ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္လမ္းကေလးအတုိင္းတက္ခဲ့တယ္။
အခုလိုျမဴေတြဆိုင္းေနတာကလဲ တစ္မ်ိဳးေလးလွေနတယ္။
ဒီခံုေလးေတြေပၚမွာ အနားယူအပန္းေျဖၾကတယ္။
ထူတိကုန္းကို ရွစ္ခိုးၾကတယ္
အရြက္မရွိေတာ့ပဲ အဖူးသစ္ကေလးေတြနဲ႔ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ
ဒီေနရာကေန လမ္းေလွ်ာက္တက္ခဲ့တယ္။
ကံ့ေကာ္ပန္းလုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ အရြက္ေတြကေတာ့ မတူပါဘူး။ ပန္းပြင့္ကလဲ ပိုၾကီးပါတယ္။
ဒီဆုိင္ေလးမွာ ေဟာ့ေပ့ါစားခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေလးေတြ ဖြင့္ေပးထားၿပီး အ၀စားဆိုင္ေလးပါ။
ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ပိ္တ္ရက္လဲျဖစ္သလို ၂၀၀၈ ရဲ့ ေနာက္ဆံုးရက္လဲျဖစ္တာေၾကာင့္ အျပင္သြားဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ပါတယ္။ မေန႔ညကထဲက စိ္္တ္ကူးၿပီး ေကာင္းကင္ျဖဴကို လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္းသားပဲ သြားၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ မေန႔ကထဲက ရြာေနတဲ့မိုးက မတိတ္ပဲ မနက္ခင္းအထိကို ဖြဲဖြဲေလးရြာေနပါတယ္။ ဒီေန႔ အပူခ်ိန္က ၁၅ ဒီဂရီရွိမယ္လုိ႔ ေၾကာ္ျငာထားေတာ့ တခ်ိဳ႕ကလဲ အျပင္မသြားပဲ အိမ္ထဲေအာင္းေနၾကပါတယ္။ ႏွင္းနဲ႔ ေကာင္းကင္ျဖဴ ကေတာ့ ဇြဲေကာင္းတာပဲလား တဇြတ္ထုိးနိုင္တာလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ မိုးဖြဲေလးေတြ ရြာေနတဲ့ၾကားကပဲ အျပင္သြားၾကပါတယ္။
မနက္က ေကာင္းကင္ျဖဴ ဖုန္းဆက္ေတာ့မွပဲ အိပ္ယာက အျမန္ထလို႔ မာမားအတြက္ ဟင္းတစ္ခြက္ေၾကာ္ေပးၿပီး ေရျမန္ျမန္၀င္ခ်ိဳး အ၀တ္လဲၿပီး အိ္မ္ကထြက္ေတာ့ပဲ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ အိမ္ကထြက္လာမွပဲ မိုးဖြဲက ပိုသည္းလာေတာ့တယ္။ ခ်မ္းကလဲ ပိုခ်မ္းပါတယ္။ ဒီမွာက ပံုမွန္ဆုိရင္ အေအးဒဏ္ကို ခံနုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးကလဲ ရြာၿပီး ေလကလဲတုိက္ေတာ့ စိမ့္ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔႔ပဲ ေကာင္းကင္ျဖဴရွိတဲ့ ကားဂိတ္မွာ ဆင္းၿပီး ၂ ေယာက္အတူတူ ဟြာရွင္းက်ဲကို ကားေျပာင္းစီးလို္က္ပါတယ္။ မနက္ကထဲက ဘာမွမစားထားေတာ့ ျမန္မာဆုိင္မွာပဲ မနက္စာ ၀င္စားလိုက္ပါတယ္။ ႏွင္းကေတာ့ နန္းၾကီးသုတ္စားၿပီး ေကာင္းကင္ျဖဴကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးစားပါတယ္။ စားလဲၿပီးေရာ မန္းသီရိမွာ ၀င္ေမႊလိုက္ပါတယ္။ လိုခ်င္တာေတြ ၀ယ္ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ထူတိကုန္း ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔ ကားငွားလိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားသမားကို ေတာင္ေပၚကိုတက္မွာေနာ္လို႔ ကားေပၚမတက္ခင္ ၾကိဳေျပာပါတယ္။ အရင္တစ္ခါသြားတုန္းက ကားေပၚေရာက္မွ ေတာင္ေပၚတက္မယ္ေျပာေတာ့ သူမလုိက္နုိင္ဘူးဆုိလို႔ ကားေပၚကျပန္ဆင္းေပရတာကို မွတ္သြားလို႔ အရင္ေျပာလိုက္တာပါ။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ အျမင့္ဆံုး ကားတက္လို႔ရတဲ့ေနရာထိ မတက္ခိုင္းေတာ့ပဲ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္မယ္ဆုိၿပီး လမ္းတ၀က္ကပဲ ေလွ်ာက္လို္က္ၾကပါတယ္။ ေနပူေနရင္ ေလွ်ာက္ရတာ ပင္ပန္းလြယ္ပါတယ္။ ဒီေန႔က ေအးကလဲ ေအးေနၿပီး မိုးဖြဲေလးေအာက္မွာ ၂ ေယာက္သား ထီးေဆာင္းၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္သြားပါတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာက ခ်ယ္ရီပင္ေတြမွာ အရြက္ေတြ တပင္လံုးမရွိေတာ့ပဲ အရိုးတံေလးေတြမွာ အဖူးသစ္ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ စေန တနဂၤေႏြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လူမရွိပဲ ရွင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ထူတိကုန္းကုိ ရွိခိုးၿပီး အသားလံုးဟင္းရည္ပူပူေလး ၀ယ္ေသာက္ၾကပါတယ္။ မိုးဖြဲေလးေတြကေတာ့ ရြာေနတာ မတိတ္ေသးပါဘူး။ မိုးေလးကလဲ ေအးေအး ေတာင္ေပၚမွာလဲ ျဖစ္သလို ေလေအေအးတို္က္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဟင္းရည္ပူပူေလးေသာက္ရတာကလဲ အရသာရွိပါတယ္။ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ကို ေျခက်င္ျပန္ဆင္းၾကပါတယ္။ ေတာင္ေအာက္ဆုိေပမယ့္ ကတယ့္ေတာင္ေျခေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ေပၚက ကားရပ္နားတဲ့ ေနရာအထိ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။ ဟြားရွင္းက်ဲကို ျပန္သြားဖို႔ တကၠစီ ေစာင့္လုိက္တာ မိနစ္ ၄၀ ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။ ပိတ္ရက္ဆုိရင္ေတာ့ ကားေပါပါတယ္။ အခုလို ၾကားရက္ၾကေတာ့ လာတဲ့သူနည္းေတာ့ ကားမရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကားေစာင့္ေနရင္းကေန ေလကတုိက္လာေတ့ာ ေအးစိမ့္လာပါတယ္။ အေႏြးထည္အရွည္ၾကီး၀တ္ထားၿပီး မာဖလာပတ္ထားေတာ့ လူကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရပါဘူး။ အေ၀းကၾကည့္ရင္ အ၀တ္ထုတ္ၾကီးလား ထင္ရပါတယ္။ လူကလဲ သူမ်ားလို ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလးမဟုတ္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ၾကံဳတုန္းေၾကာ္ျငာ၀င္တာ။ ကားေစာင့္လို႔ မိနစ္၄၀ ေလာက္ၾကာမွပဲ ေတာင္ေပၚကေန ရွစ္ခိုးၿပီး ျပန္ဆင္းလာတဲ့တကၠစီရွိလို႔ ဟြားရွင္းက်ဲကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
ေန႔လည္စာကိုေတာ့ ေဟာ့ေပ့ါစားဖို႔ ကားထပ္စီးရပါတယ္။ ေန႔လည္စာလို႔ေျပာေပမယ့္ ၂ နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ စားမယ့္ဆိုင္ကလဲ ေကာင္းကင္ျဖဴအိမ္နားမွာဆုိေတာ့ ႏွင္းျပန္ရင္လဲ ကားစီးရတာလြယ္ေတာ့ သြားစားျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာက ခ်မ္းေတာ့ ေဟာ့ေပ့ါစားရတာက အေတာ္ပါပဲ။ စားေသာက္လို႔ ၿပီးခါနီးလဲၾကေရာ မာမားရဲ့ထံုးစံအတုိင္း ျပန္မလာေသးဘူးလား ဘယ္ေရာက္ေနတဲ ဘယ္သူနဲ႔အတူရွိေနလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာပါတဲ့ ဖုန္းကိုေျဖရပါတယ္။ ခဏၾကာလာေတာ့ စားေသာက္လို႔ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ ကားေစာင့္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိ္န္မွာေတာ့ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒီေန႔ သြားရတာကေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့တရက္တာပါပဲ။ ဒီေန႔တစ္ရက္လံုး ႏွင္းေဘးနားမွာ အေဖာ္လုပ္ေပးတဲ့ ညီမေလး ေကာင္းကင္ျဖဴကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ Happy New Year ကိုေတာ့ အိမ္ထဲကေနပဲ ၁၀၁ အေဆာက္အဦးက မီးပန္းလႊတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး ၂၀၀၉ ကို ၾကိဳဆိုလုိ္က္ပါေတာ့မယ္။
မနက္က ေကာင္းကင္ျဖဴ ဖုန္းဆက္ေတာ့မွပဲ အိပ္ယာက အျမန္ထလို႔ မာမားအတြက္ ဟင္းတစ္ခြက္ေၾကာ္ေပးၿပီး ေရျမန္ျမန္၀င္ခ်ိဳး အ၀တ္လဲၿပီး အိ္မ္ကထြက္ေတာ့ပဲ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ အိမ္ကထြက္လာမွပဲ မိုးဖြဲက ပိုသည္းလာေတာ့တယ္။ ခ်မ္းကလဲ ပိုခ်မ္းပါတယ္။ ဒီမွာက ပံုမွန္ဆုိရင္ အေအးဒဏ္ကို ခံနုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးကလဲ ရြာၿပီး ေလကလဲတုိက္ေတာ့ စိမ့္ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔႔ပဲ ေကာင္းကင္ျဖဴရွိတဲ့ ကားဂိတ္မွာ ဆင္းၿပီး ၂ ေယာက္အတူတူ ဟြာရွင္းက်ဲကို ကားေျပာင္းစီးလို္က္ပါတယ္။ မနက္ကထဲက ဘာမွမစားထားေတာ့ ျမန္မာဆုိင္မွာပဲ မနက္စာ ၀င္စားလိုက္ပါတယ္။ ႏွင္းကေတာ့ နန္းၾကီးသုတ္စားၿပီး ေကာင္းကင္ျဖဴကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးစားပါတယ္။ စားလဲၿပီးေရာ မန္းသီရိမွာ ၀င္ေမႊလိုက္ပါတယ္။ လိုခ်င္တာေတြ ၀ယ္ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ထူတိကုန္း ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔ ကားငွားလိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားသမားကို ေတာင္ေပၚကိုတက္မွာေနာ္လို႔ ကားေပၚမတက္ခင္ ၾကိဳေျပာပါတယ္။ အရင္တစ္ခါသြားတုန္းက ကားေပၚေရာက္မွ ေတာင္ေပၚတက္မယ္ေျပာေတာ့ သူမလုိက္နုိင္ဘူးဆုိလို႔ ကားေပၚကျပန္ဆင္းေပရတာကို မွတ္သြားလို႔ အရင္ေျပာလိုက္တာပါ။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ အျမင့္ဆံုး ကားတက္လို႔ရတဲ့ေနရာထိ မတက္ခိုင္းေတာ့ပဲ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္မယ္ဆုိၿပီး လမ္းတ၀က္ကပဲ ေလွ်ာက္လို္က္ၾကပါတယ္။ ေနပူေနရင္ ေလွ်ာက္ရတာ ပင္ပန္းလြယ္ပါတယ္။ ဒီေန႔က ေအးကလဲ ေအးေနၿပီး မိုးဖြဲေလးေအာက္မွာ ၂ ေယာက္သား ထီးေဆာင္းၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္သြားပါတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာက ခ်ယ္ရီပင္ေတြမွာ အရြက္ေတြ တပင္လံုးမရွိေတာ့ပဲ အရိုးတံေလးေတြမွာ အဖူးသစ္ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ စေန တနဂၤေႏြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လူမရွိပဲ ရွင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ထူတိကုန္းကုိ ရွိခိုးၿပီး အသားလံုးဟင္းရည္ပူပူေလး ၀ယ္ေသာက္ၾကပါတယ္။ မိုးဖြဲေလးေတြကေတာ့ ရြာေနတာ မတိတ္ေသးပါဘူး။ မိုးေလးကလဲ ေအးေအး ေတာင္ေပၚမွာလဲ ျဖစ္သလို ေလေအေအးတို္က္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဟင္းရည္ပူပူေလးေသာက္ရတာကလဲ အရသာရွိပါတယ္။ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ကို ေျခက်င္ျပန္ဆင္းၾကပါတယ္။ ေတာင္ေအာက္ဆုိေပမယ့္ ကတယ့္ေတာင္ေျခေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ေပၚက ကားရပ္နားတဲ့ ေနရာအထိ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။ ဟြားရွင္းက်ဲကို ျပန္သြားဖို႔ တကၠစီ ေစာင့္လုိက္တာ မိနစ္ ၄၀ ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။ ပိတ္ရက္ဆုိရင္ေတာ့ ကားေပါပါတယ္။ အခုလို ၾကားရက္ၾကေတာ့ လာတဲ့သူနည္းေတာ့ ကားမရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကားေစာင့္ေနရင္းကေန ေလကတုိက္လာေတ့ာ ေအးစိမ့္လာပါတယ္။ အေႏြးထည္အရွည္ၾကီး၀တ္ထားၿပီး မာဖလာပတ္ထားေတာ့ လူကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရပါဘူး။ အေ၀းကၾကည့္ရင္ အ၀တ္ထုတ္ၾကီးလား ထင္ရပါတယ္။ လူကလဲ သူမ်ားလို ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလးမဟုတ္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ၾကံဳတုန္းေၾကာ္ျငာ၀င္တာ။ ကားေစာင့္လို႔ မိနစ္၄၀ ေလာက္ၾကာမွပဲ ေတာင္ေပၚကေန ရွစ္ခိုးၿပီး ျပန္ဆင္းလာတဲ့တကၠစီရွိလို႔ ဟြားရွင္းက်ဲကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
ေန႔လည္စာကိုေတာ့ ေဟာ့ေပ့ါစားဖို႔ ကားထပ္စီးရပါတယ္။ ေန႔လည္စာလို႔ေျပာေပမယ့္ ၂ နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ စားမယ့္ဆိုင္ကလဲ ေကာင္းကင္ျဖဴအိမ္နားမွာဆုိေတာ့ ႏွင္းျပန္ရင္လဲ ကားစီးရတာလြယ္ေတာ့ သြားစားျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာက ခ်မ္းေတာ့ ေဟာ့ေပ့ါစားရတာက အေတာ္ပါပဲ။ စားေသာက္လို႔ ၿပီးခါနီးလဲၾကေရာ မာမားရဲ့ထံုးစံအတုိင္း ျပန္မလာေသးဘူးလား ဘယ္ေရာက္ေနတဲ ဘယ္သူနဲ႔အတူရွိေနလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာပါတဲ့ ဖုန္းကိုေျဖရပါတယ္။ ခဏၾကာလာေတာ့ စားေသာက္လို႔ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ ကားေစာင့္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိ္န္မွာေတာ့ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒီေန႔ သြားရတာကေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့တရက္တာပါပဲ။ ဒီေန႔တစ္ရက္လံုး ႏွင္းေဘးနားမွာ အေဖာ္လုပ္ေပးတဲ့ ညီမေလး ေကာင္းကင္ျဖဴကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ Happy New Year ကိုေတာ့ အိမ္ထဲကေနပဲ ၁၀၁ အေဆာက္အဦးက မီးပန္းလႊတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး ၂၀၀၉ ကို ၾကိဳဆိုလုိ္က္ပါေတာ့မယ္။
အားလံုးပဲ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအေပါင္းနွင့္ ျပည့္စံုု ပိုင္ဆုိင္နုိင္ၾကပါေစ။
1 comment:
ညီမေလး ကန္႕ေဂၚနဲ႕တူတ့ဲ ပန္းပြင့္က အနံ႕ေရာ တူသလားဟင္
Post a Comment