အတင္းမေျပာပါ

ဘ၀မွာ လူေတြဟာ ကိုယ္၀ါသနာပါရာကို လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတာကို ၀ါသနာပါတဲ့လူက သီခ်င္းေတြေရးၿပီး ဆိုခ်င္ေနတတ္တယ္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာေတြ႔ေနတာေတြ သူတစ္ပါးခံစားခ်က္ေတြကို အငွားခံစားၿပီး သီခ်င္းအျဖစ္စပ္ဆိုတတ္ၾကတယ္။ စာေရးတာကို ၀ါသနာပါတဲ့သူကလဲ တစ္ခုခုခံစားရရင္ တစ္ခုခုကို ေတြးမိရင္ျဖစ္ေစ စာအျဖစ္ခ်ေရးတတ္ပါတယ္။ စာေရးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာလိုင္းေတြကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးေရးၾကပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ အဆင့္ျမင့္ စာေရးဆရာတန္း၀င္ေတြ ေရးၾကတာပါ။အခုလို ေခတ္ေတြေျပာင္းၿပီး အဆင့္ေတြျမင့္္လာေတာ့ ႏွင္းတုိ႔လို လူငယ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးခြင့္ရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဆုိတဲ့ ေနရာေလးမွာ ကိုယ့္အျမင္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ေရးသားခြင့္ရလာပါတယ္။ ဒီလိုေလး ေရးခြင့္ရတဲ့အတြက္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ အျမင္ေတြ အေတြးအေခၚေတြ မတူညီတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို သိခြင့္ရလာပါတယ္။ ကိုယ္က ဒီလိုေလးထင္ျမင္ေပမယ့္ ေနာက္တစ္ဦးရဲ့ မတူညီတဲ့အျမင္ေတြပါ သိခြင့္ရတာဟာ ဗဟုသုတရေစပါတယ္။

ႏွင္းတို႔ေတြဟာ လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္ၾကံဳရတဲ့ လူမႈအေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေရးသားတဲ့အခါမွာ တုိက္ဆုိင္မႈေတြ ရွိေကာင္းရွိနုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုေရးသားလိုက္တာဟာ ငါ့ကိုမ်ားေျပာေနတာလား ငါ့ကိုမ်ား ေစာင္းေရးတာလား ဆုိတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ မဖတ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ဖူးတဲ့လူေတြဟာ ေလာကမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ရွိတာမွမဟုတ္တာ။ ကိုယ့္ရဲ့အေတြ႔အၾကံဳကို မွ်ေ၀ခ်င္တာ တစ္ခုကလြဲလို႔ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဘာျဖစ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ဒီလိုေတြ ေဖာ္ထုတ္ေျပာဆုိခ်င္လုိ႔ ဘေလာဂ့္လုပ္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။

ႏွင္းေရွ့မွာပဲ လူတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ စာေရးတယ္ဆိုေတာ့ အတင္းေျပာလို႔ရတာေပါ့တဲ့။ ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လူဆိုတာက အေတြးအျမင္မတူတတ္ၾကေတာ့ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနလဲ အလကားပဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အခုလို အထင္လြဲၿပီး ေျပာေနေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။