္ခြင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္ေနလုိ႔ အရင္လို စကားေတြမေျပာနုိင္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္မေလးရင္ထဲက ေျပာခ်င္တာေတြကုိ သူကုိမေျပာျပနုိင္ေတာ့ဘူး။ သတိရလို႔ ေျပာမယ္ဆုိလဲ သူက ေကာင္မေလးရွိတဲ့နစ္ကုိ မသံုးေတာ့ဘူးေလ။ သူအျပင္မွာေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ့ နစ္ကုိပဲ သူသံုးေတာ့တယ္။ အရင္တုန္းက ေကာင္မေလးထင္ထားတာက သူနဲ႔အျမဲတမ္း ေတြ႔နုိင္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေတြ ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ ေကာင္မေလးက အြန္လုိင္းကခင္ခဲ့တဲ့သူဆုိေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေလးမထားဘူးလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးစိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ကုိ အေလးထားၿပီး အျမဲတမ္းခင္ေနမိမွာပါ။ ေကာင္မေလးအတြက္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အရာေတြအတြက္လဲ သူ႔ကုိအျမဲတမ္း ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ့ ဘ၀မွာ သူ႔ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။

တခါက ေကာင္မေလးတေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးခဲ့ရတာေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့သလို တခါတုန္းက အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္လိုခ်င္ေနမိပါတယ္။

weekend

ဒီတစ္လလံုး နားရက္ဆုိတာ ဘယ္လိုေနမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။ what is weekend? လုိ႔ေတာင္ ေမးရမလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ အရင္ဆုိရင္ တနလၤာကေန ေသာၾကာအထိအလုပ္လုပ္မယ္ ၿပီးရင္ စေနဆုိရင္ ဘယ္သြားမယ္ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးကအျမဲရွိပါတယ္။ တခါတေလ ေသာၾကာဆုိရင္ စေနေန႔အတြက္ ၾကိဳၿပီးစီစဥ္တတ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အျပင္သြားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီတလေတာ့ ဘယ္စိတ္ကူးမွ ေခါင္းထဲမထည့္နုိင္ပဲ စေနေန႔လဲ အလုပ္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ရပါတယ္။ နားရက္က တနဂၤေႏြတရက္ထဲ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားပါတယ္။ တပတ္လံုးပင္ပန္းသမွ် နားမယ္လို႔စိတ္ကူးထားေပမယ့္လည္း မလုပ္မျဖစ္ အိမ္အလုပ္ေတြက လုပ္ေနရေတာ့ နားခ်ိန္ဆုိတာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ လူကေတာ္ေတာ္ေမာေနေတာ့ နားရက္ဆုိတာကို လိုခ်င္မိပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးေလး နားခ်င္မိတယ္။

ထိုင္၀မ္ျပန္္ေရာက္ၿပီး အလုပ္အသစ္ရွာေနတုန္း အိမ္မွာ ၁ ပတ္ေလာက္နားေနတုန္းကေတာ့ မနားခ်င္လို႔ အလုပ္ျမန္ျမန္ရဖုိ႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ အရင္အလုပ္ကုိ ျပန္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ အသစ္ရွာလိုက္တာ အခုေတာ့ မနားရပဲ ေမာေနရၿပီ။ အဲဒီတုန္းက အေဒၚေျပာတာကုိ မွတ္မိတယ္။ အလုပ္ျမန္ျမန္ရပါေစ ဆုေတာင္းေနတယ္။ နားခြင့္ရတုန္းနားထားေနာ္။ အလုပ္ရေတာ့မွ နားခ်င္လို႔မရဘူးတဲ့။ အခုေတာ့ သူေျပာသလိုပါပဲ။ မရတုန္းကလဲ အလုပ္ျမန္ျမန္ရခ်င္တယ္။ အလုပ္ရျပန္ေတာ့လဲ မနားရေတာ့ နားခ်င္ျပန္တယ္။ အခုေတာ့ weekend ေလးကုိ တန္ဖုိးထားတတ္လာပါတယ္။

Thailand

ေလယာဥ္ေပၚကေန ဖုန္းနဲ႔လွမ္းရိုက္ထားတဲ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္
ခရီးသည္နားေနတဲ့ေနရာ

ပစၥည္းေရြးတဲ့ေနရာ

ေလဆိပ္ကုိညဘက္ဆင္းေတာ့ အခုလို မီးအျပာေလးေတြနဲ႔

ဒါကေတာ့ google ကပံု

ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ရဲ့ အၾကီးဆံုး MBK shopping Mall

ေက်ာက္ေတာင္ေပၚမွာ ထြင္းထားတဲ့ ဘုရား

Pattaya ကမ္းေျခလမ္းမ

View Point ကေန ျမင္ေနရ့တဲ့ ကမ္းေျခအလွ (ဒီေနရာမွာ ပဲမ်ားၿပီး ရိုက္ထားေသးတယ္)

ဖိနပ္မပါပဲနဲ႔ ေရစပ္ထဲလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ Pattaya ကမ္းေျခ

ထိုင္းကုိ ဒီတေခါက္ေတာ့ တျခားေနရာေတြပါ လည္ခ်င္တာရယ္ ရံုးကိစၥရယ္ေပါင္းၿပီး တတိယအၾကိမ္ သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ၁၁ လပိုင္းတုန္းက ၁ ပတ္ထပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ အိမ္ကလူေတြမပါပဲ ဦးေလးအသိ အေဒၚၾကီးသားအမိနဲ႔ အတူသြားျဖစ္တာပါ။ ထိုင္၀မ္ကေနသြားတာျဖစ္လုိ အရင္တခါ ျမန္မာျပည္ကလာတုန္းကလို မ်က္ႏွာမငယ္ရပါဘူး။ စာအုပ္ကအေရာင္မတူေတာ့ သူတုိ႔ဆက္ဆံတာလဲ မတူဘူးေပါ့။ ေလဆိပ္အသစ္ၾကီးမွာ ေလယာဥ္ဆင္းေတာ့ ေလွ်ာက္လုိက္ရတာ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးဆီကုိ မေရာက္ခင္ ဗီဇာကုိ ၀င္ယူရေသးတယ္။ ႏွင္းက ဗီဇာမယူသြားလို႔ ေလဆိပ္ေရာက္မွ ယူရတာပါ။ လုပ္ေပးတဲ့၀န္ထမ္းကလဲ ရယ္ရယ္ေမာေမာပဲ ျမန္ျမန္လုပ္ေပးပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးကုိျဖတ္ အထုပ္ေတြေရြးၿပီး အရင္တုန္းကလာၾကိဳတဲ့ အန္တီကပဲ လာၾကိဳေပးပါတယ္။ အရင္အေခါက္ေတြက တည္းတဲ့ေနရာမွာပဲ ျပန္တည္းေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္ေနပါတယ္။ ညပိုင္းေရာက္သြားတာျဖစ္လို႔ ေရာက္တာနဲ႔ တန္းအိပ္ပါပဲ။ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ရံုးကိစၥေတြသြားလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေလးမ်က္ႏွာဘုရားကုိသြားပါတယ္။ ဘုရားသြားၿပီးေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းေပ့ါ ေစ်း၀ယ္ထြက္တာေပါ့။ ဘုရားနားမွာရွိတဲ့ ကုန္တုိက္ေတြမွာ အိမ္ကမွာတာေတြေရာ အလုပ္ကလူေတြမွာတာေရာ အကုန္ရွာ၀ယ္ရပါတယ္။ ညေနခင္းပိုင္းမွာေတာ့ ေမာေမာနဲ႔ ျပန္လာၿပီးအိပ္လုိ္က္ပါတယ္။

ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ တည္းတဲ့ေနရာမွာ ျမန္မာျပည္ကေန ထိုင္၀မ္ဗီဇာလာလုပ္တဲ့ အစ္မေတြလဲရွိေတာ့ သူတုိ႔နဲအတူတူ MBK မာဘုိကေရာင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ Shopping Mall လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာေပ့ါ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ရဲ့ အၾကီးဆံုးဆုိတဲ့ဆီကုိ ရထားစီးၿပီး ၂ ေယာက္သားသြားျဖစ္ပါတယ္။ လုိခ်င္စရာေတြ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ၀ယ္ခ်င္စရာၾကည့္ပါပဲ။ တထပ္ၿပီးတထပ္ တက္လိုက္ လုိတာေတြ၀ယ္လုိက္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား အထုပ္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက တက္ပါတယ္။ အစ္မက ေဘာင္းဘီ၀ယ္မယ္ဆုိေတာ့ ေဘာင္းဘီဆိုင္ကုိ ရွာရင္း ၀င္၀ယ္လုိက္ပါတယ္။ ၀ယ္လဲၿပီးေရာ ေအာက္ထပ္ဆင္းမယ္ဆုိၿပီး ၂ ေယာက္သားေလွ်ာက္လုိက္တာ အဲဒီေဘာင္းဘီဆုိင္နားျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ ေအာ္မွားသြားတယ္နဲ႔တူတယ္ ဟိုဘက္ကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီးေလွ်ာက္ေတာ့လဲ ဒီေနရာပဲ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ေဘာင္းဘီဆုိင္ကိုေမးလိုက္မွပဲ ထြက္ေပါက္ကုိ ေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအထပ္မွာက လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆုိင္ေတြလဲေပါသလို မိန္းကေလး၀တ္အကၤ်ီေတြကလဲ လွမွလွ လုိခ်င္စရာၾကည့္ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တထပ္ၿပီးတထပ္ ၾကည့္လုိက္၀ယ္လိုက္နဲ႔ ေအာက္ဆံုးထပ္လဲေရာက္ေရာ နာမည္ၾကီးတံဆိပ္ေတြကုိ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ေရာင္းေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေတြကိုေငးရင္ ဂ်ပန္အစားအစာေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ ဂ်ပန္ေခါက္ဆြဲ၀င္စားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုပံုနဲ႔ ရထားစီးလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ကားငွားၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ တေနကုန္ပတ္ေနတုန္းက မေမာပါဘူး ျပန္ေရာက္ေတာ့လူလဲ အလႈပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီတေခါက္ အကုန္ေလွ်ာက္သြားမယ္ဆုိတဲ့အတုိင္း ေနာက္တေန႔မွာ Pattaya Beach ကုိသြားခ်င္တယ္လုိ႔ အန္တီကုိေျပာၿပီး ကားစီစဥ္ခုိင္းပါတယ္။ အတူတူသြားတဲ့ သားအမိကလဲ လိုက္မယ္ဆုိေတာ့ ၃ ေယာက္အေဖာ္ရသြားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကေန ဘန္ေကာက္ေရာက္ေနတဲ့ ရွမ္းလူမ်ိဳး ဦးေလးၾကီးကားကုိငွားေပးလို႔ အရာရာအဆင္ေျပပါတယ္။ ဦးေလးၾကီးက ထုိင္းလိုလဲတတ္သလို ျမန္မာလုိပါတတ္ေတာ့ ဂို္က္ငွားစရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မနက္ေစာေစာ ၆ နာရီေက်ာ္ေလာက္ကေန ဘန္ေကာက္ကေနထြက္လာလုိက္တာ ၉ နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်ားေမြးျမဴေရးစခန္းကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ တျခားတိရိစာၦန္ေတြကိုလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္က ေစာေနေသးေတာ့ ျပပြဲေတြက မစေသးပါဘူး။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္လိမၼာေတြ ၀က္ေတြ ကုလားအုတ္ေတြကိုလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေဆာက္အဦးေတြကလဲ ေကာင္းပါတယ္။ မိေခ်ာင္းေတြကုိလဲ သီးသန္႔ေမြးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ နုိင္ငံျခားသားေတြလဲ ေရာက္လာပါတယ္။ သူတုိ႔သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ေတြလဲေရာက္ေရာ တိရိစာၦန္ေတြရဲ့ ျပကြက္ေတြကုိ တင္ဆက္ပါတယ္။ အ၀င္လက္မွတ္၀ယ္ကထဲက စာရြက္ေပးလိုက္ၿပီး စာရြက္ထဲမွာ ေျမပံုအျပင္ တင္ဆက္မယ့္အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာေတြပါ ေရးေပးထားပါတယ္။ အဲဒီကေန ၾကည့္လုိ႔ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ထမင္းစားဖို႔အတြက္ေနရာရွာေတာ့ ပတၱရား နားေရာက္ခါနီးက ထိုင္းစားေသာက္ဆုိင္တခုမွာ ၀င္စားၾကပါတယ္။ Thai food ဆုိတဲ့အတုိင္း ရႈးရႈးရွဲရွဲနဲ႔ စားလို႔လဲေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီလိုစားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ တရုတ္နဲ႔ ထိုင္းခ်စ္ၾကည္ေရးျပတုိက္ကုိ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ႏွစ္နိုင္ငံခ်စ္ၾကည္ေရးအတြက္ တရုတ္ျပည္ကေန ပုိ႔ေပးထားတဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကုိ ျပသထားပါတယ္။ အေဆာက္အဦး၀န္းအတြင္းမွာလဲ တရုတ္ရိုးရာ အန္းကုန္းၾကီးရဳပ္တုေတြ တျခားေသာရုပ္တုေတြအျပင္ ပန္းပင္ေလးေတြနဲ႔ အလွျပဳျပင္ထားပါတယ္။ နုိင္ငံျခားသားေတြလဲ လာေရာက္ေလ့လာၾကတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ျပတိုက္ကေနၿပီး ထြက္လာေတာ့ လမ္းမွာ လွမ္းေတြ႔ရတာကေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္နံရံက ဘုရားဆင္းတုေတာ္ပါပဲ။ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးရဲ့ နံရံမွာ ဘုရားရုပ္တုေတာ္ပံုကုိ ထြင္းထားၿပီး အဲဒီထြင္းထားတဲ့လိုင္းေတြကုိ ေရႊခ်ထားတဲ့အတြက္ အေ၀းၾကီးကေန လွမ္းေတြ႔ေနရတာပါ။ ခဏၾကာေတာ့ ႏွင္းတို႔ကားလဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ကားရပ္တဲ့ေနရာကေန အေပၚဘက္ကုိ ေလွခါးထစ္ေတြကေန တက္သြားေတာ့မွ ဘုရားေက်ာက္ေတာင္ၾကီးကုိ အနီးကပ္ဖူးေတြ႔ရပါတယ္။ အနီးကပ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ ေတာင္ေျခကုိေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္သြားရပါတယ္။ အေစာင့္အျဖစ္ ထုိင္းစစ္သားေတြ ထားထားပါတယ္။ အေ၀းကေနၿပီးပဲ ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေျခအထိေတာ့ မသြားခဲ့ပါဘူး။ ဘုရားၾကီးနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာေတာ့ Silver Lake စပ်စ္ျခံရွိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆုိ သြားၿပီးေလ့လာလုိ႔ရပါတယ္။ ႏွင္းသြားတဲ့အခ်ိန္က စပ်စ္သီး တုန္းတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ အပင္ေတြပဲ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီး အသီးေတြေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီျခံကထြက္တဲ့ စပ်စ္၀ိုင္။ စပ်စ္သီးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အရာေတြကုိလဲ ေရာင္းခ်ေပးပါတယ္။ ျခံထဲကုိ ပတ္စီးလုိ႔ရတဲ့ ၃ ဘီးဆုိင္ကယ္အေသးေလးေတြကိုလဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ဘုရားလဲဖူးၿပီး စပ်စ္ျခံမွာလဲ စားခ်င္တာ ၀ယ္စားၿပီးတာနဲ႔ Pattaya ျမိဳ႕ထဲကုိ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ကမ္းေျချမိဳ႕ အပန္းေျဖျမိဳ႕ဆိုတဲ့အတုိင္း လူမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ စည္ကားလို႔ေနပါတယ္။ ေန႔လည္္ဘက္မွာ သိပ္ၿပီးမစည္ဘူးလို႔ေျပာေပမယ့္ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က ညေနေစာင္းဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ စည္ကားေနပါတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆုိင္ေတြ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ဘီယာဆုိင္ေတြနဲ႔ ရႈတ္ရႈက္ခတ္လုိ႔ ေနပါတယ္။ လူငယ္ေတြကလဲ ပံုစံမ်ိဳးစံု နုိင္ငံျခားသားေတြရဲ့ ဆုိင္ကယ္ေတြေနာက္မွာလဲ ထုိင္းမိန္းကေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ သြားလာေနၾကပါတယ္။ အေပ်ာ္ရွာမယ္ဆုိရင္လဲ အကုန္ရတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ညေနဘက္မွ ကမ္းေျခေရာက္သြားေတာ့ အပန္းေျဖတဲ့လူ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အေပ်ာ္စီးေလွေတြ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြအျပင္ ေအာက္ကစက္ေလွက ေမာင္းၿပီး အေပၚကေလထီးနဲ႔စီးလို႔ရတာေတြ အစံုပဲရွိပါတယ္။ ႏွင္းကေတာ့ ေရေၾကာက္တဲ့အတြက္ ဘာမွမစီးခဲ့ပါဘူး။ ေရလဲမကူးတတ္ေတာ့ ေရလဲဆင္းမကူးခဲ့ပါဘူး။ ကမ္းစပ္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တာကလြဲလို႔ေပါ့။ ပတၱရား ကမ္းေျခကုိ အေဟာင္းနဲ႔အသစ္ဆုိၿပီး ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ ကမ္းေျခက တဆက္တည္းမဟုတ္ပဲ အလယ္မွာ ေတာင္ကုန္းတခုက ျခားထားပါတယ္။ ကမ္းေျခရဲ့အလွကုိ view point ဆုိတဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန တက္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခဆုိရင္ အခုတခါနဲ႔မွ ၂ ခုပဲေရာက္ဖူးပါတယ္။ ထုိင္၀မ္က ကမ္းေျခေတြက ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ တမ်ိဳးလွသလို ပတၱရားကလည္း သဲျဖဴျဖဴေသာင္ျပင္ေတြနဲ႔ ပင္လယ္ေရျပာျပာကလည္း တမ်ိဳးလွေနပါတယ္။

ကမ္းေျခကေန ညေနေတာ္ေစာင္းမွ ဘန္ေကာက္ကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ကုိအျပန္ ကားေပၚလဲေရာက္ေရာ အတူတူသြားတဲ့ အန္တီက ဗိုက္ေအာင့္လာပါတယ္။ ထုိင္းအစားအစာကအစပ္ေတြပါတယ္။ ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့လဲ ေရထဲမွာ ေလွ်ာက္ေတာ့ အေအးပတ္ၿပီး ျဖစ္သြားတာပါ။ ဘန္ေကာက္ကုိ မေရာက္ခင္ ေဒသထြက္ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ ပိႏၷဲသီးေျခာက္ေတြ ဒူရင္းသီးေျခာက္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ေစ်းဆုိင္တန္းကုိ ၀င္ၿပီးေတာ့ ကုိယ္လိုခ်င္တာေတြ ၀ယ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

ကုိလင္းလင္းေရ စာေလးေရးၿပီး တင္ေပးပါလားဆုိုလို႔ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ရုိက္ခဲ့တဲ့ပံုေတြ မရွိလုိ႔ မတင္ေပးနုိင္တာကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။

အခုတင္ေပးထားတဲ့ ပံုေတြကေတာ့ googleကေနရွာၿပီးတင္ေပးထားတာပါ။ ႏွင္းကုိယ္တုိင္ရိုက္ထားတာေတြက ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့အတြက္ တင္မေပးနုိင္တာကုိ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးၾကပါလုိ႔ ေတာင္းဆိုလို္က္ပါရေစ။

အိပ္မက္ခါး

ဒီေန႔ အလုပ္ထဲမွာ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ လက္မွာ ဒဏ္ရာေတြရတယ္။ လက္မမွာ ဓါးကေလးနဲ႔ မႊန္းထားသလို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျဖစ္ေနၿပီး ေရထိေတာ့အရမ္းနာပါတယ္။ လုပ္ေနရင္း ဘယ္နားကေန ရွေနမွန္းမသိပဲ ေရကုိင္ေတာ့မွ စပ္လာတာပါ။ အရင္အဲလုိမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရင္ မာမားက ေဆးလိ္မ္းဖို႔ ပလာစတာကပ္ဖို႔ လုပ္ေပးတတ္တယ္။ အခုေတာ့ အနားမွာမရွိေတာ့ ႏွင္းတေယာက္ထဲ ၀မ္းနည္းမိတယ္။ အလုပ္ခြင္ထဲမွာမို႔ မလုပ္ခ်င္လဲ ဆက္လုပ္ေနရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ KMKW ဆီကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္မိတယ္။ အလုပ္ထဲမွာတဲ့ဆုိေတာ့ ေဆာရီးပါေျပာျပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ ဖုန္းထပ္ဆက္မိတယ္။ ခဏေနအိမ္ျပန္ေရာက္မယ္တဲ့ေလ။ အမွန္ဆို ႏွင္းဘက္မွာ အိပ္ခ်ိန္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းနည္းမိသလို မိဘေတြဆီက ဂရုစိုက္မႈမ်ိဳးကုိ လိုခ်င္မိတယ္။ ႏွင္းမအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလာခဲ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေျပာေနလို႔တဲ့။ အရင္လိုဆုိရင္ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ေန႔မွ ဘာလို႔ဒီလိုျဖစ္တာလဲ။ တကယ္ပါ အရမ္း၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ငိုလဲငိုမိတယ္။ မနက္ခင္းအလုပ္သြားရမွာကုိ သိရက္နဲ႔ ေစာင့္မိတဲ့ ကိုယ့္ကုိကုိလည္း မုန္းမိတယ္။ ေတာင္းဆုိပုိင္ခြင့္မရွိမွန္းသိရက္နဲ႔ လိုခ်င္မိတဲ့ ကုိယ့္အျပစ္ေတြပဲ။

very tired

ဒီေန႔ အရမ္းပင္ပန္းၿပီး စိတ္လဲအရမ္းေမာပါတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ကုိယ့္ထက္လုပ္သက္ရင့္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္သူေတြနဲ႔ တြဲလုပ္ရတာ စိတ္ေမာရပါတယ္။ အမွားမခံပဲ QC ကအျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနလုိ႔ လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ ေန႔တိုင္း over time ဆင္းခိုင္းေနၿပီး စေနေန႔ပါ ဆင္းေနရတဲ့အတြက္ လူက ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနပါတယ္။ ေရးလက္စ ပုိစ့္ေတြလဲ မေရးနုိင္ေသးပဲ ခဏရပ္ထားရပါတယ္။ စိတ္သိပ္ညစ္တုိင္း ဖုန္းလွမ္းဆက္ေနလုိ႔ KMKW လဲ ႏွင္းကုိ စိတ္ေတာ္ေတာ္စိတ္္တုိေနေလာက္ၿပီ။ မဆက္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္တင္းထားေပမယ့္လည္း သတိရတုိင္း လွမ္းဆက္မိေနတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းေနေနာ္ ညဆုိရင္လည္း ေစာေစာအိပ္ေတာ့ေလ မနက္အလုပ္သြားရမွာမွတ္လား ဆုိတဲ့ စကားေလးေတြနဲ႔တင္ ေက်နပ္ၿပီး ကေလးတေယာက္လို ခံစားမိပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အားငယ္တဲ့အခါေတြမွာ သတိရမိပါတယ္။ ကုိယ့္အေပၚ နားလည္ေပးနုိင္တယ္လုိ႔လဲ ထင္လုိ႔ပါ။ အခုဒီပိုစ့္ကုိ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနၿပီး အိပ္မက္ေတြမက္ေနေလာက္ၿပီ။ ဖုန္းလွမ္းဆက္ခ်င္ေပမယ့္ ႏွင္းေၾကာင့္အိပ္ေရးပ်က္မွာစိုးလို႔ ဘေလာ့ေပၚမွာပဲ ခ်ေရးလိုက္မိတယ္။ အရမ္းေမာေနတယ္။ အနားယူေတာ့မယ္။

ယိုးဒယား ေခၚ ထုိင္း

နုိင္ငံျခားလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးတဲ့နုိင္ငံကုိ ေျပာရရင္ ထုိင္းနုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ပါပဲ။ ထုိင္၀မ္ကုိမလာခင္ အ၀င္ဗီဇာအတြက္ ဘန္ေကာက္မွာ ၀င္လုပ္ရပါတယ္။ ပထမဆံုး နုိင္ငံျခားခရီးျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စိ္တ္လႈပ္ရွားမိပါတယ္။ ႏွင္းရယ္ မာမားရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ သားအမိ ၃ေယာက္သား ဘန္ေကာက္ကုိ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ၁၀ လပုိင္း ၁၆ ရက္ေန႔ ညေန ၄ နာရီေလယာဥ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ကေန ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္အေဟာင္းကုိ ေလယာဥ္ဆုိဒ္ပါတယ္။ အဲဒီကေနၿပီး တည္းခုိမယ့္ ေဟာ္တယ္ အလတ္စားေလးကုိ သြားလိုက္တာ ည ၇ နာရီေက်ာ္မွာေရာက္ပါတယ္။ အခန္းယူတာနဲ႔ လာၾကိဳတဲ့လူကုိ စကားေတြေျပာၿပီးတာနဲ႔ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ Top Super market မွာ ေစ်းသြား၀ယ္ပါတယ္။ ယုိးဒယားအစားအစာေတြအျပင္ သစ္သီးအစံုရွိပါတယ္။ အ၀င္အ၀မွာေတာ့ ေရသန္႔စက္ထားေပးထားၿပီး ဘယ္သူမဆုိ ေသာက္ေရကုိ လာ၀ယ္လုိ႔ရပါတယ္။ ထုိင္းဘတ္ ၁ ဘတ္ကေနစၿပီးထည့္သံုးလို႔ရပါတယ္။ လုိတာေတြ၀ယ္ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ပထမဆံုးတညကုန္ဆံုးသြားပါတယ္။

ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ လုိအပ္တာေတြသံုးဖို႔ ပိုက္ဆံလဲပါတယ္။ ႏွင္းတို႔တည္းတဲ့ ေနရာက ဖရြန္းဖံု ျမိဳ႔နယ္လို႔ ေျပာရမွာေပ့ါ စခြန္၀စ လမ္း ၄၁ လား ၄၂ လားေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ (ယိုးဒယားအသံေတာ့ ေသခ်ာမထြက္တတ္ေတာ့ သိတဲ့လူရွိရင္ ျပင္ေပးခဲ့ပါ။) အဲဒီေနရာမွာ တည္းခုိပါတယ္။ ေနတဲ့ေနရာအနီးအနားမွာ ဂ်ပန္ေတြလဲ အေနမ်ားပါတယ္။ တည္းတဲ့ေနရာကေန ထြက္ၿပီး လမ္းကူးလိုက္တာနဲ႔ money changer ရွိတဲ့ဘဏ္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေမရိကန္ ၁ ေဒၚလာကုိ ဘတ္ ၄၀.၅၀ ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံလဲၿပီးေတာ့ ေလးမ်က္ႏွာဘုရားကုိ လုိက္ပို႔ေပးလို႔ ပထမဦးဆံုးေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ညေနပိုင္းျဖစ္လို႔ လူပုိမ်ားသလို အနီးအနားမွာလဲ ကုန္တုိက္ေတြပတ္လည္၀ုိင္းေနလို႔ လူစည္ကားရာေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားမွာ လာကန္ေတာ့ၿပီး ဆုေတာင္းရင္ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို႔ ထုိင္းလူမ်ိဳးမ်ားက ယံုၾကည္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သားအမိေတြ ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ အနီးမွာရွိတဲ့ BigC ဆိုတဲ့ ကုန္တုိက္ကုိ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကုန္တုိက္မွာ ပစၥည္းအစံုရွိတဲ့အျပင္ ေစ်း၀ယ္ရတာလဲ သက္သာတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္လုိသက္သာလဲဆုိတာေတ့ာမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးက လုိခ်င္စရာေတြၾကည့္ပါပဲ။ ကုန္တုိက္ရဲ့ ေျမညီထပ္မွာလဲ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္ခန္းေလးေတြနဲ႔ လိုခ်င္စရာၾကည့္ပဲ။

ဘန္ေကာက္မွာ ရွိတဲ့ skytrain ကိုေတာ့ ကားလမ္းရဲ့အေပၚကေန တည္ေဆာက္ထားပါတယ္။ ေန႔လည္ဘက္မ်ား ကားနဲ႔သြားမယ္ဆုိရင္ ကားလမ္းပိတ္လိုက္တာ ၁ ေရးအိပ္လို႔ရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ဟာ အေရွ့ေတာင္အာရွမွာ လမ္းအပိတ္ဆံုးျမိဳ႕လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဘာမွမသိလုိ႔ သူမ်ားေျပာသမွ်ပဲ သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရီးျမန္ျမန္တြင္ခ်င္ရင္ ရထားကုိပဲ သံုးၾကတယ္လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ ႏွင္းတုိ႔ကုိယ္တုိင္လဲ ရထားပဲ အစီးမ်ားခဲ့ပါတယ္။ ရထားခက ကားခထက္ ေစ်းပုိၾကီးၿပီး ခရီးလဲ တြင္ပါတယ္။ တည္းတဲ့ေနရာရဲ့ အနီးမွာလဲ ဘုရင္မပန္းျခံလို႔ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ ပန္းျခံတခုွရိွပါတယ္။ ပန္းျခံထဲမွာ ညေနပိုင္းဆုိရင္ လူစည္ကားပါတယ္။ အလုပ္ကျပန္ အနားလာယူတဲ့သူေတြ ေလ့က်င့္ခန္းလာလုပ္သူေတြ ကေလးလာထိန္းတဲ့သူေတြ အေျပးလာေလ့က်င့္တဲ့ နုိင္ငံျခားသားေတြ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ပန္းျခံရဲ့ ကပ္လ်က္မွာေတာ့ Queen Park Hotel ရွိပါတယ္။ သားအမိ ၃ေယာက္ ညေနဘက္ေတြဆုိရင္ ပန္းျခံဘက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္၀မ္ဗီဇာအတြက္ ဘန္ေကာက္မွာ ၁ လခြဲေလာက္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ သံရံုးသြားလိုက္ လုိအပ္တာေတြလုပ္လုိက္ အျပင္ထြက္ၿပီး ေစ်း၀ယ္လုိက္နဲ႔ လူက၀လာပါတယ္။ လမ္ေဘး၀ဲယာေလးေတြမွာ ညေနဘက္ဆုိရင္ အကင္ဆုိင္ေတြ သေဘၤာသီးေထာင္းေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြကုိ တန္းဆီၿပီးေတြ႔ရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ စားခဲ့တဲ့ အကင္နဲ႔ အခ်ဥ္ရည္ကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူး။ တကယ္ကုိ စားေကာင္းပါတယ္။ ႏွင္းတုိ႔ ျမန္မာေတြၾကိဳက္တဲ့ အရသာျဖစ္ပါတယ္။

ဘန္ေကာက္မွာ ျမန္မာပတ္စ္ပိုစ့္နဲ႔ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာငယ္ရပါတယ္။ ျမန္မာလိုေျပာတဲ့အသံကုိ သူတုိ႔ေကာင္းေကာင္းသိၾကသလို ႏွာေခါင္းလဲ ရႈံ့ၾကပါတယ္။ လူမ်ိဳးေရးစိတ္ဓါတ္ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္ပါတယ္။ ဘုရင္ကုိ ရိုေသခ်စ္ခင္တာကလဲ အတုယူဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔နုိင္ငံရဲ့ tv လိုင္းေတြကုိ ၾကည့္ရင္ ဘုရင္မိသားစု၀င္ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္အေလးထားသလို ခ်စ္ခင္ရိုေသတာလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ကပ္လ်က္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ျခားနားမႈကေတာ့ အရမ္းပါပဲ။ သူတို႔ဆီမွာ မေကာင္းတာေတြလဲရွိပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အားက်ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ လူေနမႈအဆင့္အတန္းက ေတာ္ေတာ္တုိးတက္ပါတယ္။ မေကာင္းတာေတြရွိတယ္ အားမက်ဘူးလို႔မေျပာပါနဲ႔။ မေကာင္းတဲ့ေနရာေတြကို ကုိယ္သြားခဲ့လုိ႔ မေကာင္းတာကုိ ေတြ႔ရတာပါ။ ေကာင္းတာေတြကေတာ့ ရထားစီးလဲ တန္းစီပါတယ္။ ကားစီးရင္လဲ စပယ္ယာမပါေပမယ့္ ကားခမေပးပဲ ခုိးမစီးၾကပါဘူး။ သိတဲ့လူခ်င္းေတြ႔တာနဲ႔ စာ၀ါဒီခ လို႔ ယဥ္ေက်းစြားႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ ၾကားရျမင္ရတဲ့လူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ သူတို႔နိုင္ငံမွာ ပ်က္စီးတဲ့မိန္းကေလး မ်ားတယ္လုိ႔ သိရေပမယ့္ ဒါကုိ တရား၀င္ခြင့္ျပဳထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၆ လတခါလား ၃ လတခါလားဆုိတာေတာ့ အတိအက် မသိေတာ့ပါဘူး။ ေဆးစစ္ရၿပီး ကာကြယ္ေဆးလဲ ထိုးရတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့အတိုင္းမဟုတ္ရင္ တရား၀င္လုိင္စင္ကုိ သိမ္းတယ္လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ လာၾကိဳတဲ့ အန္တီၾကီးက ေျပာျပခဲ့တာပါ။

ထိုင္၀မ္ဗီဇာရေတာ့ သားအမိ၃ေယာက္သား ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ရဲ့ နာမည္ၾကီး ျမဘုရားကုိ သြားဖူးၾကပါတယ္။ ဘုရားကုိ ဓါတ္ပံုရုိက္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ေပၚကုိ တက္မယ္ဆုိတာနဲ႔ ဖိနပ္ေတြ အကုန္ခၽြတ္ရပါတယ္။ နုိင္ငံေပါင္းစံုက လူမ်ိဳးေတြကုိေတြ႔ရသလို ထုိင္းတုိ႔ရဲ့ အႏုပညာလက္ရာေတြကုိလဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လာဖူးရဖုိ႔ဆုေတာင္းရင္ျပည့္တယ္ဆုိလို႔ ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဘန္ေကာက္ကုိ ပထမဆံုးေရာက္ခဲ့တဲ့ တေခါက္ကေပ့ါ..........

လူတမ်ိဳး

လူ႔စိတ္ဆုိတာ တဦးန႔ဲတဦးမတူၾကပါဘူး။ လူတကုိယ္ စိတ္တမ်ိဳးရယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတဲ့အတုိင္း စိ္တ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ႏွင္းေတြ႔ဘူးတဲ့ လူတမ်ိဳးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာေကာင္းေနပါတယ္။ သူရဲ့စိ္တ္ဓါတ္က မေကာင္းလို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။ စိ္တ္ဓါတ္က သေဘာေကာင္းပါတယ္။ သူတပါးကုိ သနားတတ္သလို အလွဴအတန္းလဲ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဘာသာေရးလဲ လုပ္ပါတယ္။ ဘုရားတရားကိုလည္း အရမ္းယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာတခုခုကုိ ေျပာလိုက္ရင္လဲ အျငင္းအခုန္ေလးျဖစ္သြားေအာင္ ေျပာတတ္ပါတယ္။ သူေျပာဆုိေနတာေလးေတြ လုပ္ေနတာေလးေတြ အျမင္မေတာ္လို႔ သတိေပးမိျပန္ရင္လည္း သတိေပးတဲ့လူကုိ ကပ္သပ္ၿပီး ျပန္လည္ေခ်ပ ျငင္းဆုိတတ္ျပန္တယ္။ လူတကာအေပၚမွာေတာ့ ေစတနာနဲ႔ သတိေပးတာ သိရဲ့လား ဆုိတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ တဖက္လူအေနခက္ေအာင္လည္း လိုက္ေျပာတတ္ျပန္တယ္။ ဘာသာတရားကုိ ရိုေသကုိင္းရိႈင္းတယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ လက္ရွိစိတ္ထားေလးကုိေတာ့ သူတကယ္မျပင္နုိင္ေသးပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြကအစ လုိက္ေျပာေနတတ္ေတာ့ ေဘးလူေတြ ေတာ္ေတာ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရပါတယ္။ သူျဖစ္ခ်င္တာကုိ လုပ္လိုက္ရရင္ ေက်နပ္ေနတတ္ၿပီး တဖက္သားျဖစ္ခ်င္တာကုိ လုပ္လုိက္လို႔ သူမၾကိဳက္ျပန္ရင္လည္း အျပစ္ၾကီးတခုလိုမ်ိဳး တတြတ္တြတ္ေျပာေနတတ္ျပန္တယ္။ တကယ္ပါ ကတ္သီကတ္သတ္ေျပာတတ္ၿပီး တခုခုဆုိရင္ ဘာသာေရးအျမင္ေတြနဲ႔ လုိက္ေျပာေနေတာ့ လူ႔ဘ၀မွာ ေနရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္လို႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ထင္လာမိတယ္။ ကဲ အဲလိုလူမ်ိဳးနားမွာ ဘယ္လိုမ်ိဳးေလး ေနရင္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲလို႔ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္သို႔ တေခါက္

သံစဥ္ေတြနဲ႔ ေရပန္းအလွ

ေရတံခြန္အလွ ေရတံခြန္အထဲကုိ ၀င္လုိ႔ရပါတယ္။

ၾကိဳးတံတားေလးအ၀င္

ေရပန္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ

ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚကုိ အတက္

ေရႊတိဂံုပံုတူ ဥပၸါတသႏၲိေစတီ

ရင္ျပင္ေတာ္

ဘုရားလိုဏ္ဂူအတြင္းပိုင္း

ေနျပည္ေတာ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အခုေနာက္မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ျမိဳ႕အသစ္ၾကီးျဖစ္သလို ျမန္မာနုိင္ငံရဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္အသစ္ၾကီးဆုိတာ လူတုိင္းသိၾကပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ကုိ ေရာက္သြားျဖစ္တာကေတာ့ ဖြားဖြားက သားသမီးေျမးေတြအားလံုုးကုိ ရဟန္းခံရွင္ျပဳရမယ္ဆုိတဲ့ ဆႏၵကိုျဖည့္ဆည္းေပးရင္းနဲ႔ အလည္တေခါက္ ေရာက္ျဖစ္သြားတာပါ။ ပ်ဥ္းမနားမွာ လုပ္တာဆုိေတာ့ ဦးေလးေတြက ေနျပည္ေတာ္ျမိဳ႕သစ္ၾကီးကုိ ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ လုိက္ပို႔မယ္ဆုိလုိ႔ ေရာက္ဖူးတာပါ။

ပထမဆံုး အခုမွ အသစ္တည္ထားတဲ့ ေရႊတိဂံုပံုတူ ဘုရားကို သြားဖူးၾကပါတယ္။ ဘုရားကုိ တည္ထားတာကေတာ့ ပ်ဥ္းမနားကေန ဘဲကုန္းလို႔ သူတို႔ေခၚၾကတဲ့ေနရာကုိ ေက်ာ္သြားရင္ ေရာက္တဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။ ေတာင္ကုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္က ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေလာက္မျမင့္သလို ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ သစ္ပင္ေတြ နည္းပါးတဲ့အတြက္ ကြင္းျပင္လိုမ်ိဳးျဖစ္ေနပါတယ္။ အျပင္ပုိင္းက ေရႊတိဂံုပံုတူလုပ္ထားေပမယ့္ ဘုရားကုိ လုိဏ္ပံုစံု တည္ေဆာက္ထားတဲ့အတြက္ ဘုရားဖူးေတြက လိုဏ္ေခါင္းထဲကုိ ၀င္ဖူးၾကပါတယ္။ အထဲမွာလဲ လိုအပ္တာေတြကုိ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ဆဲအျဖစ္ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဘုရားကုန္းေတာ္ကုိ တက္ဖုိ႔အတြက္ ဓါတ္ေလွခါးပါတပ္ဆင္ေပးထားပါတယ္။ ကုန္းေတာ္ေပၚကေန ေအာက္ဘက္ကုိ ၾကည့္လိုက္ရင္ ရွင္ဥပဂုတၱ (စာလံုးေပါင္းမွားေနရင္လဲ ျပင္ေပးၾကပါ) ေရကန္ၾကီးကုိလဲ လွလွပပတည္ေဆာက္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရကန္ကုိ ပတ္သြားဖုိ႔အတြက္ ကားလမ္းကို ေဘးပတ္ပတ္လည္ကေန ေဖာက္ေပးထားပါတယ္။ ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚက ကဗ်ည္းတုိင္ကုိ ဖတ္လိုက္တဲ့အခါ ရာဇာဓိရာဇ္ မင္းေနျပည္ေတာ္ ဆုိတဲ့ စာသားကုိ သြားဖတ္မိပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ဆုိတဲ့အတုိင္းပါပဲ လမ္းနာမည္ေတြ ရပ္ကြက္နာမည္ေတြက ဘုရင္ေခတ္က နာမည္ေတြကုိ သံုးထားတာေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕နာမည္ေတြကုိ ရုတ္တရက္မဖတ္နုိင္လို႔ ကုိယ့္ဟာကုိ ရယ္ျဖစ္ပါတယ္။

ညေနပုိင္းေရာက္သြားတာျဖစ္လို႔ ေနလဲေစာင္းေရာ လမ္းမီးေတြထြန္းထားတာမ်ား လင္းထိန္ေနၿပီး အပ္က်ရင္ေတာင္ ေကာက္လုိ႔ရနုိင္တယ္လို႔ တင္စားေျပာဆုိေနၾကပါတယ္။ လမ္းမၾကီးေတြကလဲ ေကာင္းလိုက္တာ။ အရင္ေတာရိုင္းေျမေတြၾကားမွာ ၄ ထပ္တုိက္ ၅ ထပ္တုိက္ေတြ ေဟာ္တယ္ေတြကလဲ တန္းဆီၿပီး ေက်ာက္မ်က္ျပတုိက္လုိ အေဆာက္အဦးေတြကလည္း အသစ္ေတြဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေလးေတြကုိ ေရကန္အျဖစ္တူးၿပီး ေရပန္းေတြ ေရတံခြန္ေတြအျဖစ္ဖန္တီးထားတဲ့ ေနရာကိုလည္း ေရပန္းဥယာဥ္ ေနျပည္ေတာ္ဆုိၿပီး အပန္းေျဖစရာအျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားျပန္ပါတယ္။ အလွပန္းပင္မ်ိဳးစံုအျပင္ ေက်ာက္တံုးေလးေတြနဲဲ႔ အလွဆင္ယင္ထားပါတယ္။ ေရပန္းေတြကုိ ေနာက္ခံေတးသီခ်င္းေလးေတြအလို္က္ အတက္အက်ေတြနဲ႔ မီးေရာင္စံုေလးေတြထြန္းထားတဲ့ တင္ဆက္မႈကိုေတာ့ ညေနခင္း ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေရပန္းေတြရွိတဲ့ေနရာကေန ေရတံခြန္ေနရာကို သြားဖုိ႔အတြက္ ၾကိဳးတံတားေလးတစ္ခုကိုလည္း ေဆာက္ထားပါတယ္။ ညေနခင္းမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အပန္းေျဖမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ေန႔ခင္းပိုင္းဆုိရင္ေတာ့ အထက္အညာေနပူပူမွာ မေအးခ်မ္းနုိင္ပါဘူး။


ေနျပည္ေတာ္မွာ အ၀ိုင္းေတြကုိပတ္လို႔ ကုိယ္သြားမယ့္လမ္းကုိ ယူရပါတယ္။ အ၀ိုင္းေတြက မ်ားေတာ့ အိမ္ကဦးေလးက တ၀ိုင္းထဲကုိ ၂ ခါ ၃ ခါ ျပန္ပတ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းတုိ႔သြားတဲ့ဘက္မွာေတ့ာ ေဟာ္တယ္ေတြ လူေနအိမ္ေတြနဲ႔ အပန္းေျဖစရာေတြရွိပါတယ္။ အစိုးရဘက္ဆုိင္ရာ စစ္ရံုးေတြကေတာ့ တျခားတဖက္မွာ သီးသန္႔ေဆာက္ထားပါတယ္။ အဲဒီဘက္မွာ စစ္ေဆးရံုေတြ ရံုးေတြအျပင္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းဆုိင္ရာေတြ ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ေနျပည္ေတာ္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ နယ္နိမိတ္ကုိ ၀င္တာနဲ႔ ဟန္းဖုန္းေတြအကုန္ သံုးလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာနုိင္ငံရဲ့ ေတာျမိဳ႕ေလးေတြမွာေတာင္ သံုးလို႔ရေပမယ့္ ျမန္မာနုိင္ငံရဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္အသစ္နယ္နိမိတ္မွာေတာ့ သံုးလို႔မရပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာ မသိေတာ့ပါဘူး။

ရန္ကုန္ဘက္ကေန ေနျပည္ေတာ္ကုိ အသြားမွာေတာ့ လယ္ေ၀းျမိဳ႕ကေန လမ္းခြဲအသစ္ေဖာက္ထားပါတယ္။ အဲဒီလမ္းၾကီးကုိ ကြန္ကရစ္ေတြနဲ႔ၾကည့္ ေဆာက္ထားၿပီး လမ္းေဘးမွာေတာ့ ရြာတခ်ိဳ႕ကိုပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ပ်ဥ္းမနားထဲ၀င္ခါနီးမွာ လံုျခံဳေရးအရ စစ္ေဆးတာကို ခံရပါတယ္။ ကားကုိလဲ စစ္သလို ဘယ္ကလာတာလဲ စတဲ့ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြကိုလဲ ေျဖရပါတယ္။ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ထဲကုိေတာ့ သၾကားစက္ကုိသြားတဲ့လမ္းကေန ၀င္လုိ႔ရပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲမေရာက္ခင္ ကြင္းျပင္ၾကီးကုိ ျဖတ္ၿပီး ျမင္ရတာကေတာ့ ေခါင္မုိးျပာျပာေတြနဲ႔ ရႈတ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ ေနရာတခုပါ။ အနားေရာက္ေတာ့မွ အခုမွ အသစ္ဖြင့္ထားတဲ့ ေစ်းအသစ္ျဖစ္ၿပီး ၂၄ နာရီ ေရာင္းတယ္လုိ႔လဲ သိရပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြက လမ္းရဲ့ တဖက္မွာ သီးသန္႔ေဆာက္ထားသလို ပြဲရံုတန္းေတြပါ တခါတည္း ေဆာက္ထားပါတယ္။ သားငါးတန္း ကုန္ေျခာက္တန္းေတြ သီးသန္႔ရွိသလို အေဆာင္ေတြရဲ့ အလယ္လမ္းမမွာလဲ ပ်ံက်ေစ်းသည္ေတြ ခ်ေရာင္းေနၾကပါတယ္။ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ထဲက ျမိဳ႕မေစ်းၾကီးကေတာ့ အရင္အတုိင္းပါပဲ။ စူပါမတ္ကတ္ေတြလဲ ပိုမ်ားလာသလို စားေသာက္ဆုိင္ ေကာင္းေကာင္းေတြ စင္တင္ကာရာအုိေကေတြလဲ ပုိမ်ားလာပါတယ္။

ေမြးေန႔လက္ေဆာင္

ဒီႏွစ္အတြက္ ပထမဆံုးရတာက ႏွင္းသိပ္ခ်စ္ရတဲဲ့ အန္တီေပးတဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္
(ဘဲရုပ္ၾကီးကုိ ဖက္အိပ္လိုက္ရင္ ဖက္လံုးမလုိေတာ့ဘူး)

ဒီႏွစ္ေမြးေန႔မွာ ဘာမွ ထူထူျခားျခား မလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေက်နပ္ပါတယ္။ မနက္ခင္း မိုးလင္းတုိင္း အလုပ္မသြားခင္ ဘုရားရွစ္ခိုးေနက်အတို္င္း ရွစ္ခိုးၿပီး မိဘႏွစ္ပါးကုိ ကန္ေတ့ာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္မွာရွိတဲ့ ဆရာ့အတြက္ ေမြးေန႔အမွတ္တရ ကိတ္မုန္႔ေတြနဲ႔ အေအး၀ယ္ၿပီး ဆရာ့ကုိ ေကၽြးျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာကဆုေတြေပးတာကုိ ေက်နပ္စြာနဲ႔ပဲ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ျပည့္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ မာမားနဲ႔ ပါပါးဆီကုိ ဖုန္းေခၚပါတယ္။ မာမားကေျပာျပတယ္။ သမီးေမြးေန႔အတြက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ ပိုက္ဆံလွဴေပးထားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက ဆြမ္းေလာင္းအသင္းမွာလဲ လွဴေပးထားတယ္တဲ့ အနားမွာမရွိေပမယ့္ သားသမီးရဲ့ေမြးေန႔မွာ မိဘရဲ့ေမတၱာကို ခံစားရပါတယ္။ ေမြးေန႔အတြက္ ဖြားဖြားသံုးခ်င္ရာသံုးဖို႔ ပုိက္ဆံကန္ေတာ့ေပးဖို႔ မာမားကုိ ေျပာလိုက္သလို ႏွင္းကုိခ်စ္တဲ့ အေဒၚ၂ ေယာက္ကုိလဲ ကန္ေတာ့ေပးဖုိ႔ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဖုန္းေျပာေနတုန္း ပါပါးျပန္လာလုိ႔ ပါပါးနဲ႔ ေျပာရပါတယ္။ ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႔တဲ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနပါတဲ့။ တခါမွ မခြဲဘူးလို႔ ႏွင္းဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ မိဘေတြက သိေနၾကတယ္။ မငိုမိေအာင္ မနည္းထိန္းၿပီး စကားေျပာရတယ္။ ငိုသံၾကားရင္ မိဘေတြ စိတ္ဆင္းရဲမွာကုိ ေၾကာက္လို႔ပါ။ မိဘေတြနဲ႔ ေျပာၿပီးေတာ့ ႏွင္းရဲ့ အစ္ကိုနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ခုဏက ဟန္ေဆာင္ထားသမွ် အစ္ကုိေရွ့မွာေတာ့ ငုိမိပါတယ္။ မငိုဖို႔တားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မေနနုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အခုလို ေမြးေန႔မွာ ႏွင္းအတြက္ မိသားစုကေပးတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာနဲ႔ လက္ေဆာင္ကုိ ရခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်နပ္မိသလုိ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ဖြားဖြားအျပင္ ႏွင္းရဲ့အစ္ကုိကုိပါ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

အျမန္လမ္းမၾကီး

ရန္ကုန္ကေန နယ္ကျမိဳ႕ေလးကို အသြားမွာေတ့ာ ရန္ကုန္အထြက္နားမွာ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေတြ႔ရတဲ့ ေျဖာင့္ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းၾကီးကို ေတြ႔ရၿပီး မသိလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္ မႏၱေလး အျမန္လမ္းမၾကီးလို႔ သိရပါတယ္။ လမ္းကုိ ကြန္ကရစ္နဲ႔ေဆာက္ထားတားျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ကေန မႏၱေလးကုိ အခ်ိန္တုိတုိနဲ႔ ေရာက္နိုင္တယ္လုိ႔ သိရသလို ကားေတြကလည္း အရမ္းေမာင္းလို႔ မေတာ္တဆမႈေတြေၾကာင့္ ေသၾကတယ္လို႔လဲ ေျပာျပပါတယ္။ ကြန္ကရစ္လမ္းျဖစ္လို႔ ကားဘီးတာယာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စားတယ္လုိ႔လဲ သိရပါတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ ၃ မုိင္အတြင္း ေတာေတြရွင္းထားသလို လမ္းေပၚကုိ အေႏွးယာဥ္ေတြ ျဖတ္ေမာင္းလုိ႔မရဘူးလို႔လဲ ကန္႔သတ္ထားပါတယ္တဲ့။ အျမန္လမ္္းဆုိတဲ့အတိုင္း ကားကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ အျမန္ႏႈန္းထက္ ေလ်ာ့ေမာင္းလို႔ မရဘူးလို႔လဲ ေျပာေနၾကပါတယ္။ အရင္ပံုမွန္ လမ္းေဟာင္းကေန အျမန္လမ္းကုိ သြားဖို႔အတြက္ ၂ ျမိဳ႕ ၃ ျမိဳ႕ၾကားမွာ ျဖတ္၀င္တဲ့ လမ္းေတြကုိလဲ ေဖာက္ေပးထားလို႔ နယ္မွာေနတဲ့လူေတြလဲ အျမန္လမ္းကုိ အသံုးျပဳလို႔ရပါတယ္။ ျပန္သြားၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ အျမန္လမ္းမွာ ကားေမွာက္တဲ့ သတင္းေတြကုိ မၾကာခဏၾကားရပါတယ္။ ျဖစ္လိုက္ရင္လဲ ေသၾကတာမ်ားပါတယ္။ မိသားစုေတြ အျမန္ေရာက္ခ်င္လို႔ သြားရာကေန အရွိ္န္မထိမ္းနုိင္ပဲ ေမွာက္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုိရင္ လမ္းမွာနားဖို႔အတြက္ အနားယူစခန္းေတြ ေဆာက္ေနတယ္လို႔လဲ ေျပာျပပါတယ္။ အျမန္လမ္းကေနေမာင္းမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူ႔ကားျဖစ္ပါေစ toll gate မွာအခြန္ေဆာင္ရပါတယ္တဲ့။ အခုအသစ္ဖြင့္ခါစဆုိေတာ့ လမ္းမွာဘာမွ မရွိတဲ့အတြက္ ကားတခုခုျဖစ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တယ္လို႔လဲ ကုိယ္ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ အိမ္ကဦးေလးက ေျပာျပပါတယ္။ လူေတြကေတာ့ ကားေကာင္းမွပဲ အျမန္လမ္းကသြားၾကတာ ေကာင္းတယ္လို႔ ျမင္ေနၾကပါတယ္။

၂၅ ႏွစ္ျပည့္႔

ဒီေန႔က လူ႔ဘ၀ရဲ့ သက္တမ္းကုိ ၇၅ ႏွစ္လို႔ ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ႏွင္းတေယာက္ ပထမသက္တမ္းကုိ ကုန္တဲ့ေန႔လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ၁၈ ၈ ၂၀၀၉ ဒီေန႔မွာေတာ့ လူ႔ေလာကၾကီးထဲမွာ ေနထုိင္ခဲ့တာ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ပါပဲ။ ၂၅ ႏွစ္လံုး ႏွင္းကုိေကၽြးေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကုိ အေ၀းကေန ကန္ေတာ့မိပါတယ္။ တတ္နုိင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့အျပင္ မိသားစုရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာကိုအျပည့္အ၀ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုအရြယ္ထိ အသက္ရွည္ရွည္ေနေပးေနတဲ့ ဖြားဖြားကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါတုိ႔မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ကေလးပဲရွိေသးတယ္လို႔ အျမဲတမ္းေျပာေနတတ္တဲ့ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြရွိေနလို႔ ႏွင္းအခုခ်ိန္ထိကေလးလုိိ ေနလို႔ရေနတဲ့အတြက္ သူတို႔ကို သိပ္ခ်စ္မိသလို ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးရယ္လို႔လဲ ျပန္ေျပာမိတတ္ပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္း ေမြးေန႔တုိင္းမွာ မာမားက တခုခု ခ်က္ၿပီး ဆြမ္းေတာ္ကပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးတတ္သလို ေဘးအိမ္ေတြကို္လည္း မုန္႔ေ၀ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ ေ၀းရာကုိေရာက္ေနတဲ့အတြက္ ဘာမွ မလုပ္နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ တခါမွ မိသားစုနဲ႔ မခြဲဘူးပဲ အခုတခါ ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ မိသားစုနဲ႔ ခြဲခဲ့ရပါတယ္။ ဘ၀မွာ အထီးက်န္ဆန္တယ္ဆုိတာကုိ လက္ေတြ႔ခံစားတတ္ခဲ့ရတယ္။ မႏွစ္ကေနစၿပီး ေမြးေန႔ေလးကုိ ဘေလာ့ဂ္ေလးထဲမွာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္ႏွေတြရဲ့ ခင္မင္မႈဟာ ႏွင္းအတြက္ေတာ့ အင္အားေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေနအခါမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလးသာမရွိရင္ ႏွင္းမွာရင္ဖြင့္စရာ ေနရာရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ႏွင္းရင္ဖြင့္သမွ်ကုိ မွ်ေ၀ခံစားေပးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကုိ အရမ္းလဲ ခင္မင္မိသလို ေက်းဇူးလဲ အျမဲတင္ေနမိပါတယ္။

အသက္ေတြ ၁ ႏွစ္ၾကီးလာတာဟာေသဖို႔တရက္ နီးလာတယ္ဆုိတာမွန္ပါတယ္။ မေသခင္ ဘာလုပ္သင့္သလဲဆုိတာ စဥ္းစားရင္း ၂၅ ႏွစ္တာမွာ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေမ်ာေနမိပါတယ္။

လုပ္ျဖစ္တာေတြက

ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္း လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြက

၁။ အမ်ိဳးေတြထဲက သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြကို လုိက္ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္။

၂။ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။

၃။ဖြားဖြားရဲ့ ဆႏၵအတုိင္း သားသမီးေျမးေတြအကုန္လံုးစုၿပီး ပ်ဥ္းမနားမွာ ရဟန္းခံရွင္ျပဳ လုပ္ခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြအစံုကုိ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

၄။ေမာင္ေလးေမြးေန႔အတြက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္ေပးတယ္။

၅။ေတာင္ၾကီး၊ အင္းေလး ပင္းတယ ရပ္ေစာက္ ဘက္ မိသားစုေတြ ခရီးသြားခဲ့တယ္။

၆။ မီအျမဲတမ္းမပ်က္တဲ့ ေနျပည္ေတာ္ဆုိတဲ့ ျမိဳသစ္ၾကီးကုိ ပတ္ၾကည့္ခဲ့တယ္။

၇။ ျပန္လာခါနီး နယ္ကအိမ္မွာ ဘုရားေနကဇာတင္ၿပီး ဆြမ္းကပ္ခဲ့တယ္။

၈။၀ါဆုိလျပည့္ေန႔က ဖြားဖြားေမြးေန႔အတြက္ ျမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ သံဃာအပါး ၂၀၀ ေက်ာ္ကုိ အာရံုဆြမ္း ထေလာင္းခဲ့တယ္။

၉။မနက္မုိးလင္းတုိင္း အိမ္ကုိၾကြတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ဆြမ္းထမင္းနဲ႔ ဆြမ္းဟင္း ေန႔တုိင္းထခ်က္ျဖစ္တယ္။

၁၀။ စကၤာပူမွာရွိေနတဲ့သူငယ္ခ်င္း မြန္မြန္က ရန္ကုန္ျပန္လာလုိ႔ ႏွင္းရယ္ ၀ါ၀ါရယ္ မြန္မြန္ရယ္ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးခါမွ ျပန္ဆံုခဲ့ရၿပီး စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

၁၁။ ျပန္လာခါနီး အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကုိ သူငယ္ခ်င္း၂ ေယာက္နဲ႔အတူ ေရာက္ခဲ့တယ္။

အျမဲတမ္းမဖြင့္တဲ့ တံခါး

အျမဲတမ္းမဖြင့္တဲ့ တံခါးဆုိလို႔ အိမ္တံခါးလား ျခံတံခါးလားဆုိၿပီး ထင္ေနၾကမယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏွင္းတုိ႔ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ မီးရထား ဂံုးတံခါးကုိေျပာတာပါ။ အိမ္က မီးရထားဂံုးနဲ႔ဆုိရင္ ျခံႏွစ္ျခံေက်ာ္ေလာက္ပဲေ၀းပါတယ္။ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကားလမ္းေဘး ျဖစ္လို႔ ဂံုးတံခါး ပိတ္လိုက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ခရီးသြားကားေတြအကုန္ အိမ္ေရွ့မွာ တန္းစီၿပီးရပ္ေနရပါတယ္။ ဂံုးတံခါးပိတ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြက အလြန္၀ီရိယေကာင္းတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ရထားက ဒီဂံုးနားကို ေရာက္ဖို႔ ဘယ္ႏွစ္မိုင္ေတာင္ လိုေသးလဲဆိုတာ မသိေပမယ့္ သူတုိ႔က ဂံုးကုိၾကိဳပိတ္ထားလုိက္တာ တခါတေလ အိမ္ေရွ့မွာ ကားတန္းၾကီးက တေမွ်ာ္တေခၚျဖစ္သြားပါတယ္။ ကားတင္လားဆုိေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ စက္ဘီးေတြ အကုန္လံုး ဘယ္လုိမွမသြားနုိင္ေတာ့ပဲ ပိတ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။အနည္းဆံုးက ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္ရပါတယ္။ ဟုိဘက္ဒီဘက္ အကုန္ပိတ္ကုန္ေတာ့ ဂံုးတံခါးစဖြင့္တာနဲ႔ သူ႔ထက္ငါအရင္ သြားခ်င္ၾကေတာ့ လမ္းမွာအကုန္ ရႈတ္ရွပ္ခတ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ နယ္ျမိဳ႕ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကားလမ္းကလည္း က်ဥ္းေတာ့ အကုန္ဆူညံကုန္ပါတယ္။ ဒါက ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနရတဲ့ အျဖစ္တခုပါပဲ။

အေဒၚကုိ ႏွင္းတို႔အိမ္ လာလည္ဖို႔ေျပာရင္ ဂံုးပိတ္မွာေၾကာက္လို႔ မလာခ်င္ပါဘူး ဆုိၿပီးအျမဲေျပာပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ခါနီးမွ ဂံုးဟိုဘက္မွာပိတ္မိၿပီဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ တခါကလည္း အေရးၾကီးလို႔ ျဖတ္မိတဲ့လူတေယာက္ကို လံုျခံဳေရးက ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘယ္ရထားမွ မလာပဲနဲ႔လဲ ဂံုးတံခါးတဖက္ကုိ ပိတ္ထားတတ္ပါေသးတယ္။ အဲ တခါတလက်ရင္ေတာ့ express ကားေတြက ဂိတ္ေစာင့္ေတြကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးလိုက္ရင္ အဲဒီကားကုိ ေပးျဖတ္လုိက္ၿပီး ျပန္ပိတ္တာေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလမ္းက ရန္ကုန္-မႏၱေလး လမ္းမၾကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုလိုအၾကာၾကီးပိတ္ထားေတာ့ ခရီးသြားေတြ အခ်ိန္အလကားကုန္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔က တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ မေျပာရဲၾကပဲ ဒီလိုပဲစိတ္ရွည္သည္းခံခဲ့ရတာ ကိုယ္လည္းအပါ၀င္ပါပဲ။

ခြင့့္လႊတ္ပါေနာ္

ဒီေန႔ည လူတေယာက္အေပၚမွာ တမင္ဂ်ီတုုိက္သလုိ ကေလးတေယာက္လို ဆုိးမိပါတယ္။ တမင္တကာ ရည္ရြယ္ၿပီး ဆုိးတာမဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာ တေယာက္ထဲျဖစ္ေနၿပီး အရမ္းကို အထီးက်န္ဆန္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာေလးေတြကို ေျပာခ်င္တာရယ္ မေတြ႔တာၾကာလို႔ အရမ္းသတိရၿပီး ေတြ႔ခ်င္တာရယ္ေပါင္းၿပီး အခုလို ျဖစ္သြားရတာပါ။ တဖက္မွာ စာေတြအလုပ္ေတြနဲ႔ မအားတာရယ္ ႏွင္းဆီမွာ ညေရာက္ေနၿပီး တဖက္မွာကေန႔ျဖစ္ေနတဲ့အခါ အခ်ိန္ေတြမတူတာရယ္ေၾကာင့္ အခက္အခဲျဖစ္မယ္ဆိုတာကုိ သိေနေပမယ့္ ဇြတ္လုပ္မိလုိက္တယ္။ ကုိယ္သိခ်င္တာေတြကို အတင္းေမးမိခဲ့တယ္။ ႏွင္း အေပၚမွာ နားလည္တယ္လို႔ ယူဆမိလို႔ အခုလိုေတြ လုပ္ခဲ့မိတာပါ။ တကယ္ဆုိရင္ေလ ႏွင္းကေလးမဆန္သင့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ စိတ္ကုိမထိန္းနုိင္ခဲ့တာပါ။ ႏွင္းေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနခဲ့ရရင္ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ လုိ႔ ေျပာပါရေစ။

စိတ္ကူးနဲ႔လက္ေတြ႔

နယ္ျမိဳ႕ေလးက ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး။ ဟိုးအရင္တုန္းကလုိပါပဲ။ ျခံေဘးကပ္လ်က္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အိမ္ေထာင္က်သြားလို႔ ကေလးအမႊာေလး ၂ ေယာက္ရဲ့ မိခင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အရင္ သူရွိတုန္းကေတာ့ နယ္ကိုျပန္တုိင္း အတူတူ ကစားေဖာ္ရွိပါတယ္။ အခုေတာ့ တေယာက္ထဲျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔အိမ္ကုိသြားလည္ေတာ့ သူ႔ကေလးေလးေတြရဲ့ ပံုေလးေတြၾကည့္ရင္း အရင္ကအေၾကာင္းေတြကို သူ႔အေမနဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အမ်ိဳးသားဘက္ကို လိုက္ေနတဲ့အတြက္ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ သူ႔ကေလးေတြကုိ ၾကည့္မွပဲ ကုိယ့္အသက္ပိုၾကီးလာတာကို သတိထားမိပါတယ္။

နယ္ကုိေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးေတြကလာႏႈတ္ဆက္ၾက စကားေတြေျပာၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို စိတ္လဲအရမ္းလြတ္လပ္ပါတယ္။ ကုိယ္သိသမွ် လူေတြအေၾကာင္းေမးလုိက္ ကုိယ္ကေျပာလိုက္နဲ႔ ေရာက္ၿပီး ၂ ပတ္ေလာက္အထိကုိ မအားရပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ေနတာေတာင္ ပိန္မသြားတဲ့ႏွင္းကုိ ၀ိုင္းစၾကတာေပါ့။ ျပန္ေရာက္ရင္ ျမန္မာမုန္႔ေတြ အၾကိဳက္စားမယ္ဆုိတဲ့ အၾကံအတုိင္း ေစ်းသြားရင္လုိက္သြားပါတယ္။ ေရႊရင္ေအးစားခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ညီမေလးကုိ ၀ယ္ေကၽြးခိုင္းပါတယ္။ အိမ္ကိုေရာက္လို႔ စားတဲ့အခါမွာေတာ့ သၾကားအရသာဆုိတာထက္ ေဆးသၾကားလည္းမဟုတ္ သူတို႔ေျပာတာကေတာ့ ပါ၀ါသၾကားဆုိတဲ့ အရသာကပိုေနပါတယ္။ မနက္လင္းလို႔ ပဲျပဳတ္၀ယ္စားေတာ့လဲ ထန္းလွ်က္အျပင္ အဲဒီပါ၀ါသၾကားဆုိတာပါ ထည့္ျပဳတ္ထားေတာ့ ခ်ိဳရဲရဲ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ မာမား ဆီးခ်ိဳတုိင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ အရင္ထက္ကို အမ်ားၾကီးျမင့္ေနပါေတာ့တယ္။ ထုိင္၀မ္မွာေနတုန္းက တခါမွ အဲေလာက္အမ်ားၾကီး မတက္ဘူးပဲ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္မွပဲ အခုလိုျဖစ္ရတယ္ဆုိၿပီး ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ၀ယ္မစားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အစားအစာေတြမွာ အခုလို လုပ္ေရာင္းၾကေတာ့ ၀ယ္စားတဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။

ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး လက္ဖက္ေတြထဲမွာ ဆုိးေဆးေတြပါလုိ႔ ပိတ္တယ္ဆုိၿပီး သတင္းကေၾကာ္ျငာျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲကအတုိင္း စားခ်င္တာေတြကို မစားရဲတဲ့ဘ၀ျဖစ္သြားပါတယ္။ အသုပ္စားမယ္ဆုိၿပီး ၀ယ္စားျပန္ေတာ့လဲ အဆင္မေျပသလို ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ဗိုက္ကျပႆနာတက္ပါေတာ့တယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္က ထိုင္၀မ္က ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ လာလည္လို႔ ဗုိက္နာရင္ ႏွင္းက ရယ္ခဲ့တာပါ။ အစားသရမ္းတာကို ျဖစ္မွာေပါ့ဆုိၿပီး ေျပာေျပာခဲ့တာ အခုေတာ့ ကုိယ့္အလွည့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဘးလူေတြက ဘ၀င္ျမင့္တယ္ ဘာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး ထင္ခ်င္ေျပာခ်င္ေျပာပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ခံစားရတာပါ။ ရုတ္တရက္ အစားအေသာက္ေျပာင္းတာေၾကာင့္လို႔ ထင္တာပါပဲ။

ကြန္ပ်ဴတာသံုးခ်င္လို႔ မီးဘယ္အခ်ိန္ေလာက္လာသလဲလို႔ ေမးမိေတာ့ လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာသလုိ ၃ ရက္ေလာက္မွလဲ ၁ ခါလာတတ္ပါတယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအိမ္ေတြကေတာ့ ကုိယ္ပိုင္မီးစက္ကေလးေတြ အင္ဗာတာေတြန႔ဲ သံုးၾကပါတယ္တဲ့ေလ......ကဲ ဒါဆုိရင္လည္း ထားလိုက္ပါေတာ့ ဆုိၿပီး အိတ္ထဲကိုျပန္ထည့္ရင္း သိမ္းထားလိုက္ရပါတယ္။ မေရာက္ခင္တုန္းကစိတ္ကူးက အိမ္ဖုန္းကေန ကဒ္ထည့္ၿပီး အြန္လုိင္းတက္မယ္ ။ ဘေလာ့ဂ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးက ဘယ္ဆီေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ရန္ကုန္က ႏွင္းငယ္ငယ္ထဲက စာသင္ခဲ့တဲ့ အစ္မဆရာမေတြကလဲ အားေပးရွာပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပါေနရင္ေတာ့ ကဒ္နဲ႔အြန္လိုင္းသံုးေပါ့ဟယ္.... ကြန္နက္ရွင္ေစာင့္ရတာနဲ႔ ခ်ိတ္ေနတာနဲ႔တင္ ကဒ္ကကုန္သြားမွာေနာ္တဲ့........ရန္ကုန္မွာေတာင္ သံုးရတာမေကာင္းတာ နယ္မွာပိုဆုိးမယ္ေနာ္တဲ့ .....စတဲ့စကားသံေတြကိုၾကားၿပီး စိတ္ကူးေတြကိုလက္ေလွ်ာ့ခဲ့ပါတယ္။ အစ္မေတြေျပာတာ မွန္တယ္ေျပာရမလားပဲ။ နယ္မွာရွိတဲ့ အိမ္ဖုန္းလုိင္းက ခဏခဏ ျပတ္ေနပါတယ္။ ဖုန္းေျပာေနရင္းနဲ႔ကို လုိင္းကျပတ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ နာရီ၀က္ေလာက္က်ရင္ ျပန္ေကာင္းေနျပန္ေရာ ......ဒါနဲ႔ အန္တီကုိေမးၾကည့္ေတာ့ လုိင္းမန္းေတြက တမင္ျဖတ္တာပါတဲ့။ ဘာလုိ႔အဲလုိလုပ္တာလဲဆုိေတာ့ သူတို႔လဲမသိဘူး။ ဒီလိုကျဖစ္ေနက်တဲ့ေလ။ တကယ္လုိ႔မ်ား ေသေရးရွင္ေရးဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ အလြယ္တကူ ဆက္သြယ္ရေအာင္ ပိုက္ဆံေတြအကုန္ခံၿပီး တပ္ထားၾကတာပါ။ အခုေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္သလို မသံုးရတဲ့ဘ၀ေရာက္ေနတယ္။

သိပ္မၾကာပါဘူး ၁ လေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ဟန္းဖုန္းေတြခ်ေပးပါတယ္။ လုိခ်င္လုိ႔ ရတဲ့လူေတြရွိေပမယ့္လည္း လိုခ်င္ၿပီးမရတဲ့လူေတြနဲ႔ ကလည္းရွိျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ ကုိယ္ကလည္း မလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရရင္ေရာင္းစားမယ္ဆုိၿပီး ေလွ်ာက္လို႔ ေပါက္တဲ့လူေတြလဲရွိပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အခုလိုလုပ္ၾကပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဖုန္းေစ်းေတြက မတက္တဲ့အျပင္ အျမတ္ေပးၿပီး ျပန္၀ယ္မယ့္သူကလည္းမရွိေတာ့ ကုိယ္ထင္သလိုေတြ ျဖစ္မလာေတာ့ဘူးေပါ့။ ကုိယ္သံုးမယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ထားတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ အစိုးရဆီကေန သြားမထုတ္ၾကပါဘူး။ အဲဒီမွာ တကယ္အသံုးလိုၿပီး မရတဲ့လူေတြက ၾကားကေန စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ တကယ္လုိအပ္မွေလွ်ာက္မယ္ဆုိရင္ အခုလိုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုေတြၿပီးလို႔ ဖုန္းေတြထုတ္ၿပီး သံုးၾကေတာ့လဲ ျပႆနာကတက္ပါေတာ့တယ္။ ဖုန္းကုိ အိမ္ထဲမွာေျပာရင္ လုိင္းကမမိေတာ့ပဲ ေအာ္ေျပာရပါတယ္။ အိမ္ေရွ့ျဖစ္ေစ ျခံထဲျဖစ္ေစ ထြက္ေျပာမွပဲ အဆင္ေျပေျပၾကားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလဲ အလြယ္တကူ အိမ္ေရွ့ထြက္ရင္းကေန ကားလမ္းေဘးနားေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းေဘးဖုန္း ဆုိၿပီး စၾကျပန္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆုိရင္ေတာ့ ၀ရန္တာမွာ ထြက္ေျပာရလုိ႔ ၀ရန္တာဖုန္းလို႔ ေခၚၾကပါတယ္တဲ့.........ေနာက္တခုကေတာ့ ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ အိမ္ဖုန္းကေန ကိုယ့္အိမ္ထဲက ဖုန္းကို ေခၚတာ လူၾကီးမင္းနဲ႔ၾကည့္ေတြ႔ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဦးေလးလာလို႔ ဦးေလးဖုန္းကုိေခၚေတာ့လဲ လူၾကီးမင္းနဲ႔ပဲ ေတြ႔ပါတယ္။ ဦးေလးေျပာတာကေတာ့ လူၾကီးမင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတြ႔ေတြ႔ ဆက္သာေခၚ သူ႔ဖာသာ၀င္သြားလိမ့္မယ္တဲ့။ အင္း အဲလိုသာဆုိရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူးေနာ္လ႔ို သက္ျပင္းသာခ်မိပါေတာ့တယ္။
(ထိုင္၀မ္မွာတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေခၚလုိက္လို႔ ဖုန္းပိတ္ထားပါတယ္ေျပာရင္ ဆက္မေခၚတတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ အဲလိုသာဆုိရင္ စကားေျပာရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး)

ေအာ္ ရန္ကုန္

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ အမ်ိဳးေတြကုိ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မွပဲ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ အရင္ ၃ ႏွစ္တုန္းကလို မီးမလာလို႔ ကုိယ္ပုိင္မီးစက္ကေလးေတြကို တိုက္ေတြေရွ့မွာ ခ်ထားတာကိုေတြ႔ရသလို လမ္းေဘးတခ်ိဳ႕မွာလဲ အမိႈက္ေတြပံုေနတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ လိုင္းကားေတြကလဲ အရင္လုိပဲ က်ပ္လ်က္ပါပဲ။ ေျပာင္းလဲသြားတာေတြကေတာ့ ပစၥည္းေစ်းေတြ တက္လာတာရယ္ ေလာင္းကစားေတြေၾကာင့္ လူေတြ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားလာတာေတြ ပိုမ်ားလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ရံုးေတြအကုန္လံုး နီးပါး ေနျပည္ေတာ္ကုိ ေျပာင္းသြားေတာ့ အရင္လို အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ မေကာင္းဘူးရယ္လုိ႔ ညည္းသံေတြလဲ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေတြကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ တခ်ိဳ႕က အင္တာနက္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ စီးပြားေရး အဆင္မေျပၾကေတာ့ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမရယ္လို႔ မစဥ္းစားနုိင္ေတာ့ပဲ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ေနၾကတာကုိလည္း ၾကားခဲ့ရျပန္တယ္။ မိဘကလည္း ေနာက္ကေန ေထာက္ပံ့နုိင္တဲ့ အေနအထားေလာက္ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကေတာ့ နုိင္ငံျခားထြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ Shopping စင္တာေတြကလည္း အသစ္ေတြထပ္ဖြင့္ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။
မီတာတပ္ထားတယ္ဆုိတဲ့ တကၠစီေတြကုိလည္း ေတြ႔ရေပမယ့္ မီတာကို မသံုးပဲ အရင္ကလိုပဲ ကားငွားခေစ်းကုိေျပာၿပီး စီးရပါတယ္။ ကားငွားစီးမယ္ဆုိရင္ေတာ ့ေစ်းစစ္လို႔ရွိရင္ ၂၀၀ ၁၀၀ အႏုတ္ရွိရင္ ပုိေစ်းသက္သာပါတယ္။ အႏုတ္မရွိရင္ေတာ့ ေတာင္းသေလာက္ေပးရတာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာက အားလံုးလိုလုိက သူေဌးေတြလုိ႔ပဲ ေနာက္ေျပာေျပာေနၾကပါတယ္။ အားလံုးက ၁၀၀၀ တန္ ၅၀၀ တန္ေတြပဲ ကုိင္ထားတာေတြ႔ရၿပီး ၁၀၀ ၂၀၀ ဆုိတဲ့ အႏုတ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ရွားပါးလာသလို မကိုင္ရက္ေလာက္ေအာင္ကို ႏြမ္းဖတ္ေနတာကုိလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဟန္းဖုန္းပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြလည္း ပုိမ်ားလာတာေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ လူတန္းစားမွာ သူေဌးနဲ႔ ဆင္းရဲသားရယ္လိ႔ု ႏွစ္မ်ိဳးပဲရွိတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းကေတာ့ ေငြကို ေရလုိသုံးေနၾကေပမယ့္ သာမာန္မိသားစုေတြမွာေတာ့ ေျပလည္ေအာင္ မနည္းေျဖရွင္းေနရပါတယ္။ နယ္ကေန ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတခ်ိဳ႕ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ရတဲ့လခရယ္ အေဆာင္စရိတ္ရယ္ ေပါင္းလုိက္ရင္ ေလာက္ငွတယ္ဆုိရံုပဲ ရွိပါတယ္တဲ့။ နယ္မွာေနေတာ့ အလုပ္မရွိတာထက္စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့အစ္မရယ္လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ နုိင္ငံျခားသြားရမယ္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္မွာသင္တန္းေတြတက္ၿပီးမွ ပြဲစားကလိမ္သြားလို႔ သိန္းကုိ ဆယ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ကုန္သြားတဲ့ အသိတေယာက္အေၾကာင္း ၾကားရေတာ့လဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ဘ၀ကုိ တုိးတက္ခ်င္လို႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္လည္း အဆင္မေျပပဲ စိတ္ဓာတ္က်ေနၾကတဲ့လူေတြလည္း အမ်ားအျပားပါပဲ။
မေျပာင္းလဲတာကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ၾကည္ညိုစရာေကာင္းတဲ့ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ရယ္ မနက္လင္းလို႔ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းခံၾကြေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အျမဲတမ္းမရိုးတဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ အရာေတြပါပဲ။

အမိေျမသို႔ အျပန္ခရီး

ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနမိတာ ဘယ္လိုမွ ရွင္းမျပတတ္ပါဘူး။ စိတ္ကူးထဲမွာ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဘာလုပ္မယ္။ ဘယ္လုိေနမယ္။ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေတာ္ေတာ္တုိးတက္လာမွာပဲဆုိၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ေပါ့။ တတ္နိုင္ရင္ ထုိင္၀မ္ကုိ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ေနေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေတြက ထုိင္၀မ္ကေန ျပန္ခါနီး စိတ္ကူးေလးေတြပါ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကုိေတာင္ ေျပာခဲ့မိတယ္။ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ဘူးရယ္လို႔ေပါ့။
အဲလိုစိတ္ကူးေလးေတြနဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးၿပီး ျပန္လာခဲ့တာေပါ့။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလဲ သားအမိႏွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ေနၾကတာေလ။ ေဟာ ေလဆိပ္ကုိေရာက္ခါနီး ေကာင္းကင္မွာ ေလယာဥ္၀ဲေနတဲ့အခ်ိန္ ေအာက္ကုိၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းၾကီးကုိ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ မာမား အဲဒီလမ္းေၾကာင္းၾကီးက ဘာၾကီးလဲမသိဘူးေနာ္ ဆုိၿပီး ေမးေျပာ ေျပာမိပါတယ္။ ေဘးပတ္လည္မွာလဲ ဘာအေဆာက္အဦးမွ မရွိပဲ အဲဒီလမ္းၾကီးက ဘာလုပ္တာလဲ မသိဘူးေပါ့။ ထုိင္၀မ္သြားတုန္းက ေလယာဥ္ေပၚကေနၾကည့္ေတာ့ ဒါၾကီး မရွိပါဘူးေပါ့။ အေတြးေပါင္းစံုနဲ႔ ဟုိၾကည့္လိုက္ဒီၾကည့္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေလယာဥ္က ေျမျပင္ေပၚကုိ ေရာက္ၿပီး သူရပ္ရမယ့္ ဂိတ္စီကုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကပ္လိုက္ပါတယ္။ ေအာ္ ဒီတခါေတာ့ အသြားတုန္းကလို ေနပူပူမွာ ေလယာဥ္ေလွခါးေပၚတက္ရတဲ့ ဒုကၡကေန လြတ္သြားၿပီဆုိၿပီး ၀မ္းသာမိပါတယ္။
ေလဆိပ္ေရာက္ၿပီဆုိေတာ့ ကိုယ့္အထုတ္ကိုယ္ဆြဲလို႔ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးဆီကိုသြားဖုိ႔အတြက္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွ မသြားရပါဘူး လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးကုိ ေရာက္တာပါပဲ။ တျခားနုိင္ငံေတြမွာလို အခ်ိန္အၾကာၾကီး သြားရရင္ ေမာမွာစိုးလို႔ ခပ္နီးနီးပဲ ေဆာက္ေပးထားတာပါလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေလဆိပ္ကုိ ေသးေသးေလးနဲ႔ အသံုးျပဳလို႔ရေအာင္ လုပ္ထားတာကလဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ေကာင္တာကလဲ အမ်ားၾကီး မဟုတ္ေတာ့ ေတြ႔တာနဲ႔ တမ္း၀င္ပါပဲ။ ထိုင္၀မ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ဆုိၿပီး အေတြးကုိရပ္ထားလိုက္မိပါတယ္။ ႏွင္းတုိ႔ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း လုပ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေျပ စာအုပ္ကေလးျပျပီး ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕တခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ အင္း............ ဘာလုိ႔လဲမသိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ လာၾကိဳဖို႔ ငွားထားတဲ့ ေကာင္ေလးက ႏွင္းတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကုိ ပစၥည္းေရြးတဲ့ေနရာကုိ ေခၚသြားပါတယ္။ ပစၥည္းေရြးၿပီးေတာ့ အေကာက္ခြန္ကုိ တခါျဖတ္ရပါတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း အိတ္ေတြကုိ ဖြင့္ျပရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာေတြကုိ ျဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ ရင္ခုန္ရပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲလို႔ မေမးနဲ႔ေနာ္။ တခုခုမ်ား အခန့္မသင့္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သြားဖူးတဲ့လူုတိုင္းသိၾကမွာပါ။ အဲဒါေတြကုိ အဆင္ေျပေျပျဖတ္ၿပီးေတာ့မွပဲ လာၾကိဳၾကတဲ့ အေဒၚနဲ႔ ဖြားဖြားကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ေလဆိပ္ထဲက ထြက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ၀တ္လာတဲ့အေႏြးထည္ေတြကုိ ခၽြတ္လို႔ အား ပူလိုက္တာလို႔ ညည္းတြားမိတယ္။ ၂ လပုိင္းဆိုေတာ့လဲ ပူၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြလဲ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီေလ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကေတာ့ ဟုိးအရင္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ကေလာက္ မစည္ကားေတာ့ဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ တုိးတက္လာတာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ေတြ႔တာကေတာ့ ေကာင္မေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထမီမ၀တ္ေတာ့တာရယ္ လက္ထဲမွာ ဖုန္းေလးေတြကို ကိုင္တာရယ္က ေတာ္ေတာ္တုိးတက္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စကားေတြေျပာလုိက္ ေဘး၀ဲယာၾကည့္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ အိမ္ေရာက္ခါနီးၾကေတာ့ ဟင္ ဒီနားမွာေဆာက္ထားတဲ့ အမိႈက္ကန္က ဘယ္ေရာက္သြားလဲလို႔ အေဒၚကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ မသိပါဘူးကြယ္ ဖ်က္ပစ္လုိက္ၿပီတဲ့။ ဒါဆုိရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ဘယ္မွာအ မိႈက္ျပစ္ၾကလဲဆိုေတာ့ ဟိုးေဘးက ေျမာင္းထဲကုိ ျပစ္ၾကတယ္ တဲ့ေလ။ ေအာ္ ...ဆုိတာကလြဲလုိ႔ ဘာမွမေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ မွတ္မိေသးတယ္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းထဲကို အမိႈက္သိမ္းတဲ့ကားလာရင္ ေခါင္းေလာင္းသံကုိ ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီအခါၾကရင္ အိမ္တုိင္းက အမိႈက္ပံုးေတြ အမိႈက္ထုပ္ေတြဆြဲလို႔ သြားသြန္ၾကတယ္။ နည္းနည္းေလး ၾကီးလာေတာ့ ကားက ပံုမွန္မလာနုိင္ေတာ့ အမိႈက္သြန္ရတာလြယ္ေအာင္ ရပ္ကြက္ကလူေတြက အမိႈက္ကန္ေဆာက္လုိက္ၾကတယ္။ ကား မလာလဲ အမိႈက္ကန္မွာ သြားသြန္ၾကတယ္။ ကားကေတာ့ ၁ ပတ္ကုိ ၂ ခါေလာက္ပဲ ကန္မွာလာသိမ္းေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္ကားမွလဲ မလာေတာ့သလို နီးရာေရေျမွာင္းမွာသြန္ရတယ္ဆိုေတာ့ အင္းးးးးးးးးးးးး ဆုိၿပီးပဲ သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။ ဒါက အခုမွ ျမန္မာျပည္ကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတြ႔ရတဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ ေနာက္ထပ္ဘာေတြထပ္ေတြ႔ရဦးမလဲ ..........

ကိုယ္ျပန္လာၿပီ

အမိျမန္မာျပည္ကေနၿပီး ၇ လပိုင္း ၁၂ ရက္ေန႔က ထိုင္၀မ္ကုိ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အြန္လိုင္းမခ်ိတ္ရေသးတဲ့အတြက္ အခုမွပဲ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြကို ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရတာပါ။ ျမန္မာျပည္ကေန ျပန္မလာေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဆုိတဲ့ကမာၻေလးကိုလဲ မခြဲနုိင္တာက တေၾကာင္းဆုိေတာ့ အခုေတာ့ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ ရခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြကို အားမနာတမ္း ေျပာျပမယ္ေနာ္။ ႏွင္းကုိ အရင္တုန္းကလိုပဲ ခင္မင္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ေနာ္။ မေတြ႔ရတဲ့ ၅ လတာကာလမွာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမေတြကို အရမ္းလြမ္းတယ္ဆုိတာ ယံုေနာ္။ ညတုိင္းဘေလ့ာဂ္ဖတ္တဲ့အက်င့္ကို ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့လဲ သတိရတယ္။ ေနာက္ရက္ကစၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာ ႏွင္းတေယာက္ ေျခရႈပ္ပါေတာ့မယ္။