ငိုရမယ့္သူ

တစ္ခါတုန္းက ညီၤအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္လာေတ့ာ အစ္ကိုအၾကီးက အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ စီးပြားလုပ္ရင္း ၾကီးပြားေနတယ္။ ညီလုပ္သူကေတာ့ ရဟန္း၀တ္ရင္း စာ၀ါလိုက္ေနတာေပါ့။ ႏွစ္ေတြေျပာင္းလာတာနဲ႔အမွ် အေမၾကီးမွာလည္း အိုမင္းလာသလို အေမေနထိုင္ရာ အိမ္ကေလးဟာလည္း ယိုယြင္းပ်က္စီးလာပါတယ္။ သားအငယ္ျဖစ္တဲ့ ရဟန္းကေတာ့ အေမၾကီးဆီကို မၾကာခဏလာလာၾကည့္တတ္တယ္။ အစ္ကိုလုပ္သူကေတာ့ သားသမီးကိစၥ စီးပြားေရးကိစၥေတြနဲ႔ လံုးပန္းေနရတာေၾကာင့္ အေမ့ဆီကို မလာနိုင္ပါဘူး။ တစ္ခါေတာ့ ညီရဟန္းက အေမ့အိမ္ကေန ျပန္လာၿပီး အစ္ကိုလုပ္သူကို အိမ္ေလးကို ျပင္ေပးရေအာင္ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဒီတစ္ခါလဲ အစ္ကိုလုပ္သူကေတာ့ မအားလို႔ မသြားနိုင္ေသးဘူး အားေတာ့မွပဲ သြားျပင္ေပးမယ္ ဆိုၿပီးေျပာျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညီရဟန္းက အေမ့အိမ္ေလးကို ျပန္ေရာက္တိုင္း ဟိုေနရာေလးျပင္ေပး ဒီေနရာေလးျပင္ေပးနဲ႔ အိမ္ကေလးက ယိုင္ေနတာကေန ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္ေကာင္းလာေတ့ာ အေမၾကီးမွာ ၀မ္းသာလို႔မဆံုးနိုင္ဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ လူတိုင္းသြားရမယ့္ ေနာက္ဆံုးခရီးကို အေမၾကီးလည္း ေလွ်ာက္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ အျမဲတမ္းမအားပဲ အေမ့ဆီကိုမလာနုိင္တဲ့ သားၾကီး ငိုၾကီးခ်က္မနဲ႔ ေရာက္လာတာေပါ့။ “အမေလး အေမရဲ့ သားဘာမွ လုပ္မေပးရေသးဘူး” ဆိုၿပီး ေျပာေျပာငိုေနေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ ညီလုပ္သူက “ေအး ငိုသာငို အားရေအာင္ငို မင္းက ငိုဖို႔ေရာက္လာတဲ့သူ” ဆုိၿပီးေျပာေတာ့တာေပါ့။ အေမရွိတုန္းကေတာ့ မအားလို႔ စီးပြားေရးကိစၥ ကိုယ့္မိသားစုကိစၥေတြကိုပဲ အေလးထား အေမဆိုတာကို အားမွသြားၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး မသြားျဖစ္ခဲ့တဲ့သူ အေမေသေတာ့မွ အေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဘာမွလုပ္မေပးရေသးဘူးဆိုၿပီး ေနာက္တေတြရေနရသူ ငိုရံုသက္သက္ေရာက္လာတဲ့သူ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းေလးကို ပါပါးနဲ႔ မာမားက အရင္ရက္တုန္းက ေျပာျပခဲ့တာပါ။ ကိုယ္က ငိုရမယ့္သူ လုပ္မွာလား မိဘမေသခင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားၿပီး ေသသြားရင္လဲ ေနာင္တေတြမရပဲ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေက်နပ္နုိင္တဲ့သူအျဖစ္ ရပ္တည္မလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာမိပါတယ္။